Net op dat moment hoorde hij het toilet
doorspoelen. Hij legde Karins GSM gauw terug op de vensterbank, schakelde het
koffiezetapparaat uit en schonk Karin een kop uit.
‘Verse koffie, dat zal smaken.’
‘Ja,’ zei hij, ‘verse koffie smaakt in
alle omstandigheden.’ Hij poogde zo neutraal mogelijk te kijken, hij zou het
naïeve slachtoffer spelen, niets vermoedend en argeloos. Eindelijk had hij een
rol gevonden die hem paste als een handschoen, en dat zo kort voor Pasen.
Toen het alsnog wat opklaarde en
flarden blauwe lucht tussen de wolken verschenen, nam hij Karin mee naar
Nieuwpoort. Hij parkeerde nabij de havengeul.
Ze namen het wandelpad langsheen
de Ijzer waarop het op toeristische vakantiedagen zo verschrikkelijk druk kon
zijn. Een veerbootje bracht enkele natuurliefhebbers naar de overkant. Hij wees
haar een meerkoet aan die op het water dobberde.
Uit de andere richting kwam een
zwijgend koppel gestapt. De man was wel drie hoofden groter dan de vrouw en
droeg een tas van de vismijn. Robert vroeg zich af hoe lang ze al samen waren,
wat er nu door hun hoofden ging. Waarschijnlijk dachten ze gewoon aan wat ze
straks zouden eten. Vis want het was vrijdag, zelfs Goede Vrijdag. Geen
muizenissen over een nakend ontslag, of erger nog over verraad, want dat was
het.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten