‘Jij bent een vulkaan die ze afgedekt
hebben,’ zei Yvonne op een avond. ‘Dat is niet goed, dat is zelfs slecht. Vroeg
of laat barst die vulkaan toch uit en hoe meer er intussen opgehoopt is, hoe
zwaarder de uitbarsting.’
Dat was een vreemde opmerking voor op een doordeweekse avond tussen de hamburger en de appelmoes. Ze zaten in de keuken, hun meeste gesprekken vonden plaats in de keuken.
Dat was een vreemde opmerking voor op een doordeweekse avond tussen de hamburger en de appelmoes. Ze zaten in de keuken, hun meeste gesprekken vonden plaats in de keuken.
Ze waren toen al de periode voorbij waarin ze veel spraken, of correcter, waarin vooral Yvonne veel praatte. Er waren stiltes in hun leven getreden. Geen pijnlijke stiltes, geen stiltes die het bloed vanonder je vingernagels wegjaagden, maar toch stiltes.
Er waren lege plekken aan tafel, in feite was die keukentafel veel te groot voor twee mensen. Je kocht geen keukentafel voor twee, je kocht een tafel voor een gezin met twee of drie kinderen. Eentje of vier of meer kon ook, maar twee en drie waren de norm.
Kinderen doorbraken de stilte, dat hoorde hij van kennissen en familie. ‘Als ze op kamp zijn met de jeugdbeweging of op zeeklas met school, is het angstaanjagend stil in huis.’
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten