Risk (64)

Wat voorafging: het reisje van Yvonne naar Italië blijkt minder onschuldig dan Robert verhoopt had. Hij heeft het moeilijk om in deze vrijgevochten vrouw 'zijn' Yvonne te herkennen.

Robert deinsde terug, hij herkende haar niet. ‘Hoor je jezelf praten? Je lijkt wel een lichtekooi! Jij won dus jullie weddenschap, als ik het goed begrijp.’

‘Als je het zo wil noemen.’ Ze lachte opnieuw. ‘Maar ik was niet de enige winnaar, dat kan ik je wel zeggen. Het was nogal een kakafonie aan de ontbijttafel, twee Italianen, een Brit en er zat zelfs een Rus bij. Dat is wel goed voor je talenkennis, echt aan te bevelen. 

De mijne was een Italiaan, want straks wil je dat toch weten. Het was nu of nooit, Robert, begrijp dat toch. Over tien jaar ben ik afgeschreven, misschien al over vijf jaar. Dan komt een vreemde man wel nog een praatje maken, een glas aanbieden, misschien zelfs zeuren over een boek, Robert, zo uniek ben je heus niet. Maar ik wilde ook wel eens echt wat beleven.’ Ze schonk zichzelf bij van de chablis. Hij had haar vroeger nooit zoveel weten drinken.

Ze is betoverd, dacht hij, dit is een andere vrouw dan de Yvonne die ik gekend heb en waarmee ik al die jaren was getrouwd. Ze waren gelukkig geweest, niet zo gelukkig als de sterren in de glamourblaadjes beweerden te zijn, maar simpel en echt gelukkig. Doe maar gewoon, was Yvonnes slagzin. Had Marijke haar werkelijk betoverd? 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (63)

Wat voorafging: Yvonne komt nog eens langs bij Robert. Maar het relaas van haar reis bevalt hem niet. Is het dan echt over tussen hen?

‘Weet je echt niet waarom? Durf te leven, Robert. Neem risico’s, leef wild. Er valt zoveel te beleven.’

Hij vroeg zich af wat er zoal te beleven viel. Hij had zijn werk op het reclamebureau, hij werd gewaardeerd, daar was hij toen in elk geval nog van overtuigd. Zonder hem geen Belga Queen, zonder Belga Queen geen Risk.

Toen begon het hem te dagen. ‘Je bedoelt toch niet, Yvonne, dat…’

‘Laten we hier als volwassenen over praten. Ben je bang dat ik seks heb met andere mannen, Robert?’ Daar had hij niet eens aan gedacht, maar nu begon hij zelfs daarover te twijfelen. Even na haar vertrek, had hij zich wel vragen gesteld. Was er een andere man? Maar waar zou Yvonne een andere man ontmoet hebben? En toen hij hoorde over Marijke en haar Romereis met een stel vriendinnen, was hij gerustgesteld. Waar een klad vrouwen samen was, kon er geen man in het spel zijn.

Yvonne giechelde, zoals ze vroeger zelden giechelde. ‘Dan kom je wel wat laat.’

‘Bedoel je…’

‘Als je in Venetië geen man kan versieren, waar dan wel? Het was een weddenschap tussen de meiden.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (62)

Wat voorafging: eindelijk komt Yvonne nog eens langs bij Robert. Het inspireert hem tot grootse (reis)plannen. Maar of zij op een verzoening uit is...

‘Laat ons dan elders heen gaan.’ Het maakte hem niet meer uit. ‘Thailand! Thailand is ook leuk.’ Hij legde zijn hand op haar knie, haar knie die er zoveel aantrekkelijker uitzag verpakt in modieus nylon.

‘Thailand? Wat moeten wij in Thailand?’ Ze zette haar glas neer op het salontafeltje. Hij had de tinnen onderleggertjes gebruikt, alleen het beste was goed genoeg voor de verloren vrouw, de teruggekeerde vrouw.

‘Luister goed, Robert, read my lips: het is uit tussen ons. Voorbij. Over.’

‘Wat is voorbij?’

‘Wij zijn voorbij, Robert. Er is geen wij meer.’

Hij slikte, hij kon maar beter ook wat wijn drinken. Daar was hij nu wel aan toe. Je trouwde, je werd een koppel, je werd wij en je nam aan dat het altijd zo zou blijven. Maar plots op een dag was er geen wij meer, alleen nog jij en ik. 

‘Waarom? Waarom toch?’ drong hij aan. Hij wou opmerken dat ze het toch goed hadden samen, maar om God weet welke reden vreesde hij haar reactie. Robert wou toch nog enkele illusies behouden, het hoefden er niet veel te zijn, een handvol was genoeg om zijn leven draaglijk te maken.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (61)

Wat voorafging: Yvonne is net terug van haar reis naar Italië. Robert moet toegeven dat ze er goed uitziet, zelfs al had hij zich wat anders voorgesteld van haar bezoek.

‘Je ziet er goed uit,’ zei Robert. ‘Rome heeft je deugd gedaan.’

‘De eeuwige stad.’ Yvonne mijmerde wat met haar glas chablis in de hand. 

Misschien zag ze nu allerlei Romeinse plekjes voor haar ogen defileren. Er waren beslist veel Romeinse fonteinen en piazza die voor eeuwig op je netvlies gebrand bleven. 

‘En Venetië natuurlijk. Venetië is zo romantisch, al hebben we dan niet met een gondel gevaren. Veel te duur! Toeristen zijn als kippen. Die worden alleen maar gepluimd.’

Venetië, dat viel hem tegen. Rome leek hem onschuldiger. Hij nam plaats naast haar op het ledikant. ‘Laten we samen naar Venetië gaan. Wij tweetjes!’ Het was een ingeving van het moment, een impulsieve gedachte en daar hield hij door de band niet zo van, maar nu werd hij voortdurend geestdriftiger.

‘Ik heb geld genoeg gespaard, we kunnen best samen in een gondel. We varen onder de brug der zuchten en langs het Dogenpaleis, ja, beslist ook langs San Marco en…’

‘Hou op, Robert, hou in hemelsnaam op!’ Ze hief bezwerend haar hand op alsof hij een kind was dat te opgewonden van school terugkeerde. ‘Ik ben net naar Venetië geweest, ik hoef er niet zo nodig meteen weer naartoe.’      

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!