‘Is dat echt gebeurd?’ vroeg Femke.
Wanjala haalde de schouders op. ‘Wie zal het zeggen? Maar
feit is dat ik dat verhaal tijdens mijn jeugd erg veel gehoord heb. Mijn vader
heeft het litteken van mijn grootoom ooit zelf gezien. Hij zei altijd dat mijn
grootoom door het oog van de naald gekropen was.’
Fientje lachte. ‘Dat kan toch helemaal niet. Was hij dan zo
verschrikkelijk klein?’
‘Dat is beeldspraak,’ blokte Femke haar af. ‘Je mag dat
niet letterlijk nemen.’
‘Stomme beeldspraak,’ zei Fientje.
Wanjala keek op haar uurwerk en schrok. ‘Het is hoog tijd
voor jullie om terug naar bed te gaan. En dat is geen beeldspraak.’
Fientje kroop van de bank en geeuwde. ‘Ik heb slaap
gekregen van die bosgeesten. Ik ga gauw mijn Halloweenpak uittrekken en dan
kruip ik onder mijn dekbed.’ Ze liep al meteen de kamer uit, in de richting van
de trap.Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten