Onraad in het Kriebelbos (52)

Wat voorafging: Femke beweert dat ze tijdens het klasbezoek haar geld en haar haarspeld heeft verloren in het Kriebelbos. Maar voorlopig levert de zoektocht van mama, Fientje en Femke zelf niets op.

‘Zo komen we geen stap verder,’ zei mama, al moest ze zelf enigszins lachen. ‘Zeg nu eens eerlijk, Femke, waar heb je je geld verloren?’

‘Een moeilijke vraag, mama.’ Femke deed alsof ze heel hard nadacht. ‘Maar het was in elk geval dieper in het bos.’ Ze voegde meteen de daad bij het woord en nam het pad dat zich langs gemerkte bomen dieper het bos in slingerde.

Fientje liep huppelend achter haar aan, terwijl mama enkele meters verder volgde. En daarbij af en toe een zucht liet horen. Ze passeerden opnieuw langs de plek waar in de lente de blauwe boshyacinten bloeiden. Femke hield eensklaps halt en boog zich voorover alsof ze een indiaanse sqauw was die gewoon was sporen te zoeken. Fientje volgde haar voorbeeld. ‘Kijk,’ zei ze, ‘hier heeft een paard gelopen.’ Ze toonde sporen van hoefijzers in de modder.

‘En hier heeft een tractor gereden,’ wees Femke. De rubberbanden van de zware tractor hadden diepe sporen nagelaten.

‘Geweldig,’ verzuchtte mama. ‘Ik verknoei mijn schoenen om te zien dat er paarden en tractoren door het bos hebben gereden.’

‘Eén paard en één tractor,’ verbeterde Femke.

‘En wat dan nog?’ vroeg mama. ‘Waar heb je dat geld en die speld in hemelsnaam verloren?’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (51)

Wat voorafging: Femke beweert dat ze haar geld en haar lievelingsspeld heeft verloren in het Kriebelbos. Dus zit er voor haar mama weinig anders op dan op speurtocht te gaan in het bos.

‘Waar hebben jullie zoal gelopen met de klas?’ vroeg mama terwijl ze het Kriebelbos instapten.

‘Een beetje overal,’ zei Femke zorgeloos. Maar ze merkte mama’s blik. ‘Eerst zijn we naar het huis van Trezeke geweest.’

‘Trezeke de heks?’ wilde Fientje weten. Femke merkte dat haar kleine zus spontaan een stap achteruit zette.

Femke knikte overtuigd. ‘Ja, en plots kwam Trezeke tevoorschijn.’ Femke maakte met haar vingers allerlei vreemde bewegingen.

‘Hou op!’ schreeuwde Fientje.

‘Meisjes!’ gilde mama op haar beurt. ‘Meisjes…’

‘…. zijn toch het mooist op aard,’ vulde Femke lachend aan.

Mama keek haar stomverbaasd aan. ‘Waar heb je die wijsheid vandaan?’

‘Dat heb ik eens gehoord op een cd van papa,’ antwoordde Femke trots. ‘Het was een cd van Raymond van het Kriebelbos.’

‘Van het Groenewoud,’ verbeterde mama. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (50)

Wat voorafging: Femke wil opnieuw naar het Kriebelbos. Heeft ze daar geen haarspeld verloren? Laat haar mama zich inpakken en rijden ze naar het bos?

Mama nam Fientjes rugzak over. ‘Je hebt toch haarspelden genoeg. Ik heb opzettelijk een voorraadje gekocht omdat jullie er elke dag wel één verliezen.’

‘Het is een heel bijzondere speld,’ improviseerde Femke. ‘Het is zelfs mijn lievelingsspeld.’

‘Jaja,’ zei mama veelbetekenend.

‘En ik heb… eu… ook nog mijn geld in het Kriebelbos verloren.’

Mama sloeg zich met de vlakke hand op het hoofd. ‘Ik zal papa toch nog moeten geloven. Jij verliest toch werkelijk alles.’ Ze trok Fientje mee. ‘Vooruit, Femke, waar wacht je nog op? We gaan zo snel mogelijk zoeken in het Kriebelbos.’

‘Ja, mama,’ zei Femke, plots één en al bereidwilligheid. Het zou beslist heel ongehoorzaam zijn als ik mama nu herinnerde aan mijn fluitles, dacht ze. Femke had het moeilijk om een lachje te verbergen, terwijl ze achter mama en Fientje aanliep.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (49)

Wat voorafging: na het klasbezoek aan het Kriebelbos, knuffelt Femke haar mama uitbundig. Is dat omdat ze terug naar het Kriebelbos wil?

‘Wat een grote liefde!’ riep mama uit. Maar ze kon niet wegstoppen dat ze best genoot van het moment. ‘Waaraan heb ik dat te danken?’

‘Mama toch.’ Femke probeerde niet te geïrriteerd te klinken. ‘Ik geef je toch vaak een zoen.’ Thuis of in de auto, vulde ze in gedachten aan.

‘En ik ook.’ Fientje sprong bijna op mama om haar drie dikke smakkerds te geven. Mama spinde haast van genoegdoening, net als de poes thuis wanneer ze op Femkes schoot mocht zitten en een chocolaatje kreeg toegestopt. Soms vond Femke dat haar zus zich werkelijk als een slijmerd gedroeg. Het zal de leeftijd zijn, dacht ze berustend.

‘Mama! Mama!’ Ze poogde de aandacht te trekken van mama, die Fientje nog aan het knuffelen was. ‘Houden jullie nu nooit eens op? Ik moet nog terug naar het Kriebelbos. Mijn haardspeld ligt daar ergens.’

Mama schudde het hoofd. ‘Jij zal je hoofd nog eens verliezen.’

‘Je lijkt papa wel.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (48)

Wat voorafging: het klasbezoek aan het Kriebelbos is niet helemaal verlopen zoals gepland. En nu weet Femke nog steeds niet wat er aan de hand is in het bos.

Toen ze terug op de school arriveerden, was het reeds bijna vier uur. Ze moesten nog enkel hun boekentas ophalen en wie wou, kon nog even naar het toilet. Daarna galmde de bel door het schoolgebouw, het bevrijdende signaal waar Femke op sommige dagen echt zat naar uit te kijken.

Ze holde onmiddellijk de speelplaats op en keek uit waar haar zusje bleef. Die kwam enige tellen later aangesjokt.

‘Fientje, eindelijk ben je daar!’ Het klonk alsof Femke al uren op de speelplaats aan het ijsberen was.

‘Ik ben dadelijk naar buitengekomen,’ zei Fientje.

‘Natuurlijk,’ reageerde Femke op een toon die van alles kon betekenen. ‘Kijk, daar is mama!’

Ze vloog op haar mama af alsof ze die al jaren niet meer had gezien. Er kon zelfs een zoen vanaf, wat de laatste tijd erg uitzonderlijk was. Femke wilde immers niet dat Seppe en zijn maten merkten hoe ze haar mama af en toe nog eens knuffelde. Wat zouden die stoere kerels wel niet van haar denken?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (47)

Wat voorafging: Femke wil maar al te graag achterhalen wat er loos is in het Kriebelbos. Maar lukt dat ook tijdens het bezoek met de klas van meester Lukas?

‘Meester, ik heb een haarspeld in het bos verloren,’ zei Femke.

‘In het bos. Ben je wel zeker?’ vroeg meester Lukas.

‘Zo zeker als twee plus twee vier is.’

‘Is dat wel vier?’ Meester Lukas was een onverbeterlijke grapjas. ‘Ik dacht dat dat vijf was.’ 

Hij keek bezorgd op zijn uurwerk. ‘Het wordt echt te laat. En Seppe kan maar beter op school droge kleren aantrekken.’ Hij zwaaide naar de schoolbus. ‘Vooruit opstappen!’

‘Nu heeft die duivelse Seppe toch mijn plannetje gedwarsboomd,’ mompelde Femke op gedempte toon.

Helaas had meester Lukas iets opgevangen. ‘Wat murmelde je daar, Femke?’

‘Dat het toch jammer is wat Seppe is overkomen,’ zei Femke.

Meester Lukas krabde eens achter zijn oor. ‘Nu had ik toch echt iets anders begrepen.’

‘Vreemd,’ zei Femke. Ze haalde de schouders op. ‘Mensen begrijpen wel eens meer de verkeerde dingen,’ besloot ze als een volleerde wijsneus.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (46)

Wat voorafging: het klasbezoek aan het Kriebelbos verloopt niet rimpelloos. Maar Femke zou graag het geheim van het bos achterhalen. Wat was er toch aan de hand?

‘O jee, nu begint het nog te regenen ook,’ sakkerde meester Lukas. Hij stak zijn hand uit en keek bijna reikhalzend naar de grijze hemel alsof hij verwachtte dat er goudstukken naar beneden zouden vallen. De hand van de meester werd echter alleen maar nat. ‘Straks verkleurt mijn haar nog,’ schaterde hij het uit. Zijn haar was evenwel helemaal niet geverfd, integendeel hij had bijna geen haar meer over. ‘Ik denk dat we maar beter kunnen vertrekken.’

Verrek, dacht Femke, net nu ik op onderzoek wou gaan. Ze wou helemaal niet op tijd terug zijn. Want vanavond had Femke blokfluitles en daar baalde ze van. Ze had geen zin om alweer van “Broeder Jacob” of “Au clair de la lune” te spelen, terwijl de fluitjuf de mat sloeg en ontgoocheld met haar hoofd schudde. 

Femke was geen muzikaal toptalent. Al zong ze heel aardig als ze zich onderdompelde in een schuimend bad. Dan kon ze zo auditie doen bij een of ander jongerengroepje. Alleen waren haar papa en mama daar niet van overtuigd. Die geloofden echt dat ze verder zou komen met broeder Jacob dan met een eigentijdse jongerenband. Maar als Femke mocht kiezen, dan wist ze het wel…

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (45)

Wat voorafging: Seppe wordt het slachtoffer van zijn overmoed tijdens de boswandeling met de klas. Hij belandt volop in de modder. Eigen schuld, dikke bult, denkt Femke.

Femke had het nog altijd moeilijk om haar lach te bedwingen toen meester Lukas reeds met papieren zakdoekjes poogde Seppes gezicht en handen schoon te wrijven.

‘We zullen maar terugkeren naar de bus,’ zei de meester gelaten.

‘Misschien kunnen we Seppe in dat cafeetje achterlaten en kunnen wij nog eens terug het bos in,’ suggereerde Femke.

Meester Lukas twijfelde. ‘Dat zien we straks wel.’ Hij wendde zich opnieuw tot Seppe. ‘Het kan dat ze daar droge kleren hebben die je kan lenen. Jij had toch geld bij voor een drankje?’

