Risk (38)

Wat voorafging: Robert Impens komt voor het eerst tot het besef dat hij wel degelijk een vaderwens koestert. Ligt het aan Melanie? Of toch eerder aan zijn religieuze inslag?

Het was voor het eerst dat Robert volkomen overtuigd was dat hij wat gemist had in zijn leven. Een kind dat hij ’s avonds kon voorlezen, er verschenen tegenwoordig aardige kinderboeken, met aantrekkelijke tekeningen maar ook creatief opgesteld en met een opbouwende levensles. Kinderboeken waar je als ouder een poos kon bij stilstaan en wat duiding kon geven, het leven was niet altijd rozengeur en maneschijn. 

Later zou hij met dat kind naar de zoo zijn gegaan, naar de giraffen en de zeehonden kijken, of waarom niet naar een museum? Hedendaagse kunst of misschien toch naar de grote Vlaamse en Hollandse meesters. Je kon nooit te vroeg beginnen met het ontdekken van Rubens en Rembrandt. Nee, voor Rubens en Rembrandt was het nooit te vroeg.

‘Je kan veel leren uit die verhalen, Melanie, je kan er veel uit opsteken. Ook nu, ja, zeker, ook in onze tijd nog. Die verhalen bevatten een universele boodschap. Een boodschap die de tijd heeft doorstaan en dat zal blijven doen.’ Hij wreef zalvend over het pijnlijk plekje op zijn kin waar zij hem even voordien gekwetst had. 

Hij voelde dat hij op dreef kwam. Als hij een boodschap kon brengen, die dieper groef dan het zoveelste reclamespotje, voelde hij zich opleven. Als scholier had hij al gedacht dat hij geroepen was door God om Hem te dienen. 

In het college was hij één van de enigen die niet opzag tegen de wekelijkse klasmis. Hij bereidde teksten voor, oefende nieuwe liedjes in die hulde brachten aan God in de Hemel en assisteerde de priester. Maar later was Yvonne in zijn leven gekomen en haar sirenenzang had zelfs Jahweh tijdelijk overstemd. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (37)

Wat voorafging: Robert wil Melanie overhalen om een klacht in te dienen tegen Freek. Maar daar voelt de stagiaire niets voor. Blijkbaar ziet zij haar stage toch enigszins anders dan Robert had vermoed.

‘Begrijp jij dan niks? Begrijp jij dan niet dat ik hem gebruik? Dat ik Freek gebruik om ervaring op te doen. Waar moet ik anders ervaring gaan opdoen?’

Daar had hij geen idee van. Robert Impens had niet vermoed dat het opdoen van seksuele ervaring tot de opdracht van haar stage behoorde. Het onderwijssysteem was de voorbije tijd natuurlijk sterk veranderd. Hij voelde zich ongemakkelijk worden.

‘Gun jij mij dan niets? Tenzij jouw saaie bijbelverhalen. Denk jij echt dat een meisje van achttien daarvoor valt? Waarom doe je altijd zo vreselijk betuttelend? Waarom vertel je mij die dingen eigenlijk?’

Omdat ze goed zijn voor je algemene vorming, wilde hij zeggen, maar hij kreeg de woorden niet meer over zijn lippen. Hij begon aan alles te twijfelen, zelfs aan de Emmaüsgangers, die hem anders zoveel zekerheid boden.

‘Waarom? Waarom vertel je ze mij?’

‘Omdat een mens niet van brood alleen leeft.’ Hij hoopte dat er nu geen gratuite grap zou volgen. In feite wou hij bijdragen aan haar vorming, ja, aan haar opvoeding zelfs. Maar hij had het gevoel dat dit niet het geschikte ogenblik was om een boompje op te zetten over haar opvoeding. Hij had zelfs even aangenomen dat ze zijn dochter zou kunnen zijn, dat hij een dochter als haar kon gehad hebben. 

