Onderhuids

Op 11 mei verscheen bij uitgeverij Hamley Books mijn misdaadverhaal Onderhuids. Na eerder een verhalenbundel en twee romans schreef ik voor het eerst een thriller. Onderhuids is te koop als e-book. Het verhaal speelt zich af in de schilderachtige regio van de Vlaamse Ardennen.

Op een zaterdagmorgen wordt Nausikaä Vleugels ontvoerd aan de Donkvijver in Oudenaarde. Zij is de dochter van Adelbrecht Vleugels, een omstreden politicus die zich met felle uitspraken naar de top knokt. 

Er wordt geen losgeld gevraagd. Maar het merkwaardige genootschap van de roze bril stuurt de politie raadselachtige boodschappen met literaire verwijzingen, die naar Nausikaä kunnen leiden. Hoofdinspecteur John Six van de federale politie, een groot literatuurliefhebber, bijt zich vast in de raadsels.

Niets is wat het lijkt en niemand schijnt de gehele waarheid te vertellen.

Fans van spannende thrillers met intrigerende plotwendingen zullen dit verhaal zeker kunnen smaken.

Inwoners of bezoekers van de Vlaamse Ardennen herkennen bovendien ongetwijfeld verschillende locaties in Oudenaarde, Ronse en Brakel.

Het e-book kost slechts 5,99 euro is te koop bij bol.com, standaard boekhandel online en andere boekenwinkels op het web of bij uitgeverij Hamley Books. Na aankoop kan men het boek lezen op een tablet, een e-reader, een smartphone of gewoon op een pc.

Meer info:

https://www.hamleybooks.be/product/onderhuids-stefaan-desmet/

Wit verdriet, zwart verdriet (2)

De roman 'Wit verdriet, zwart verdriet' vertelt het verhaal van de kleine oorlog van Marie Demets en het wedervaren van haar broer Robert die tijdens de Tweede Wereldoorlog actief was bij het verzet.

Behalve het familieluik verhaalt het boek ook de geschiedenis van Leo Vindevogel, oorlogsburgemeester van Ronse, voornamelijk aan de hand van citaten. Het betreft zowel citaten van hemzelf als citaten over hem. De teneur van die citaten is erg uiteenlopend, naargelang de bron ervan. Ook na al die tijd blijft Leo Vindevogel immers een controversieel figuur.

'En het is ook waar, dat de hoge geestelijke overheid in België, die haar (politieke) zegen verleent aan een boel rekels, wier privé leven weinig stichtelijk is, erg tekort is gekomen aan haar kristelijke plicht ten overstaan van Leo Vindevogel, die als kristen mens een voorbeeld, ik zou durven zeggen bijna een heilige was.’ (Bruno De Winter op 27 september 1951, zoals hernomen in de rubriek ’10 jaar geleden schreef’ in ’t Pallieterke, 21 september 1961).

'Had Vindevogel dat alles van die concentratiekampen en de jodenvervolging dan echt niet in de gaten? Wist hij dan echt niet met welke beulen hij te maken had? Of wilde hij het niet weten? Hij heeft in Het Volk van Ronse zijn bewondering voor Het Derde Rijk nooit weggestoken. Maar wat wist hij af van de nazi-horror achter de façade van ‘de nieuwe orde’?' ( Stef Vancaeneghem, bijdrage van 14 augustus 2006 ‘Vader dag’, fragment uit de gelijknamige brievenroman, http://stefvancaeneghem.blogspot.com/2006/08/vader-dag_14.html).

'Wit verdriet, zwart verdriet' kost 22,50 EUR en kan zowel besteld worden in de fysieke boekhandel als on line.

Wit verdriet, zwart verdriet

Met uitgever Dirk Demuynck (Foto Katleen Anrijs)

 Op vrijdagavond 7 oktober werd in het   Provinciehuis in Gent mijn roman ‘Wit verdriet,   zwart verdriet’ voorgesteld.  