Seppe was opvallend stil voor zijn doen. Hij zei niks en knikte gewoon droef. Uit zijn jaszak haalde hij een bankbiljet. Maar dat was zo beslijkt dat je niet eens meer kon zien hoeveel het waard was.

‘Het slijk der aarde,’ gniffelde Elien, die nooit op haar mondje was gevallen.

Maar Femke bedacht dat geld soms stonk. Het raadsel van het Kriebelbos was ook een stinkend zaakje. Daar was ze al een tijdje van overtuigd.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (44)

Wat voorafging: de klaswandeling door het Kriebelbos verloopt niet zonder problemen. Al denkt Seppe dat hij geen last zal hebben van de modder.

‘Nu moeten jullie heel voorzichtig zijn,’ zei meester Lukas, ‘zeker jij, Seppe. Want hier wordt het pad verschrikkelijk modderig.’

‘Geen probleem,’ reageerde Seppe zelfverzekerd. Hij zocht zich een lange tak uit. Het was een tak die bijna zo lang was als hijzelf. Volgens Femke lag die tak er al lang en was hij enigszins verdord. Maar ze vertikte het om daar iets over te zeggen. Niet dat Seppe naar haar zou geluisterd hebben.

‘Kijken jullie maar goed: ik breek het wereldrecord polstokspringen!’ riep Seppe uit. En hoewel meester Lukas hem nog probeerde tegen te houden, nam hij een forse aanloop, stootte zich af, plantte zijn stok in de modder, die kraakte en brak vervolgens, Seppe vloog kort door de lucht en landde… midden in de blubber. Met zijn hoofd voluit in het slijk.

Bedremmeld kwam hij recht. Zijn gezicht, zijn jasje, zijn broek, zijn schoenen, alles was vies en vuil. De tranen stonden hem nader dan het lachen. Hij haalde zijn zakdoek tevoorschijn om de modder van zijn gelaat te vegen, maar ook die was smerig.

‘Zwarte Piet!’ gilde Elien en zowat iedereen proestte het uit. Ook Femke. Eigen schuld, dikke bult, dacht ze de hele tijd. Was dit niet Seppes verdiende loon?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (43)

Wat voorafging: Femke bezoekt met haar klas het Kriebelbos. Het bos verbergt een aantal verrassingen, zodat het bezoek spannender wordt dan ze vooraf hadden vermoed.

Ze bleven staan bij een kruis. ‘Hier is eeuwen geleden een meisje vermoord,’ vertelde de meester. 

Aan beide kanten van het kruis was een kandelaar met een kaars ingeplant. De kaarsen hadden duidelijk al veel gebrand. Dikke slierten kaarsvet waren langs de kandelaar naar beneden gelopen. 

Iemand had een ruikertje kunstbloemen aan het kruis bevestigd. ‘Ze was bessen komen plukken in het bos en werd aangerand door een rover die zich hier schuilhield.’

‘Hier verder moeten jullie heel voorzichtig zijn,’ zei meester Lukas, ‘zeker jij, Seppe. Want hier wordt het pad verschrikkelijk modderig.’

‘Geen probleem,’ reageerde Seppe zelfverzekerd. Hij zocht zich een lange tak uit. Het was een tak die bijna zo lang was als hijzelf. 

Volgens Femke lag die tak er al lang en was hij enigszins verdord. Maar ze vertikte het om daar iets over te zeggen. Niet dat Seppe naar haar zou geluisterd hebben. Jakkes, ging het door Femke heen, ik wist niet dat het Kriebelbos zo griezelig was.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (42)

Wat voorafging: de klas van Femke bezoekt het Kriebelbos. Meester Lukas toont zich een ervaren gids met veel kennis van zaken.

Ze stapten dieper het bos in. Overal merkte Femke kruisen op de boomstammen. Zelfs op de plekken waar ze in de lente de hyacinten en de bosanemonen kwamen bewonderen of waar ze in de herfst beukennootjes raapten. Waren al die bomen veroordeeld? Ze zag ook diepe bandensporen, waarschijnlijk van een tractor. Daarvoor was het huidige pad net breed genoeg.

Af en toe hield meester Lukas halt om wat uitleg te geven. Over de bomen of de planten of de zwammen en de paddenstoelen. Femke had nooit vermoed dat meester Lukas zoveel van de natuur afwist. Misschien moest ze helemaal geen biologe worden. Juf in de klas zou ook best leuk zijn. 

Meester Lukas vertelde eveneens over de geschiedenis van het Kriebelbos. Hij wist waar er zich vroeger een watervalletje bevond vooraleer men het beekwater door een duiker had geloodst. Waar er banken hadden gestaan vooraleer jonge vandalen ze hadden vernield. Femke had de indruk dat hij een kort ogenblik Seppe en Winob aanstaarde. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Alfred

Toen ik die vrijdagavond in augustus naar huis terugkeerde met een hoofd vol administratieve kopzorgen, had ik niet verwacht dat ons gezin dat weekend zou uitbreiden. Op een bepaalde leeftijd is dat ook minder evident. Die zondagavond kwam een kitten onze tuin binnengewandeld. Miauwend, want het beestje had honger. Waar het vandaan kwam, heeft het niet verklapt. Zo discreet zijn poesjes wel.

