Risk (125)

Wat voorafging: Robert verblijft nog steeds in Oostduinkerke. Het teambuildingsweekend in de gehuurde duinenvilla is tot nu toe vreemd verlopen. Maar wel beter dan Robert vooraf had verwacht. Vandaar dat hij plots opduikt in het immobiliënkantoor met een merkwaardig verzoek.

De dame in het immobiliënkantoor zag er ook deze keer uit alsof ze zo meteen naar een feestje moest of naar de verkiezing van een garnalenprinses. Misschien had Robert Impens er een opmerking moeten over maken, maar je wist natuurlijk nooit vooraf hoe iemand reageerde. De grens tussen een compliment en een belediging was soms flinterdun.

‘Dag, meneer Impens,’ zei ze met een brede glimlach. Het was niet duidelijk of die lach berekend was of uit oprechte tevredenheid omdat ze zijn naam had onthouden.

‘Goeie middag, mevrouw,’ zei Robert. Ook hij probeerde een glimlach, wat krampachtig, maar toch. Hij besloot onmiddellijk met de deur in huis te vallen. ‘Zou het een probleem betekenen als we het huisje tot Pasen zouden huren?’

‘Helemaal niet.’ Ze klopte met haar vingertoppen tegen elkaar. Het was geen klappen in de handen, maar het kwam wel in de buurt. ‘Helemaal niet,’ herhaalde ze. ‘Met dit weer, dit ongelooflijke rotweer regent het afzeggingen. De telefoon staat niet stil.’

Ze keek naar het telefoontoestel. Hij volgde haar blik. Maar het toestel bleef stil. Het hield even op met afzeggingen te regenen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (124)

Wat voorafging: Robert wordt eensklaps onwel in het buurtcafé waar hij de afwezigheid van Yvonne probeert te vergeten. Gelukkig is er onder de aanwezige wielertoeristen een dokter aanwezig, die zich over Robert ontfermt.

Daarna voelde de dokter Roberts pols, keek in zijn ogen, kalmeerde hem vooral. Hij sprak als een priester op de cruciale momenten in je leven, rustig en beheerst, gelijkmatig maar niet toonloos.

‘Zal het lukken om naar huis te gaan?’

Hij gaf Robert pilletjes, hij had altijd een strip tabletjes bij, eentje om onmiddellijk op de tong te laten smelten, de rest voor thuis.

Nee, hij hoefde niets te betalen. Het was een vriendelijke man. Hij had de eed van Hippocrates afgelegd. Hadden ze dat niet allemaal?

Robert dankte, voelde zich wat bekomen. Hij dronk van het glas fris water dat voor hem stond. Vanwaar kwam dat water plots? Vermoedelijk had de exploitant het voor zijn neus geplaatst.

Het was de eerste keer dat hij zich zo bewust was van zijn eigen fysieke beperktheid, zijn eigen sterfelijkheid. Tot nu toe had hij vooral last gehad van onschuldige kwaaltjes, een griepje, darmklachten, een allergische reactie. Niets om je zorgen over te maken, niets om lang bij stil te staan. Voor wie gezond was, leek een mensenleven eindeloos. Wie pijn leed, dacht al sneller aan het einde, zijn eigen einde.

Vreemd om op zo’n dag op café dan nog met je eigen sterfelijkheid geconfronteerd te worden.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Groeten uit Toscane!

Iedereen een zorgeloze vakantie beleefd of nog een leuke vakantie voor de boeg? Fijn, kunnen we dit onderwerp dan afsluiten en overgaan tot de orde van de dag? Geen gezeur meer over het weer op de vakantiebestemming of zelfs niet over dat laatste glas sangria aan het tropische zwembad. Het is u vergeven, we kennen allemaal onze momenten van zwakte.

Waarom wij zo kort van stof zijn? Wel, zelf hebben wij onze vakantie doorgebracht op een landgoed in Toscane. Nee, niet te gast bij een of andere Vlaamse (oud-)excellentie, dat grapje hebben we intussen al een keer of honderd moeten aanhoren. Wel eerlijk gehuurd van Engelsen, wat hopelijk geen contradictio in terminis is. Nu hebben de Engelsen zonder twijfel veel op hun kerfstok, niet in het minst dat ze de Belgen op de wereldbeker voetbal een pad in de korf hebben proberen te steken.

Toscane is een prachtige streek, wie zal werkelijk het tegendeel beweren? Heerlijk weer, schitterende stadjes en fraaie vergezichten vol olijfgaarden en cipressen. Ontbijten met een espresso, een schaal koffiekoeken en Laura Pausini die op de achtergrond zingt. Oké, we geven het schoorvoetend toe, voor de ene zal Toscane wat te heet zijn, voor de ander wat te druk en voor een derde zal de Toren van Pisa veel te scheef staan, een onschuldig neveneffect na een dubbele dosis grappa. Geen paniek, het doet geen pijn, tenzij bij het opstaan, al is ook dat tijdelijk. Tja, Toscane is het aards paradijs niet, het komt echter aardig in de buurt.

Maar dat huis! Een rustieke woning op een heuvel, magnifiek gelegen, onweerstaanbaar uitzicht, alleen – helaas - zo authentiek mogelijk bewoonbaar gemaakt. Nu is authentiek een begrip dat vele ladingen dekt. In dit geval een understatement voor het feit dat men alles zoveel mogelijk had achtergelaten in de staat waarin men het de vorige eeuw had aangetroffen. De meubels dateerden uit de tijd waarin Berlusconi zelfs nog geen facelift overwoog en geloof ons, dat is lang, heel lang geleden.