‘Wit verdriet, zwart verdriet’ vertelt het verhaal  van de kleine oorlog van mijn tante Marie. Het is geen vrijblijvend verhaal uit een ver verleden maar een roman met lessen die we beter nooit vergeten. 

Tante Marie heeft de dood van haar broer nooit kunnen verwerken. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stond Robert Demets gekend als anglofiel. Hij was, op bescheiden wijze, actief bij het verzet. Robert werd echter gearresteerd door de Duitsers en overleefde de oorlog niet. Voor mijn tante Marie betekende het een levenslang trauma. Dit is een rode draad doorheen het boek. 

Foto Katleen Anrijs

Verzetslieden zoals Robert Demets zijn al lang vergeten, behalve dan door hun nabestaanden. Hoe anders is het gesteld met Leo Vindevogel, de oorlogsburgemeester van Ronse? De executie van Vindevogel valt niet goed te praten. Maar de man verdiende wel een duidelijke straf gezien zijn uitgesproken pro-Duitse houding.

Het boek is vanaf 7 oktober te koop in de boekhandel.

Zes ganzen

 

Het was een van die zeldzame zomerdagen. Het dochtertje van een jonge neef zat in ons grasperk wat rond te staren. Haar prentenboek had ze wat verder in het gras gelegd. Op dat moment landden er zes grote Canadese ganzen in het aangrenzende veld, dat kort voordien geschoren was. Ik vertelde dat het betoverde prinsen waren. Zes broers die ook nog een zus hadden die prinses was. Vroeger woonden ze allen samen in een schitterend paleis.

Het meisje knikte vol overtuiging. Ze had nog de gelukzalige leeftijd waarop je andermans verzinsels wil geloven. Ik vertelde haar niet dat niet iedereen van Canadese ganzen hield. Wel sprak ik haar over de kleine zwanen in het Meetjesland. De provincie had ze geholpen door suikerbietresten op de velden achter te laten. Het meisje had nooit eerder gehoord van een land dat Meetjesland heette maar vond het wel bijzonder sprookjesachtig klinken.

Het leek haar heel slim van de provincie om de dieren te helpen en ze informeerde wat het bestuur nog meer deed. Ik begon aan een haast eindeloze opsomming. ‘We hebben grote domeinen met speelpleinen.’ Ze klapte tevreden in haar handen. ‘En centra waar we oude dingen bewaren of voor de natuur en het milieu zorgen.’ Dat was in haar ogen al even fijn. ‘En ook scholen, veel scholen. Van Oudenaarde tot in Eeklo, van Buggenhout tot in Gent en Zottegem.’

Boette ze nu wat aan enthousiasme in? ‘Waarom moeten volwassenen niet naar school?’ vroeg ze. Ik verklapte dat het provinciebestuur eveneens een ruim assortiment aan opleidingen voor volwassenen aanbood, waar je zowat alles kon leren. Met de computer werken, koken, fotograferen, haar kappen, Italiaans of Turks leren. ’Ook Chinees?’ ‘Ook Chinees,’ gaf ik toe.

Dat vond ze best indrukwekkend. Maar toen bekeek ze mij met een listige blik. ‘En toveren? Kan je er ook leren toveren?’ Nee, dat niet, dat moest ik eerlijk toegeven. Daarvoor moest je met Harry Potter naar Zweinstein trekken. Met een betoverde trein of simpelweg op een bezemsteel. Ze zweeg een poos. ‘Het is niet erg,’ zei ze dan, ‘ik zal later de mensen leren toveren. Ik weet dat ik het kan.’ Dat leek mij een handige oplossing. Zolang konden we wel wachten. Wou ze soms een ijsje? Dat had ze wel verdiend.

Ik haalde twee ijsjes uit het diepvriesvak van de koelkast. Toen ik terugkeerde, zag ik dat er een zevende gans op het veld was neergestreken. Ik keek verbaasd naar het meisje en wees naar de Canadese ganzen. ‘Ik heb de prinses getoverd,’ verklaarde ze. ‘Ik zei toch dat ik het kon.’