We hebben het diertje daarop geadopteerd. Correctie, in feite heeft het ons geadopteerd, geen overbodige nuance. Bij nader inzien bleek het een katertje te zijn, dat we Alfred hebben genoemd. Mijn oudste dochter legde in die dagen immers de laatste hand aan haar masterproef over de vrouwelijke leerlingen van de kunstschilder Alfred Stevens. Bovendien schuilt in de naam een verwijzing naar de betreurde zanger Freddy Mercury.

Alfred is een hartenbrekertje. Het is een speelse poes, lief en charmant, zij het af en toe (te) ondeugend. Merkwaardig detail: als ik het woord ‘provincie’ laat vallen, begint hij prinsheerlijk te spinnen. Al durf ik niet helemaal uit te sluiten dat het helpt dat hij daarna doorgaans zijn kattenmelkje krijgt.

Nu was er in de buurt van Het Zuid, nabij het Sint-Annaplein, een broodjeszaak waar ik ’s middags weleens binnenliep. Ik werd er altijd bediend door dezelfde vriendelijke vrouw. Dat schept een band zodat je al een keer een woordje wisselt, bijvoorbeeld over een belangrijk onderwerp als het weer.

Ik nam mij voor om ook de blijde intrede van Alfred aan te halen. Tot mijn ontsteltenis bleek de shop voorgoed gesloten. Voor het raam hing de mededeling dat de uitbaters wegens het grote succes hadden moeten kiezen tussen hun twee handelszaken. Met pijn in het hart!

Mij deed het evenzeer pijn. Vooral omdat ik er niet meer terecht kon, ook wel een beetje omdat we aldus een belastingplichtige voor de provinciebelastingen verloren. Zo mercantiel ben ik wel! Het was een zoete troost dat het die vriendelijke dame voor de wind ging.

Toen ik de volgende keer passeerde, hing er evenwel een nieuwe boodschap. Een curator liet koeltjes weten dat de onderneming failliet was en dat de inboedel zou verkocht worden. Tja, soms zou je de waarheid liever niet kennen.

Ik vertelde die avond aan de keukentafel over de broodjeszaak nabij het Provinciaal Administratief Centrum. En Alfred? Die miauwde onweerstaanbaar, knipoogde kort en begon daarna vrolijk te spinnen. Hij kreeg alvast een dubbele portie melk. Nooit de intelligentie van een poes onderschatten!

PS: deze column verscheen eerder in het oktobernummer van 2019 van ProInfo, het personeelsblad van de provincie Oost-Vlaanderen.

Onraad in het Kriebelbos (41)

Wat voorafging: in het Kriebelbos staat het nagebouwde huisje van Trezeke, een zonderlinge vrouw. Er ligt ook een voorraad toeristische folders beschikbaar, die Seppe inspireert tot het maken van een papieren vliegertje dat bijna landt op het hoofd van meester Lukas.

‘Wie heeft er die folder genomen?’ vroeg meester Lukas.

‘Zij,’ wees Seppe onmiddellijk in Femkes richting. ‘Ik heb nog gezegd dat ze dat beter niet kon doen.’

‘Rotzak,’ siste Femke half luid.

Dat had meester Lukas gelukkig niet opgevangen. ‘Is dat waar, Femke? Heb jij die folder uit het rek genomen?’

‘Ja, meester, maar ik heb niet…’

Femke kreeg niet meer de kans om haar zin af te maken. Meester Lukas zwaaide vermanend met zijn wijsvinger. ‘Laat het niet meer gebeuren. Voor het papier van die folders zijn er bomen moeten sneuvelen. Dus kan je er maar beter een beetje zorg van dragen.’

‘Vind ik ook,’ zei Seppe.

‘Zwijgen jij,’ brak meester Lukas hem af. ‘Dat geldt ook voor jou.’

Seppe haalde nonchalant de schouders op. Er blonk spot in zijn ogen.

Het is niet eerlijk, dacht Femke, ik heb niets gedaan dat niet mocht.  Ik leer die etter wel nog een lesje. Haar papa zou zeggen: ik zet zijn neus tussen zijn oren. Maar zo te zien was er al iemand haar voor geweest. Hij had een joekel van een neus op zijn gezicht. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (40)

Wat voorafging: bij hun bezoek aan het Kriebelbos ontdekt Femkes klas het nagebouwde huisje van Trezeke. Volgens sommigen was het een heks, volgens anderen gewoon een zonderlinge oude vrouw.

In een hoek van het huisje was een rek met foldertjes over het Kriebelbos. De foldertjes waren vrij nieuw en in vrolijke kleuren. Er waren er in het Nederlands, maar ook in het Frans, zag Femke.

Ze wilde best zo’n foldertje meenemen. ‘Mag het?’ vroeg ze aan de meester, maar die werd langs alle kanten lastig gevallen door kinderen die hem iets wensten te vragen.

Femke bekeek de folder. Er stonden foto’s in van de blauwe boshyacinten die in het voorjaar weelderig bloeiden in het bos. 

‘Geef hier!’ schreeuwde Seppe en hij trok het foldertje uit Femkes handen. Vluchtig liet hij zijn blik over de foto’s gaan. Op de achterzijde prijkte een vleermuis. ‘Bwa, wat een griezelig beest!’ riep hij uit. Hij vouwde de folder tot een vliegtuigje dat hij in de richting van de meester gooide. 

Het papieren vliegtuig doorkliefde de lucht en maakte maar net geen noodlanding op meester Lukas’ hoofd. Het landde ten slotte in de lege kop koffie.

‘Het moet bijtanken,’ grinnikte Seppe.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (39)

Wat voorafging: de klas van Femke bezoekt het Kriebelbos. Wisten ze dat er vroeger een heks aan de rand van het bos woonde? Of was het toch gewoon een zonderlinge vrouw?

Meester Lukas hield een eerste keer halt bij het houten chalet in het begin van het bos. Het chalet stond op betonnen pijlers zodat je een loopbrug op moest om bij de voordeur te kunnen. 

‘Vroeger stond hier het huis van Trezeke,’ vertelde hij. ‘In het begin van de vorige eeuw woonde hier een zonderling oud vrouwtje dat veel met kruiden werkte. Sommigen noemden haar een heks. Haar huis is verdwenen, maar men heeft op dezelfde plek deze chalet gebouwd.’

‘Dat zal wel,’ zei Seppe. Hij maakte zich los uit de groep, liep de loopbrug op, duwde tegen de deur en viel pardoes naar binnen.

‘Seppe!’ schreeuwde meester Lukas, maar alle kinderen liepen al in de richting van de loopbrug om op hun beurt een kijkje te nemen in het chalet.

‘Wat leuk!’ zei Femke toen zij het huisje binnentrad. Er stond een tafel vol oude boeken. Iemand had hier onlangs nog koffie gedronken, want er was een plekje vrijgemaakt voor een kan en een kop.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (38)

Wat voorafging: Femke bezoekt met haar klas het Kriebelbos. Maar niet iedereen is even enthousiast en dat is een understatement!

‘Heeft iedereen zijn rubberlaarzen aan?’ hoorde Femke meester Lukas vragen.

Alleen Seppe had zijn gewone schoenen aangetrokken. ‘Gewone?’ herhaalde hij verbijsterd. ‘Beseffen jullie wel hoeveel deze schoenen kosten? Van dat bedrag kan een gezin in Afrika wel een hele maand eten.’

Dat vind ik niets om trots op te zijn, dacht Femke, die opnieuw bij de groep had aangesloten. Ze moest zich bedwingen om al niet dadelijk een klad modder op Seppes dure schoenen te gooien.

‘Nou,’ zei meester Lukas. Femke merkte dat hij nauwelijks zijn ongenoegen kon bedwingen. ‘Jij denkt toch niet dat ik jou door de blubber ga dragen, Seppe?’

Seppe haalde ongeïnteresseerd de schouders op. ‘Wat kan mij dat bos nu schelen? Ik zal in dat cafeetje wel een limonade gaan drinken en een pannenkoek gaan eten. Mijn mams heeft mij toch geld meegegeven.’

Vrolijk Pasen in volle coronatijd!

‘Mag ik mee?’ drong Winob aan, die zoals zo vaak Seppe nauwelijks van een vin loste. ‘Ik heb ook trek in pannenkoeken. Met suiker, boter en een berg slagroom. Als dat zou kunnen…’ Hij likte met zijn tong over zijn lippen. Net een poes die honger heeft, vond Femke.

‘Jullie gaan allemaal mee het bos in,’ zei meester Lukas.

‘Verdorie,’ zei Seppe. ‘Moet dat toch echt?’ Met tegenzin kwam hij achteraan de rij meegesjokt, vergezeld van Winob.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (37)

Wat voorafging: Femke bezoekt met de klas het Kriebelbos. Het is een schooluitstapje waar ze echt naar uitkijkt. Maar verloopt alles zoals gepland?

De schoolbus reed puffend de parking aan de rand van het Kriebelbos op. Er stond ook een vrachtwagen op de parking en verder nog een gammel bestelwagentje dat beschilderd was met wilde bloemen en uit de tijd van de hippies leek te dateren.

‘Iedereen uitstappen!’ schreeuwde meester Lukas. Hij gaf het goede voorbeeld en stapte als eerste van de bus. ‘Een kleine stap voor een mens, maar een grote stap voor de mensheid,’ zei hij met een lachje.

Femke die bijna onmiddellijk achter hem aankwam, bekeek de meester alsof hij van planeet huppeldepup kwam. ‘Bijna juist,’ lachte meester Lukas, ‘dat waren de woorden van de eerste mens op de maan.’

‘Dat was ongetwijfeld een man,’ zei Femke. ‘Een vrouw had wel iets leukers bedacht.’ Ze liep meteen in de richting van het bos om te zien of er daar mannen aan het werk waren. Maar het bos was ogenschijnlijk verlaten, op een vogeltje na dat zich kwetterend uit de voeten maakte.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (36)

Wat voorafging: hoe zit dat nu met die Afrikaanse bosgeesten? En zouden er zich hier ook dergelijke geesten ophouden? Femke en Fientje zijn alvast razend benieuwd.

Maar Femke aarzelde en keerde zelfs even op haar stappen terug. ‘Zouden er hier ook bosgeesten zijn? vroeg ze.

‘Ik dacht dat jij er niet in geloofde.’

‘Toch wel,’ zei Femke, ‘ik vraag mij alleen maar af of er ook bosgeesten in het Kriebelbos wonen.’

‘Dat zou best kunnen.’ Wanjala dacht diep na. ‘Het is toch een verdraaid groot bos. Niet zo groot als de bossen bij ons in Afrika, maar toch… Ik denk dat bosgeesten de beschermers van een bos zijn.’