Zelf sliepen wij de eerste nacht op een matras in het bureau, samen met een bont gezelschap, waarvan de schorpioenen de opvallendste leden waren. Bijzondere beestjes trouwens, daar scheppen we over tien jaar nog over op. Nu vraagt een heldere geest zich af waarom wij niet onmiddellijk de nacht in de beste kamer doorbrachten. Om eerlijk te zijn, voelden wij ons niet helemaal op ons gemak in dat kale kamertje met het piepkleine raam en enkel een zware grendel aan de buitenkant. In Leuven Centraal is het niet anders? Ja ja, dat durven we te hopen!

Gelukkig hadden onze Engelse gastheren aan de plaatselijke schoonmaakster de opdracht gegeven om onze vakantiewoning vooraf voortreffelijk te poetsen. Het was misschien nog net wat aangenamer geweest als we dat bij onze aankomst ook gemerkt hadden.

Tot slot een kleine oproep aan alle Europeanen van goede wil: kunnen we die brexit echt niet vervroegen? Het hoeft morgen niet te zijn, volgende week is even goed! Dan keren wij meteen terug naar Toscane, onze koffers zijn toch nog niet uitgepakt.

Risk (123)

Wat voorafging: na de aankomst een groep wielertoeristen is het plots druk in de buurtherberg waar Robert zijn eenzaamheid probeert te vergeten. Hij drinkt zijn soep op, maar voelt zich steeds minder lekker.

Robert kreeg het benauwd. Het was broeierig warm in de herberg, de wielertoeristen hadden een klamme warmte binnengebracht. Ze hadden hun regenjassen uitgetrokken en over stoelen gehangen. 

De herbergier ging rond en noteerde op de achterkant van een bierviltje hun tweede consumptie. Enkelen waagden zich nu aan een zwaarder abdijbier, één iemand bestelde een reep chocolade, wat bij zijn makkers tot enig hoongelach leidde.

Robert had het gevoel dat zijn maag dichttrok. Het was een drukkende pijn, er zat een monster in zijn maag dat nu wilde ontsnappen. Hij voelde zich draaierig worden, zijn adem werd zwaarder. Hij was moe, voelde zich vreselijk moe, alsof hij zelf de ronde van Frankrijk had gereden, of toch minstens die van Vlaanderen. Zijn gezicht zakte door. Kon je in slaap vallen op een tafel?

Was zijn gezicht wit geworden? Lijkwit haast? Plots stond één van de amateurrenners naast hem. Hij was dokter, zei hij. Hij knikte met veel overtuiging en lachte erbij, het was een lacherige waarheid. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (122)

Wat voorafging: Robert probeert in het buurtcafé te vergeten dat Yvonne zonder hem naar Kreta is gereisd. Het is rustig en vrij troosteloos in het café. Tot de zaak plots alsnog vol loopt.

Na een tijd draaide een groep wielertoeristen de straat in en hield met snerpende remmen halt voor het café. Het hele fietspad werd ingenomen door hun fietsen. Er waren dure fietsen bij, fietsen waar een modale werknemer één, twee of misschien zelfs drie maanden hard moest werken. Toch zagen het er heel gewone jongens uit.

Na hun binnenkomst was het hele café gevuld. Sommigen zochten een plekje aan een tafeltje, anderen bleven aan de toog staan. Op een enkele uitzondering na bestelden ze allemaal een biertje. 

Het was alsof de baas op hun komst had gewacht om de radio aan te zetten. Populaire levensliedjes vulden de kroeg. Enkele jongens begonnen mee te zingen, dat kleine café in de haven, dromen zijn bedrog, dat soort dingen. Ze werden rumoeriger, er volgden enkele vloeken en vettige grappen.

Robert lepelde haastig zijn soep uit. Buiten passeerde een man die twee honden uitliet. Het waren twee kleinere honden waarvan Robert de naam niet kende. De man moest uitwijken voor de fietsen, bleef even staan en gaapte naar binnen. Hij keek recht in Roberts gezicht. Robert deed alsof hij nog wat broodkruimels in zijn mond stopte en de man stapte toch maar door.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (121)

Wat voorafging: Yvonne, de ex van Robert, was op reis naar Kreta. Het beviel Robert niet echt. Om zijn eenzaamheid te vergeten, trok hij naar het buurtcafé, wat hij zelden deed.

Nadat Robert het kaartje van Yvonne had ontvangen, was hij naar het buurtcafé getrokken. Hij kwam er zelden, nagenoeg nooit, en de exploitant begroette hem argwanend. Het was kalm in het café en de man was glazen aan het afspoelen.

Hij zette de glazen neer en kwam Robert vragen wat hij verlangde. Hij had een mooie zangerige stem, vermoedelijk was hij Limburger. Zijn hemd spande om zijn middel.

Robert bestelde een dagsoep. Tot zijn voldoening bleek het verse preisoep te zijn, hij zag de brokjes verse groenten in de soep rondzwemmen. Hij kreeg ook een mandje met broodjes en boter. Robert sopte de broodjes in de soep, wat hij vroeger nooit mocht van Yvonne.

Op straat was het vrij rustig. Af en toe passeerde een wagen. Het had geregend, de straten lagen nat, maar nu was het opgeklaard. De meeste mensen waren nog aan het avondmalen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!