Risk (77)

Wat voorafging: het was vaak stil aan tafel bij Yvonne en Robert. Maar Robert kon best genieten van de stilte.

Bij Yvonne en Robert was het bijna elke dag angstaanjagend stil in huis, al ervoer Robert zelf de stilte niet als angstaanjagend. Hij kon goed met de stilte overweg. ’s Zomers nam hij wel eens de auto om alleen in een natuurgebied te gaan wandelen. Hij probeerde planten en dieren te herkennen, hij poogde vooral tot rust te komen.

Onlangs nog was hij in de duinen van Bray-Dunes gaan wandelen. Iedereen had altijd de mond vol over het duinengebied in De Panne, over het deel dat ze hadden vergeten te verkavelen. Maar als je net de grens met Frankrijk overstak, had je nog veel meer duinen. 

Hij had zeewolfsmelk gezien en, tenzij hij zich vergiste, ook de blauwe zeedistel. Op het strand bevonden zich bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, waarop de plaatselijke jeugd niet mis te verstane spreuken had gekalkt of gespoten. Hij begreep best dat ze geen Aristoteles of Plato citeerden, maar Claus, Mulisch of zeker Grunberg had toch moeten kunnen. 

In de grootste bunker lagen glasscherven en lege bierflesjes, ook verpakkingen van snoep en zoutjes. Maar het meest opvallende, het meest lugubere was het touw dat aan het plafond van de bunker bungelde. Had iemand zich hier van kant willen maken? Of had men gewoon iemand bang willen maken?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (76)

Wat voorafging: het liep al een tijd moeilijk in het huwelijk van Yvonne en Robert. Zo was er die uitbarsting op een doordeweekse avond.

‘Jij bent een vulkaan die ze afgedekt hebben,’ zei Yvonne op een avond. ‘Dat is niet goed, dat is zelfs slecht. Vroeg of laat barst die vulkaan toch uit en hoe meer er intussen opgehoopt is, hoe zwaarder de uitbarsting.’

Dat was een vreemde opmerking voor op een doordeweekse avond tussen de hamburger en de appelmoes. Ze zaten in de keuken, hun meeste gesprekken vonden plaats in de keuken. 

Ze waren toen al de periode voorbij waarin ze veel spraken, of correcter, waarin vooral Yvonne veel praatte. Er waren stiltes in hun leven getreden. Geen pijnlijke stiltes, geen stiltes die het bloed vanonder je vingernagels wegjaagden, maar toch stiltes. 

Er waren lege plekken aan tafel, in feite was die keukentafel veel te groot voor twee mensen. Je kocht geen keukentafel voor twee, je kocht een tafel voor een gezin met twee of drie kinderen. Eentje of vier of meer kon ook, maar twee en drie waren de norm. 

Kinderen doorbraken de stilte, dat hoorde hij van kennissen en familie. ‘Als ze op kamp zijn met de jeugdbeweging of op zeeklas met school, is het angstaanjagend stil in huis.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (75)

Wat voorafging: op de terugtocht naar de bungalow vertelt Karin honderduit. Robert Impens luistert wel maar heeft het toch moeilijk om er zijn aandacht bij te houden. Ging het nu over voetbal of over nieuwe tegels voor de badkamer?

Ze sloegen de weg in in de richting van de bungalow. Het was nu vooral Karin die praatte over de nieuwe badkamer die ze wilde in haar huis, de voordelen van een huisbioscoop en ja, zelfs haar vriend kwam even ter sprake. ‘Hij is gek op voetbal,’ zei ze. Het gaf niet de indruk dat hij even gek was op haar, of toch niet meer. Liefde voor voetbal was in veel gevallen duurzamer dan liefde voor een vrouw.

‘Tja,’ zei hij, ‘veel mannen houden van voetbal.’ Hij hield niet van voetbal, hij las boeken als er voetbal op televisie was. Lijvige boeken, romans maar ook boeken over religie. Er verschenen veel boeken over religie de laatste tijd en heus niet alle boeken erover waren simplistisch. ‘Voetbal is opium voor het volk,’ zei hij nog.

Hij zag ze aarzelen, Karin wou iets terugzeggen, maar dat deed ze toch niet. Tijdens de rest van hun wandeling ging ze dieper in op de tegels die ze voor ogen had voor hun badkamer. Tegels met dolfijntjes of met eendjes of gewoon met bootjes erop?

Hij luisterde, knikte af en toe en dacht aan een boek dat hij onlangs had gelezen, maar waarvan de titel hem ontglipte. Hij voelde bijna elke dag dat hij niet meer piepjong was, dat de ouderdom als een venijnige worm in zijn ingewanden binnendrong. Het was geen Alzheimer, misschien dat het nooit zover zou komen, maar titels en namen dansten de laatste tijd soms voor zijn ogen als ongrijpbare dwaallichten.

‘Is het niet?’ vroeg Karin met nadruk.

‘Ja, zo is het,’ zei hij gedachteloos terwijl ze de koning Albertlaan overstaken en de sporen van de kusttram kruisten.  

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (74)

Wat voorafging: nog altijd wandelen Karin en Robert Impens door Oostduinkerke. Het wordt stilaan tijd voor het avondmaal. Maar wat eet je op een Witte Donderdag?

‘Het is vandaag Witte Donderdag. Moet jij vasten vandaag?’ vroeg Karin.

Het was een vraag die hem in andere omstandigheden zou ontstemmen, maar hij merkte dat het niet echt provocerend was bedoeld. ‘Op Witte Donderdag herdenken we het laatste avondmaal.’

‘Laten we dan naar het warenhuis stappen en eten inslaan voor vanavond.’

‘Fishsticks.’

Ze schaterde het uit, het was lang geleden dat een vrouw nog spontaan had gelachen met één van zijn invallen. Hij gebruikte zijn invallen nog alleen voor zijn dagboek, en dan nog. 

‘Alles behalve fishsticks.’

‘We kunnen ook op restaurant gaan.’ Niet dat hij haar kookkunsten wantrouwde, maar hij wilde wel eens terug naar het boothotel. Natuurlijk zou er geen spoor zijn van Yvonne, maar de herinnering zou haar levendig maken, de herinnering aan een tijd dat liefde zo evident was dat hij ze niet eens meer opmerkte.

‘De traiteur,’ zei ze. Het klonk beslist, het was duidelijk dat dit een compromis was waarvan niet meer kon afgeweken worden. ‘Ik heb er één gezien in de hoofdstraat.’

Met een traiteur kon hij leven. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!