‘Een soort engelbewaarders van de oude bomen?’ Femke probeerde zich kabouters met vleugels voor te stellen die over de statige eiken en beuken waakten. Ze was ooit met haar ouders naar Antwerpen geweest en daar hadden ze in de kathedraal schilderijen van Rubens gezien met engelen erop naast rijkelijk geklede heren en dikke dames.

‘Misschien wel,’ zei Wanjala. Ze wreef over haar kin, waar ze een klein puistje had. ‘Hoe meer ik erover nadenk, hoe aannemelijker mij dat lijkt. Ik denk echt dat je gelijk hebt, Femke.’ Ze gaf Femke een vriendschappelijk duwtje tegen de schouder.

Femke glunderde. Als er bosgeesten bestonden, zouden die het niet leuk vinden dat er geknoeid werd met het Kriebelbos. En als ze niet bestonden, dan was het zaak van… Tja, soms had ze best aardige ideetjes.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (35)

Wat voorafging: Femke en Fientje zijn onder de indruk van het verhaal over de Afrikaanse bosgeesten dat Wanjala hen heeft verteld. Al blijven ze met vragen worstelen.

‘Is dat echt gebeurd?’ vroeg Femke.

Wanjala haalde de schouders op. ‘Wie zal het zeggen? Maar feit is dat ik dat verhaal tijdens mijn jeugd erg veel gehoord heb. Mijn vader heeft het litteken van mijn grootoom ooit zelf gezien. Hij zei altijd dat mijn grootoom door het oog van de naald gekropen was.’

Fientje lachte. ‘Dat kan toch helemaal niet. Was hij dan zo verschrikkelijk klein?’

‘Dat is beeldspraak,’ blokte Femke haar af. ‘Je mag dat niet letterlijk nemen.’

‘Stomme beeldspraak,’ zei Fientje.

Wanjala keek op haar uurwerk en schrok. ‘Het is hoog tijd voor jullie om terug naar bed te gaan. En dat is geen beeldspraak.’

Fientje kroop van de bank en geeuwde. ‘Ik heb slaap gekregen van die bosgeesten. Ik ga gauw mijn Halloweenpak uittrekken en dan kruip ik onder mijn dekbed.’ Ze liep al meteen de kamer uit, in de richting van de trap.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (34)

Wat voorafging: hoe zat het nu eigenlijk met die Afrikaanse bosgeesten? Wanjala, de kinderoppas, vertelt erover aan Femke en Fientje.

‘De bosgeesten waren groter dan gewone kabouters. Een verre grootoom van mij stond ooit op jacht oog in oog met een zware buffel. Hij had alleen een speer bij zich, hij gooide die naar het dier, maar de speer ketste af op diens dikke huid. De buffel stormde woest op mijn grootoom af om hem met zijn horens af te maken. De buffel raakte hem, mijn oom verloor wat bloed en viel in zwijm. 

Het was gewoon een kwestie van tijd voor de buffel de genadestoot zou toebrengen. Maar toen mijn grootoom wat later opnieuw bij bewustzijn kwam, lag de buffel te snurken alsof hij aan een winterslaap was begonnen.’

‘Wat was er gebeurd?’ vroeg Fientje, terwijl ze de zak chips nog eens liet rondgaan.

‘Mijn grootoom bond zijn wonde af en kroop moeizaam overeind. Hij liep omheen het dier en zag tamelijk kleine voetstappen. Verder was er nergens iets of iemand te bekennen. Een goede bosgeest was hem te hulp gekomen en had het dier in een diepe slaap gebracht.’ 

Fientje floot bewonderend.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (33)

Wat voorafging: Femke en Fientje vernemen graag wat meer over de bosgeesten waarmee Wanjala destijds in Afrika geconfronteerd werd. Vertelt hun oppas meer?

‘Ja, over de bosgeesten,’ drong ook Fientje aan, terwijl ze zich aan de andere kant van de bank nestelde. Ze nam de zak chips en bracht een handvol knapperige chips naar haar mond. ‘Mmm, chips met zeezout!’

Wanjala ging tussen hen in zitten. ‘Chips zijn ongezond, meisjes.’

‘Dat zeggen volwassenen nu altijd,’ zei Femke. Ze graaide op haar beurt in de zak. ‘Vertel nu eens eindelijk over die bosgeesten.’

‘Vooruit dan maar,’ zuchtte Wanjala. Ze kuchte even en nipte van haar citroenlimonade. ‘Bij ons in Afrika geloven veel mensen dat er diep in de bossen geesten wonen. De meeste geesten zijn lief en vrolijk. Ze stammen af van wezens die vroeger de mensen kwamen helpen.’

‘Een soort kaboutertjes?’ vroeg Fientje hoopvol.

Femke fronste haar wenkbrauwen. ‘Kaboutertjes,’ herhaalde ze niet zonder irritatie.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (32)

Wat voorafging: de zusjes Femke en Fientje jagen Wanjala, de nieuwe oppas, de stuipen op het lijf. Verkleed als monsters zijn ze dichterbij geslopen. Of zijn het toch bosgeesten?

Toen trokken Femke en Fientje hun maskers af. ‘Wat vind je van onze verkleedkleren voor Halloween?’ vroeg Femke trots.

‘Hemeltje,’ zei Wanjala.

‘O jee,’ zei Fientje terwijl ze de brokstukken inspecteerde.