Ze was zijn dochter niet, uiteraard niet, maar biologisch, qua leeftijd en dergelijke had het net gekund. Ze had in elk geval vaderlijke gevoelens in hem wakker gemaakt. Robert had nooit vermoed dat hij die in die mate had, elke vrouw voelde zich een toekomstige moeder, maar bij mannen lag dat anders. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (36)

Wat voorafging: Robert vindt dat Freek misbruik heeft gemaakt van de stagiaire. Hij wil haar dan ook best helpen om een klacht in te dienen.

Er volgde niet meteen een nieuwe reactie. Misschien was dit gesprek toch geen goed idee, maar Robert wou zo graag aantonen dat hij voor haar bestwil was tussengekomen. Hij had alleen maar het beste met haar voor.

Zijn vingers tintelden, van de spanning, de stress. Hij had iets nodig om ze in bedwang te houden. Hij zag een stylo op haar tafel, die hij opnam en door zijn vingers liet glijden. Melanie keek hem aan alsof hij haar portefeuille had gejat.

‘Het enige wat ik zeggen wil, is dat Freek niet goed genoeg is voor jou. Hij is te oud, veel te oud voor jou. Hij gebruikt je, hij misbruikt je. Ja, ik durf gerust dergelijke grote woorden in de mond te nemen, Melanie. Misbruik, dat woord is hier op zijn plaats. Als ik jou was, zou ik trouwens niet aarzelen om klacht in te dienen.’ 

Hij wilde haar best helpen bij het opstellen van de klacht, hij had voldoende juridische scholing. Robert wist perfect wat er in zo’n klacht moest komen als je kans op slagen wilde. ‘Misbruik van vertrouwen, ja, dat is het ook. Hoe kan jouw school nog ooit met een gerust geweten een student naar hier sturen? Als het gevaar, het monster om de hoek loert.’

Ze keek hem aan met vuurspuwende ogen. Misschien was het woord ‘monster’ er net iets over, maar het was hem ontglipt zoals een slechte adem je kon ontsnappen. Soms liet hij zijn emoties de vrije loop. Het gebeurde niet zo vaak, hij hield graag alles onder controle. Maar af en toe werd het zelfs een man als Robert Impens te gortig. In crisissituaties bijvoorbeeld. Het viel toch moeilijk te ontkennen dat dit een crisissituatie was?         

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (35)

Wat voorafging: Robert Impens betrapte zijn compagnon Freek met de stagiaire Melanie. Het valt hem zwaar, niet in het minst omdat hij veel verwachtte van Melanie. 

Melanie stond inmiddels voor Robert, ze wipte onafgebroken opgejaagd van de ene op de andere voet. Hij werd er nerveus van, en hij was al zo nerveus. 

‘Zie jij dan niet dat ik met volle teugen geniet?’ Ze kwam nog dichter bij Robert staan, zelfs boos was ze best aardig om te zien. Zo exotisch, Robert Impens moest toegeven dat hij het wel had voor Indische meisjes.  

‘Jij lijkt mijn vader wel!’ tierde ze overstuur. Ze hief haar hand en haalde uit. Hij kon haar nog enigszins ontwijken, maar kon niet verhinderen dat haar hand de zijkant van zijn mond raakte.

‘Au!’ gilde hij. Hij voelde aan zijn mond en lippen, maar gelukkig bloedden die niet. Die vernedering bleef hem toch bespaard.

Achteraf trof hij Melanie aan in het rommelhok. Voor een bezemhok viel het wat groot uit, maar veel meer was het niet, bedacht Robert. Ze zat te snikken zoals een kind kan snikken. Maar ze was geen kind meer, nog jong, maar absoluut geen kind meer en Freek was al zeker niet haar knuffel.

‘Begrijp het toch,’ zei hij op fluistertoon, ‘hij maakt misbruik van jou. Dit verdien je niet.’

Ze bleef snikken, onbedaarlijk wenen was het. Hij vroeg zich af of hij haar zijn zakdoek moest aanbieden. Dit was echter niet het geschikte moment. Bovendien was zijn zakdoek niet proper meer.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!