Risk (129)

Wat voorafging: wat voert Robert Impens toch in het schild? Hij ging de huur van de duinenvilla verlengen en nu tikt hij een vreemd berichtje in op Karins mobieltje. Waar Karin uithangt, blijft intussen ook een raadsel.

Hij nam Karins mobieltje en tikte een berichtje in. Tegenwoordig moest iedereen permanent bereikbaar zijn. Zelfs schooljongetjes en prinsen carnaval stonden om de haverklap met een GSM aan hun oren en praatten erop los alsof ze hoogst persoonlijk een crisis op Wall Street moesten afwenden. 

Robert verstuurde weinig sms’en of andere berichtjes. Hij vond het een belachelijke rage en het taaltje waarin ze doorgaans werden opgesteld, bezorgde hem kippenvel. Het kostte hem dan ook enige tijd om het volgende bericht in te tikken: ‘Dag Mike, ik heb de oude betweter goed onder controle. Blijf voor alle zekerheid nog even. Doei, jouw Karin.’

Hij twijfelde of hij die ‘jouw’ voor Karin wel zou laten staan, maar na wat gepieker verstuurde hij het bericht toch ongewijzigd. Mikes ego strelen was allicht de beste manier om hem niet argwanend te maken. Was zijn ego immers niet groter dan de hele Verenigde Staten?

Amper een kwartiertje later kwam er reeds een antwoord. ‘Prima, knuffels, Mike.’ De rotzak, hij moest eens weten. Robert vloekte. Dat deed hij zelden en doorgaans dan nog binnensmonds.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (128)

Wat voorafging: Robert verlengt in het zakenkantoor de huur voor de duinenvilla. Hij heeft er een merkwaardig gesprek met de zaakvoerster. Even lijkt het zelfs of ze flirterig wil doen. 

Robert trok zijn hand met een onverhoeds rukje terug. ‘Uw tijd komt wel. Uw vakantie, bedoel ik. Met uw man.’ Ze droeg verschillende ringetjes. Goedkope maar ook duurdere spullen. ‘Of met uw vriend.’

‘Beslist wel.’ Ook zij trok haar hand nu terug. Ze nam de mand eitjes en bood ze hem aan. ‘Neemt u gerust nog een eitje. Of anders voor mevrouw.’

‘Dank u, dat is aardig.’ Robert nam nog een tweede eitje.

‘Meneer boft maar.’ Het klonk wat triest, doorleefd. ‘Zo’n knappe vrouw.’

Hij vroeg zich af of ze de vier bedden was vergeten of gewoon bleef door vissen. ‘Ja,’ zei hij toch maar, ‘meneer boft.’   

Hij gaf haar nog een hand alsof hij afscheid nam van een dierbare vriendin. Even overwoog hij zelfs om haar hand te zoenen, maar die drang onderdrukte hij spoedig.

‘Geniet van uw verlengd verblijf, meneer Impens.’

De zakelijkheid had het opnieuw gewonnen. ‘Dat gaan we beslist doen.’ Hij lachte wat raadselachtig, zoals hij wel eens meer deed. Zelfs een goede reclamecampagne onthulde niet meteen alles.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (127)

Wat voorafging: het weer valt tegen tijdens die bewuste paasdagen. Vandaar dat de dame van het immobiliënkantoor er geen bezwaar tegen heeft dat Robert Impens de duinenvilla langer huurt. Maar wat gaat er werkelijk door hun geesten?

Robert knikte alsof hij met haar meeleefde en lonkte intussen naar de mand met paaseitjes. Deze keer besloot hij er toch eentje te nemen. Een zoete smaak vulde zijn mond. Bijna zo zoet als de liefde.

‘Lekker,’ zei hij wat overbodig. Hij wreef machinaal zijn lippen af.

Ook zij wreef over haar lippen, rode lippen. Haar parfum rook naar meiklokjes, gezien het barre weer wat voorbarig. Ze twijfelde. ‘Hoe gaat het met de jonge mevrouw?’ vroeg ze dan toch.

‘Prima,’ zei hij zonder aarzeling, ‘prima,’ herhaalde hij alsof hij elke twijfel wou bannen. ‘Ze laat u de groeten doen. Ze rust momenteel. U weet hoe dat gaat: een tijdschrift, wat dommelen, een beetje televisie kijken. Het is ook enigszins een rustvakantie.’

‘Ik wou dat ik wat rust kon nemen.’ Ze geeuwde of deed alsof. Ze legde haar hand op zijn hand. Hij schrok, maar trok zijn hand niet terug. ‘Ik ben er echt wel aan toe. Met zijn tweetjes aan het zwembad of op het strand: de zon, de zee, de…’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (126)

Wat voorafging: Robert duikt onverwacht op in het immobiliënkantoor dat de duinenvilla verhuurt en dringt aan op een verlenging van de huur. Geen probleem blijkbaar, want het weer valt tijdens die paasdagen aardig tegen.

‘Vorig jaar zaten de mensen tijdens de paasvakantie in badpak op het strand,’ vertelde de vrouw van het immobiliënkantoor. ‘Ze kwamen hier binnengewandeld in short, sommige in bloot bovenlijf of bikini.’

Hij wist niet of het waar was, het verleden werd zo gemakkelijk geïdealiseerd. Het was ook zo verleidelijk, wie sprak je nog tegen? Hij probeerde zich haar voor te stellen in bikini, of beter nog in bloot bovenlijf. 

‘Een verlenging is geen probleem.’ Ze lachte nog een keer om alle twijfel weg te nemen. ‘Het is voor ons, en voor de eigenaars, ook voor de eigenaars natuurlijk, een hele geruststelling om zo’n keurige huurders te hebben.’

Ze probeerde hem te verleiden, leek het wel. Er werd in het dagelijkse leven vaak geflirt, maar hem was het flirten steeds ontgaan. Daar had hij nu spijt van. Elke gemiste flirt kwam nooit meer terug. Hij lachte, gespeeld bescheiden.‘Keurige huurders zijn belangrijk.’

‘Ach, meneer, ik hoor het u graag zeggen.’ Ze zwaaide met haar hand. ‘We krijgen hier wat over de vloer. Daar zou ik boeken kunnen over schrijven.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!