Risk (95)

Wat voorafging: Robert en Karin zitten in een klein zeerestaurant. Voor één keer wil Robert niet zuinig zijn met de creditcard van het reclamebureau. 

De zeeduivel werd geserveerd met kreeftensaus en prei.

‘Lekker,’ zei Robert, ‘zeeduivel is het lekkerst met kreeftensaus en prei.’ 

Hij had net hetzelfde gezegd als ze de zeeduivel hadden bereid met bolognaisesaus, maar hij had het gevoel dat Karin een dergelijke opmerking verwachtte, dat ze viel voor mannen die de hele tijd dat soort opmerkingen maakten. Of die commentaar ertoe deed, was minder belangrijk. 

Dit is de perceptiemaatschappij, dacht Robert Impens wel eens, niet wat je vertelt, is belangrijk maar hoe je het vertelt. Dat had hij alvast opgestoken van meer dan een kwart eeuw in het reclamevak. Het was misschien niet veel, onvoldoende voor een geestelijk testament, maar het was evenmin verwaarloosbaar als levensles.

‘Hield je vrouw ook van zeeduivel?’ Ze bekeek hem met grote ogen, ze had mooie ogen, maar vooral opvallend grote. Hij antwoordde niet meteen en ze vroeg nogmaals of Yvonne ook van zeeduivel hield.

‘O ja,’ zei hij, ‘ze hield van zeeduivel. Ook van andere duivels, van alle duivels in feite.’

Karin bekeek hem opnieuw onbegrijpend. Hij vond het leuk als ze zo keek, het gaf haar iets schattigs, het ontroerde hem. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag in het nieuwe jaar!

Risk (94)

Wat voorafging: Robert en Karin bevinden zich in Nieuwpoort. Op de middag gaan ze de inwendige mens versterken in een klein restaurant.

Ze gingen middagmalen in een klein restaurant in de buurt met uitzicht op de zee. Het was er kalm nu. 

Aan het raam zaten twee bejaarde vrouwen die giechelend champagne dronken en naar de schaarse voorbijgangers wezen als naar attracties in het circus. Robert bestelde tweemaal zeeduivel en de duurste witte wijn, wat hij anders nooit deed.

‘Is die niet te duur?’

‘ik gebruik wel mijn creditkaart van het kantoor.’

Karins mond viel open, hij merkte dat ze wilde repliceren, maar toen slikte ze haar woorden in. In tegenstelling tot Mike gebruikte Robert zijn kaart zo weinig dat men nauwelijks nog besefte dat hij er wel degelijk één had.

‘Gezondheid,’ toastte hij haast uitgelaten nadat de kelner de koelemmer had gebracht.

‘Gezondheid ook,’ zei Karin aarzelend.

Hij sloeg er acht op dat hij haar glas voldoende bijschonk, zodat zij in feite het grootste deel van de wijn uitdronk.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (93)

Wat voorafging: Robert en Karin wandelen langs de havengeul in Nieuwpoort. Robert probeert Karin duidelijk te maken dat vliegtuigreizen nadelig zijn voor het milieu.

Natuurlijk niet, dacht Robert, natuurlijk blijft Karin blind voor de nadelige milieu-effecten van vliegtuigreizen. Op dikke truiendag op kantoor de verwarming een graadje lager draaien, daar deed je niemand pijn mee, dat voelde je niet eens als je het niet wist. 

Mike kennende zou het Robert niet eens verbaasd hebben als het puur bij de aankondiging bleef. Het draaide hem om het persbericht: reclamebureau Risk solidair tegen de opwarming van de aarde. Maar zodra de strijd tegen de opwarming concrete offers vraagde, haakten de meeste mensen af.

Twee mannetjeseenden scheerden over het water. Hij wees ze haar aan en legde tezelfdertijd zijn vrije arm op haar schouder. Dat hoefde niet, daar was geen enkele noodzaak toe en in normale omstandigheden zou hij het ook nooit gedurfd hebben, maar nu maakte het hem niet meer uit. In zekere zin voelde hij zich bevrijd. Als je wist dat je veroordeeld was, had je nog bitter weinig te verliezen.

