Sinds haar debuut 'Een zuil van zout' publiceerde Kristien Hemmerechts (°1955) meer dan twintig romans, verhalenbundels en essays. Hemmerechts ontving voor haar werk onder meer de Belgische Staatsprijs. Zeker in het begin van haar carrière oogstte Kristien Hemmerechts nagenoeg unaniem lof voor haar proza. Daarna kwam er bijwijlen enige ruis op de lijn met lezers en recensenten. Allicht niet toevallig op het moment waarop Kristien Hemmerechts zich meer en meer tot een mediafiguur ontwikkelde, die over de meest uiteenlopende onderwerpen haar standpunt kenbaar maakte.
Dat neemt niet weg dat Kristien Hemmerechts zonder twijfel één van onze beste schrijfsters blijft. In 2008 verscheen van de hand van Mark Cloostermans een interessante bespreking van het oeuvre van de schrijfster met als titel 'Bloot zijn en beginnen'.
Cloostermans bespreekt de parallellen doorheen het werk van Kristien Hemmerechts. Hij beschrijft hoe haar personages geteisterd worden door het menselijke onvermogen. Ze willen het verleden afwerpen en willen verlost worden van herinneringen, rollenpatronen en zeker ook van fatsoens- en andere normen. In haar boeken ruimt ze over het algemeen vrij veel plaats in voor de beleving van de (vrouwelijke) seksualiteit. Het ontluisterende verhaal 'Kerst' over de liefde en de seks tussen een man en zijn kindvrouw zorgde destijds bijvoorbeeld voor de nodige ophef.
Ook nadien is Kristien Hemmerechts natuurlijk volop blijven schrijven. Daarbij ging er veel aandacht naar haar dagboek 'De dood heeft mij een aanzoek gedaan' en naar haar roman 'De vrouw die de honden te eten gaf' over de vrouw van Marc Dutroux. Het maakte dat haar roman 'Gitte' uit 2011, die ik onlangs las, misschien wat tussen de mazen van het net is geglipt.
Gitte en haar broers Onno en Woud wonen aan de rand van een bos, waar ooit hun overgrootvader-boswachter Lionel werd vermoord. Het gezin leeft in een paradijselijke onschuld, totdat Woud waanbeelden krijgt. Gitte begint zelf te trippen en wordt later aan de universiteit verliefd op de zoon van de dichter die destijds avances maakte tegenover haar moeder. Het begin van de onthulling van het familiegeheim.
Gitte is een roman over identiteit en afkomst, en sluit aldus thematisch aan bij haar vroeger werk. Kan een mens zich ontworstelen aan zijn (voor)geschiedenis? Waar Gitte en haar broers als kinderen een katholieke mis naspelen, zal Gitte als jongvolwassene haar 'paradijs' eerder in de seksualiteit zoeken. De roman werd destijds gemengd onthaald, maar 'Gitte' blijft een intrigerend verhaal over de mate waarin het leven van onze (voor)ouders doorwerkt in ons eigen leven.
Op haar 60e verjaardag (27/8/2015) publiceerde Hemmerechts de nieuwe roman 'Alles verandert'. Een verhaal waarin ze opnieuw de macho-seksualiteit op de korrel neemt. Hoofdfiguur is een vrouwelijke literatuurprofessor met een meer dan gewone belangstelling voor een studente.
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
Pieter Aspe is een sterk merk. In die mate dat zijn nieuwste boek 'De doos' onder de vlag van Aspe nv is uitgekomen. Onder de vleugels van Manteau heeft hij nu immers zijn eigen uitgeverij, waarbij zijn thrillers over Van In worden gepubliceerd.
Pieter Aspe, pseudoniem van Pierre Aspeslag (° 1953, Brugge), was een man van twaalf stielen die uiteindelijk zijn roeping vond in het schrijven van thrillers. Hij debuteerde in 1995 met 'Het vierkant van de wraak'. Inmiddels heeft hij al drie miljoen boeken verkocht in België en in het buitenland.
In zijn nieuwste boek 'De doos' wordt Barend Vossen dood aangetroffen in zijn huis. Deze teruggetrokken man is de zoon van een vermeende collaborateur uit de Tweede Wereldoorlog. Kort daarna schiet iemand Robert Dewilde, zoon van een verzetsheld, koelbloedig neer aan de Damse Vaart. De vete tussen de families Vossen en Dewilde, die teruggaat naar de Tweede Wereldoorlog, loopt als een rode draad doorheen het verhaal. Welke geheimen bevat de doos in Elounda op Kreta? En wat betekent het motief van de veerman?
De oorlog, de collaboratie en de repressie leven verder bij de getraumatiseerde families. Maar Aspe verweeft ook nog andere thema's in zijn thriller, zoals de rol van de Albanese maffia, de malaise bij een deel van het gerecht, de drang naar winstbejag of de belastingontduiking in de diamantsector. Aspe verwijst verder zijdelings naar de recente actualiteit, o.m. naar de Waalse kritiek op de huidige federale regering of als een nevenfiguur aan ALS lijdt. En natuurlijk leiden Van In en Versavel de lezer rond doorheen het historische kader van Brugge.