‘Die ruim ik straks wel op,’ nam Wanjala zich voor. ‘Wat was ik geschrokken! Ik dacht echt dat jullie bosgeesten waren.’

e liep terug naar het salon om het televisietoestel uit te schakelen. ‘Ik kan die film nu toch niet meer volgen.’ Ze staarde Femke en Fientje aan met een licht vermanende blik. ‘Moeten deze monsters niet zo spoedig mogelijk terug naar bed?’

Maar Femke liep meteen door naar de bank, installeerde zich op een kussen en trok de poes op haar schoot. Die begon bijna ogenblikkelijk gelukzalig te spinnen. ‘Vertel eens wat meer over die bosgeesten,’ zei ze.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (31)

Wat voorafging: Wanjala kijkt naar een erg spannende film op televisie. De twee meisjes die ze moet oppassen, liggen intussen al in bed. Maar welk vreemd geluid vangt Wanjala daar plotseling op? Is er iemand met kwade bedoelingen in huis? 

Voorzichtig stond Wanjala op uit de schommelstoel. Ze zocht naar een voorwerp dat ze als wapen kon gebruiken tegen de indringer. Een bloempot, die kon beslist dienen. Op de koop toe groeide er een stekelige cactus in de pot. Desnoods gooide ze die in het gezicht van haar aanrander. 

Behoedzaam stapte ze, nee, sloop ze in de richting van de keuken. Wanjala was vast van plan haar huid duur te verkopen.

Toen ze zich bijna ter hoogte van de keukendeur bevond, zwaaide die eensklaps open. Daar stonden twee monstertjes die hun armen naar voor staken, met hun handen klauwden en ‘boe’ riepen. 

Wanjala deinsde achteruit, tegelijk duwde ze de pot met de cactus voor zich uit als wou ze zo verhinderen dat de monsters haar zouden aanvallen. Opnieuw riepen die ‘boe’ maar harder en ijzingwekkender deze keer. Wanjala gilde en liet de bloempot op de grond vallen. Tientallen brokstukken kletterden over de vloertegels. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (30)

Wat voorafging: terwijl Femke en Fientje verondersteld worden te slapen, kijkt Wanjala, de kinderoppas, naar een bloedstollende film op televisie. Maar is dat wel zo'n puik idee?

Wanjala zat in de schommelstoel voor de televisie. Er brandde alleen een schemerlampje in de kamer dat de vitrinekast een haast spookachtige glans gaf. 

De film op televisie was werkelijk angstaanjagend. Er waarde een moordenaar rond in de stad die reeds drie alleenstaande vrouwen koelbloedig had vermoord. Hij verkleedde zich elke keer in een afzichtelijk monster zodat zijn slachtoffers al in zwijm vielen bij zijn aanblik. 

Wanjala knabbelde nerveus aan een aardappelschijfje. Het waren chips met paprika, maar in feite hield ze meer van chips met zeezout.

Hoorde ze daar geen gestommel in de gang? Nee, het was haar verbeelding. Nu had ze het duidelijk gehoord, de deur van de gang naar de keuken ging piepend open. Was het de poes? 

Wanjala keek ongerust rond. In het schijnsel van de schemerlamp zag ze de poes rustig liggen spinnen op een kussen dat op de bank lag. Dus was er een inbreker in huis. Stel je voor dat het zo’n gewetenloze moordenaar was zoals op televisie. Hoe zouden ze haar straks vinden als papa en mama terugkeerden van hun vergadering? 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (29)

Wat voorafging: Femke en Fientje zijn alleen thuis met Wanjala, de nieuwe kinderoppas. Ze liggen beiden al in bed, maar zou het geen schitterend idee zijn om de oppas eens de stuipen op het lijf te jagen?

‘Fientje,’ fluisterde Femke, ‘slaap jij al?’ Femke lag bovenaan in het grenen stapelbed. Ze was omgeven door haar lievelingsknuffels: Snuf, een te gek wit konijn, en Christoffel, een lappenpop. 

Omdat Fientje niet onmiddellijk antwoordde, klom Femke langs het laddertje naar beneden. Ze knielde voor Fientjes bed.

‘Fientje,’ herhaalde ze, ‘slaap je?’

‘Nu niet meer,’ geeuwde Fientje.

‘Ik heb een geweldig idee,’ zei Femke. Ze kon haar geestdrift niet onderdrukken en begon zo hard aan haar zus te schudden dat Piep, een schattig kuiken, uit bed rolde.

‘Hoe geweldig?’

‘Echt geweldig,’ bevestigde Femke met klem. Ze had nu reeds binnenpretjes. Ze trok haar zus zowat uit bed en troonde haar mee naar de kleerkast. Wanjala zou zich rot schrikken. Nu zou ze pas goed begrijpen wat ‘bloedstollend’ betekende.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (28)

Wat voorafging: de ouders van Femke en Fientje zijn naar een vergadering. Wanjala, de nieuwe kinderoppas, gaat samen met Fientje tekenen. Maar wat gaat Femke doen? En hoe gaat Wanjala de rest van de avond doorkomen?

‘Ik lees wel een boek,’ zei Femke.

‘Maar wel om half negen naar bed,’ benadrukte Wanjala. ‘Zo heeft jullie mama het gezegd. En daarna kijk ik naar een bloedstollende thriller op televisie.’

‘Bloedstollend?’ herhaalde Fientje. Ze vroeg zich af of er dan bloed uit het televisietoestel sijpelde.