Tot zijn verbazing deed zij geen enkele poging op zijn arm weg te slaan. Integendeel, even, heel kort maar, glimlachte ze naar hem. Het kon een gespeelde glimlach zijn, dat was vast niet onmogelijk. Maar het kon evenzeer dat zij het zo gewoon was dat mannen haar vastnamen, streelden, charmeerden, dat ze er geen graten meer in zag.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (92)

Wat voorafging: ofschoon zijn wantrouwen tegenover Karin opnieuw is toegenomen, gaat Robert met haar wandelen langs de havengeul in Nieuwpoort. Komen ze toch weer dichter bij elkaar?

Robert stapte met Karin een overdekte steiger op, vanwaar ze een goed zicht hadden op de watervogels aan de andere kant van de havengeul. In de haven van Nieuwpoort waren arbeiders met een kraan bezig. 

Vanuit het binnenland kwamen nieuwe wolken aandreven. Het verbaasde Robert dat de wolken uit het binnenland kwamen. Twee kleine vissersboten vaarden de havengeul in.

‘Kijk, een vliegtuig!’ wees Karin. Hoewel ze zich eerst terughoudend had opgesteld, toen hij had voorgesteld om opnieuw samen te gaan wandelen, leek ze nu geleidelijk helemaal open te bloeien.

Het vliegtuig, een groot passagiersvliegtuig, maakte een brede boog over de zee en vloog vervolgens in de richting van het zuiden. Waarschijnlijk was het net opgestegen op de luchthaven van Oostende en zette het nu koers richting een exotische bestemming. Turkije, Aruba, Dominicaanse Republiek, wist hij veel wat er op dat moment in was.

‘Als ik een vliegtuig zie, krijg ik steeds zin om mee te vliegen,’ giechelde Karin.

‘Wel slecht voor het milieu.’ Hij legde haar uit dat het broeikaseffect deels kon verholpen worden als er maar minder werd gevlogen.

‘O,’ zei ze, ‘zo had ik het nog niet bekeken.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (91)

Wat voorafging: speelt Karin onder één hoedje met Mike? En zijn ze van plan Robert zo snel mogelijk te dumpen als medewerker van het reclamebureau? Die indruk krijgt Robert in elk geval als hij een berichtje van Mike onderschept.

Net op dat moment hoorde hij het toilet doorspoelen. Hij legde Karins GSM gauw terug op de vensterbank, schakelde het koffiezetapparaat uit en schonk Karin een kop uit.

‘Verse koffie, dat zal smaken.’

‘Ja,’ zei hij, ‘verse koffie smaakt in alle omstandigheden.’ Hij poogde zo neutraal mogelijk te kijken, hij zou het naïeve slachtoffer spelen, niets vermoedend en argeloos. Eindelijk had hij een rol gevonden die hem paste als een handschoen, en dat zo kort voor Pasen. 

Toen het alsnog wat opklaarde en flarden blauwe lucht tussen de wolken verschenen, nam hij Karin mee naar Nieuwpoort. Hij parkeerde nabij de havengeul. 

Ze namen het wandelpad langsheen de Ijzer waarop het op toeristische vakantiedagen zo verschrikkelijk druk kon zijn. Een veerbootje bracht enkele natuurliefhebbers naar de overkant. Hij wees haar een meerkoet aan die op het water dobberde.

Uit de andere richting kwam een zwijgend koppel gestapt. De man was wel drie hoofden groter dan de vrouw en droeg een tas van de vismijn. Robert vroeg zich af hoe lang ze al samen waren, wat er nu door hun hoofden ging. Waarschijnlijk dachten ze gewoon aan wat ze straks zouden eten. Vis want het was vrijdag, zelfs Goede Vrijdag. Geen muizenissen over een nakend ontslag, of erger nog over verraad, want dat was het.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!