Aspes concurrent Luc Deflo vertelde mij ooit tijdens een interview dat Aspe er niet vies van was om soapelementen in zijn boeken te verwerken. Van Ins relatie met Hannelore Martens is daar in elk geval een bewijs van. Soms komen de personages ook wat karikaturaal over, Denken we bijvoorbeeld aan de vrouwenbezetenheid van de anatoom-patoloog of de drankzucht van Van In, die van Duvel zowaar is overgeschakeld naar Omer.
De plot van deze thriller mist op een aantal punten wat geloofwaardigheid. Maar dat neemt niet weg dat het verhaal spannend blijft tot het einde. Ofschoon Pieter Aspe bewijst zijn vak steeds beter te beheersen, zal hij ook voor 'De doos' wel geen literaire prijzen ontvangen. Maar wie op zoek is naar enkele uren pretentieloos vakantieamusement zal niet bedrogen uitkomen.
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
 |
| Foto Ingrid Deloose |
"Ik ben Veronica. Ik heb een zus. Beter gezegd, ik had een zus. Mijn zus is dood. Mijn zus is dood en dat is mijn schuld. Het was niet mijn bedoeling om haar te vermoorden. Dat gebeurde gewoon."
Jana Baeskens uit Brakel moet nog 18 worden, maar ze schreef reeds het vlotte verhaal 'Veronica. Dagboek van een moordenaar'. De vijftienjarige Veronica gelooft dat ze haar kleine zus heeft vermoord. Op school wordt ze gemeden, alleen Esmeralda wil absoluut haar vriendin worden. Met een moordlustig hoofdpersonage moet dit gegeven bijna onvermijdelijk tot een merkwaardige plot leiden.
Jana heeft een thriller met een donker randje geschreven, een verhaal balancerend op de rand tussen verbeelding en realiteit. Ofschoon haar boek zich richt tot jong-adolescenten behandelt ze ook grote thema's als schuld(gevoelens), rouw en loslaten. Jana Baeskens is immers geîntrigeerd door de menselijke psyche, wat ook uit haar volgende werken zal blijken. Ze is inmiddels reeds volop bezig aan een volgend boek, dat dit keer niet verteld is vanuit het perspectief van een moordenaar. Al komt er wel opnieuw een moord in het boek.
Nu Jana Baeskens afgestudeerd is aan het KTA in Brakel, richting Latijn-Wetenschappen, start ze binnenkort aan de Gentse universiteit in de richting taal-en letterkunde, Nederlands-Engels. Ze ziet zichzelf als 'creatief, emotioneel en leergierig', wat mij alvast een goede voedingsbodem lijkt voor een schrijverscarrière.
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
Vorige week hoorde ik een VRT-journaliste op radio 1 'Zomerhuis met zwembad' aanprijzen van Herman Koch. Ze had het boek net voor de tweede keer gelezen en het opnieuw niet kunnen wegleggen voor het helemaal uit was. Verrassend is dat niet, want het betreft een meeslepende en bijwijlen grappige whodunit.
Nu wil het toeval dat ik het boek vorig jaar tijdens mijn vakantie zelf las. We verbleven toen in een zomerhuisje in Frankrijk, zowaar met een zwembad. Al gebiedt de eerlijkheid op te merken dat het zwembad eerder een ruim ploeterbad was en dat het weer zo tegenviel dat ik het werk binnen heb gelezen. Airco uit en een pull aan. Op de koop toe waren de Rode Duivels net op de wereldbeker voetbal uitgeschakeld door Argentinië. Het boek moest dus wel echt goed zijn om mij zoveel 'ellende' te doen vergeten.
'Zomerhuis met zwembad' is echter een meer dan waardige opvolger voor 'Het diner', waarmee Koch hoge ogen scoorde. Hoofdfiguur is dokter Marc Schlosser, die zo zijn bedenkingen heeft bij de artistieke wereld. En die koestert hij zeker over de succesrijke acteur Ralph Meier, die anderhalf jaar eerder plots in zijn wachtkamer opdook. Meier sterft evenwel, waarvoor de niet altijd even gewetensvolle huisarts Schlosser zich moet verantwoorden voor het Medisch Tuchtcollege. Alles heeft te maken met merkwaardige gebeurtenissen aan en rond het zwembad van het vakantiehuis, waarin Marcs dochter Julia de dramatische hoofdrol vertolkt.
Herman Koch weet de lezers tot het einde in de ban te houden dankzij zijn goed opgebouwd verhaal, dat de hele tijd mooi in balans blijft. Ook hier wordt de lezer bovendien geconfronteerd met morele vraagstukken als de overspelige huisarts wel een toegewijde vader blijkt. Zeker in een zwoele vakantieperiode is 'Zomerhuis met zwembad' een aanrader!
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