‘Natuurlijk niet.’ Femke maakte een afwerend gebaar. Haar zus kon soms nog als een kleuter uit de hoek komen. Bloed dat uit de televisie liep. Waar haalde ze het vandaan? ‘Dat betekent gewoon dat het een heel spannende film is.’

Maar Wanjala vond Fientjes vraag nog zo gek niet. ‘Bij ons in Kenia heb ik ooit een boom gezien die…’

‘… bloedde,’ probeerde Fientje.

Wanjala schudde het hoofd. ‘Nee, die weende. Grote, dikke tranen omdat er een kwade geest bezit had genomen van die boom.’

‘Geweldig,’ zei Fientje. Maar Femke geloofde niet meer in kwade geesten en in goeie geesten alleen als ze onverwacht zakgeld kreeg van papa of mama.

‘Vast wel,’ zei ze en ze installeerde zich knus op de bank met een grappig boek.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (27)

Wat voorafging: Wanjala, de nieuwe kinderoppas is afkomstig uit Kenia maar woont nu in het dorp. Toch is het voor iedereen even wennen.

Papa wendde zich tot mama. ‘Heb jij al de nodige afspraken gemaakt met Wanjala?’

Mama knikte. ‘Ze weet alles wat nodig is. Waar de limonade staat en de chips en de chocolade…’

Papa blikte bezorgd naar mama. Femke vermoedde dat hij andere afspraken bedoelde. Wanneer zij naar bed moesten. Of ze nog een koekje kregen en daarna hun tanden moesten poetsen. Dat soort dingen.

‘Geen zorgen, meneer,’ zei Wanjala. ‘Ik lust alleen witte chocolade. Geen bruine!’ Ze schaterde het uit.

Even dacht Femke dat papa de vergadering maar zou afblazen, maar mama nam hem bij de arm. ‘Kom, wij moesten toch dringend weg.’

Ze stapten naar buiten en Femke, Fientje en Wanjala bleven hen uitzwaaien tot hun auto uit het zicht was verdwenen.

‘Wat zullen wij eens gaan doen?’ vroeg Wanjala dan.

‘Tekenen,’ antwoordde Fientje bliksemsnel. ‘Ik wil dat jij voor mij een kameel uit jouw land tekent.’

‘In Kenia zijn er helemaal geen kamelen.’

‘Dan maar een ander dier. Maakt niet uit,’ zei Fientje. Ze pakte Wanjala’s hand vast en stapte met haar de leefkamer binnen alsof zij al jaren de beste vriendinnen waren.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (26)

Wat voorafging: Femke en Fientje maken kennis met Wanjala, de nieuwe kinderoppas die uit Kenia afkomstig is. Ook voor papa is het nog een beetje wennen.

Papa kwam de trap afgerend. Hij zag Wanjala staan en struikelde bijna ongelukkig over de traploper.

‘Pijn gedaan?’ vroeg Wanjala.

‘Helemaal niet,’ zei papa. ‘Zo kom ik altijd de trap af.’ 

Hij gaf Wanjala een handje en bekeek haar alsof het de eerste zwarte vrouw was die hij in zijn leven aanschouwde. Als Femke er goed over nadacht, was Wanjala wel de eerste gekleurde medeburger die ooit bij hen op bezoek kwam. 

Er was ooit iemand komen aanbellen om in een vreemde taal te informeren of hun auto te koop was. Maar die meneer kwam uit Oekraïne en zag er zo mogelijk nog bleker uit dan papa.

Papa bestudeerde voor de zoveelste maal zijn uurwerk. Dat moest onderhand de honderdste keer zijn. Of toch bijna. ‘Wij moeten nu echt vertrekken,’ zei hij bezorgd. ‘Ik wil niet opnieuw te laat komen.’

‘In Afrika zegt men dat men geen tijd heeft maar tijd maakt.’ Wanjala glunderde.

‘Ik wou dat het waar was,’ verzuchtte papa. ‘Ik heb eerder de indruk dat de tijd mij maakt.’ 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (25)

Wat voorafging: de ouders van Femke en Fientje moeten naar een vergadering. Wanjala, de nieuwe kinderoppas, is net op tijd aangekomen.

De kinderoppas lachte haar witte tanden bloot en zwaaide uitgelaten naar Fientje en Femke die achter mama aan waren gelopen.

‘Ze lijkt op iemand van de televisie,’ fluisterde Fientje tegen Femke.

Femke knikte. Het was waar. Misschien was zij het wel.

‘Wat staan jullie daar te fezelen?’ vroeg mama. ‘Kom liever kennismaken met Wanjala.’

Femke kwam dichter en stak haar hand uit. ‘Ben jij van de televisie?’ vroeg ze.

Wanjala grinnikte. ‘Niet dat ik weet,’ zei ze. ‘Ik kom uit Kenia.’

Fientje bekeek haar verbijsterd. ‘Enkel om een avondje op ons te passen?’

Nu gierden zowel mama als Wanjala het uit. ‘Dat zou een dure oppas worden,’ lachte mama. ‘Ook voor het milieu trouwens als Wanjala heen en weer zou moeten vliegen. Nee, Wanjala woont nu in ons dorp. Ik ken haar van op het werk. Ze helpt bij ons in de bank.’ Mama werkte in een bankkantoor, waar ze mensen advies gaf hoe ze het best hun geld konden beleggen.  

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!