PS: deze column verscheen eerder in het nummer van oktober 2021 van ProInfo, het personeelsblad van de provincie Oost-Vlaanderen.

De dichter

Hij begroet mij net zoals vroeger. 'Mijn gedichten zijn zeer goed. Iedereen die er wat van kent, zegt het.
Jij vindt ze toch ook goed?'

In al die jaren is hij nauwelijks veranderd. Het lijkt of de tijd geen vat op hem heeft. Hij heeft nog steeds dezelfde karakterkop en een weerbarstige witte haardos. Je zou zijn beeltenis zo kunnen toevoegen aan een galerij van Vlaamse literatoren van een vorige generatie. Weinigen zouden hem 'ontmaskeren' tussen de portretten van Timmermans en Streuvels.

Ooit woonde ik in zijn buurt. Op een avond vond ik een handgeschreven briefje in de bus. 'Mijn gedichten zijn te koop in de boekhandel. Dank u.' Ik ging hem feliciteren, kreeg een glas, een mondelinge bloemlezing en een gratis bundel. Zijn gedichten vertoonden meer invloed van Guido Gezelle en Alice Nahon dan van Herman De Coninck of Leonard Nolens.

Later volgden er verschillende bundels in eigen beheer, met titels als 'Mijmeringen' en 'Louteringen'. Hij werkte toen nog bij de belastingdienst en zat 's middags soms op een bankje tussen het groen en de heuvels te verpozen. Op zoek naar de schoonheid die hij in zijn werk niet vond, of te weinig vond.

Hij voerde zijn eigen promotie, vaak in een onnavolgbare stijl, maar niet zonder succes. Er doken verzen van hem op op borden langs de weg en op toeristische plekken, maar toch vooral op rouwberichten. Ik weet niet welk onpeilbaar verdriet hij met zich meedroeg, maar zijn woorden brachten troost op momenten waarop dat nodig was.

'Ik heb schrik om beroemd te worden,' vertrouwde hij mij destijds toe. 'Beroemde mensen sterven soms snel.'
Dat is hem alvast bespaard gebleven.

De tovenaar van half negen (fragment)

‘Vergeet het!’ Ik wou de naam van haar grootvader niet horen en voorts wou ik opmerken dat het geen zin meer had, dat hij niets verkeerds had gedaan en zelfs als het wel zo was, dat zijn vader hem vast zou vergeven zoals ook hij mij zou vergeven voor mijn talrijke dwaasheden en dat we allemaal dingen doen waar we later spijt van krijgen. 

Maar ik vond de woorden niet of ik vond ze wel en begreep dat ik ze zou verdrinken in mijn emoties en dat hij dan op zijn beurt zou beginnen janken en dat het veel te koud was om als een hoopje ellende in de gracht te gaan liggen, want hij zag er reeds uit alsof hij daar ter plekke zou sterven.

Mijn roman 'De tovenaar van half negen' (ISBN: 9789462663312) is nog tot 30 juni 2021 te bestellen bij: https://www.schrijverspunt.nl/e-boeken/de-tovenaar-van-half-negen-stefaan-desmet

Engelse versie van 'Het smelt'!

'Het smelt', de bestseller van Lize Spit zet zijn internationale opmars verder. Begin mei verscheen 'The Melting', de Engelse versie van Spits debuutroman. 

Eerder werden de vertaalrechten reeds verkocht aan diverse landen. Dat mocht ik  twee jaar geleden zelf vaststellen in de bibliotheek van Aarhus in Denemarken waar de Deense vertaling prominent stond uitgestald.

In 'Het smelt' keert een jonge vrouw terug naar haar geboortedorp om er wraak te nemen. Een centrale rol is daarbij weggelegd voor een grote blok ijs.

Bij ons ligt inmiddels de opvolger 'Ik ben er niet' al een tijdje in de winkelrekken. De psychische problemen van haar vriend zorgen bij de vrouwelijke hoofdfiguur van deze roman voor een toenemende onrust.

PS: de foto bij deze bijdrage is afkomstig van een tweet van Spits Nederlandse uitgeverij Das Mag.