Risk (51)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk zwaait Melanie, de stagiaire, uit met een concert van een coverband. Hun muziek roept herinneringen op bij Robert Impens.

De muzikanten zongen covers van oude, populaire liedjes, die zelfs Robert nog bekend in de oren klonken. Met enige vertedering herkende hij “Staying alive” van the Bee Gees. Het was destijds één van de lievelingsnummers van Yvonne. 

Ze hadden de melodie voorzien van een nieuwe Nederlandse tekst. Die viel nauwelijks te begrijpen maar aan hun gezichten te zien was die waarschijnlijk humoristisch bedoeld. Ze zongen slechter dan the Bee Gees, maar daar wou Robert niet moeilijk over doen, toch niet op een afscheidsfeestje voor een stagiaire.

Af en toe hoorde hij iemand giechelen. Meestal bleek het Melanie te zijn. Mike had zich dicht tegen haar aangedrukt en zijn hand in haar schoot gelegd. Bij elke blik merkte Robert hoe Mikes hand naar boven schoof, tot die hand niet verder meer kon, of toch niet verder zonder dat het genant werd.

Het was zielig, zo zielig, een man in zijn midlifecrisis die een jong meisje betastte in de hoop zo iets van zijn jeugd te heroveren. Maar er viel niets te heroveren, hoezeer Mike die waarheid trachtte te ontvluchten, ook hij was passé. 

Dit was een achterhoedegevecht, Melanie wilde ervaring opdoen. Volgens Robert zocht ze de verkeerde ervaring op de verkeerde plekken. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (50)

Wat voorafging: Mike heeft zijn collega's meegenomen naar een cabaretoptreden in zijn stad van herkomst. Het is de bedoeling om de stagiaire Melanie op gepaste wijze uit te zwaaien als dank voor haar werk voor het communicatiebureau Risk.

‘Het wordt echt fantastisch,’ benadrukte Mike, die plaatsen op de tweede rij, onmiddellijk na de lokale notabelen had weten te versieren.

Net voor Robert zat de schepen van cultuur. Het was een man met een blauw colbert, die door Mike hartelijk werd begroet. 

‘Dit is nu de schepen van mijn stad,’ zei hij de hele tijd tegen de anderen, wat de indruk gaf dat hij al heel wat over de schepen had verteld. ‘Ik ken hem al van kindsbeen af. We hebben nog samen in de kleuterklas gezeten. Bij zuster Amelberga.’

De man glom, blijkbaar maakte zuster Amelberga heel wat gelukkige herinneringen bij hem los. Daarna schudde hij nog wat handen en stapte op het podium, waar hij een toespraak bracht over het belang van cultuur in het algemeen en over het verlagen van de cultuurdrempel in het bijzonder.

Aan de glitterpakjes van de muzikanten te zien, viel het met die cultuurdrempel nogal mee. Elvis, the King was misschien dood, hoewel veel Amerikanen daaraan twijfelden, zijn bewonderaars waren in ieder geval nog alive and kicking. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (49)

Wat voorafging: Mike wil het afscheid van Melanie, de stagiaire, niet zomaar laten voorbijgaan. Dus nodigt hij de collega's van het reclamebureau Risk uit op een cabaretavond in een sporthal.

Robert merkte dat er ook in deze sporthal allerlei vreemde voorwerpen aan de muren hingen. Er waren basketkorven en netten voor volleybal. De doelen voor zaalvoetbal en handbal stonden in een hoek tegen de muur geschoven. 

Op halve hoogte bevond zich achter glas een kantine zodat de sportliefhebbers ongehinderd de wedstrijden konden volgen. Maar Robert associeerde sport vooral met wielerwedstrijden op de weg en voetbalpartijtjes op een buitenterrein. 

Fietsen was trouwens zowat de enige sport waar hij zichzelf nog aan waagde. Hij had zich zelfs een heuse sportfiets gekocht, niet van Eddy Merckx of van een andere bekende constructeur, en op de koop tweedehands. 

Maar zelfs een tweedehands racefiets bleek niet goedkoop, zeker niet als je achteraf nog een helm en een bril en handschoentjes en de hele reutemeteut nodig had. Wie beweerde daar ook alweer dat fietsen een volkssport was?

Vooraan in de sporthal was een podium opgebouwd, waarop de instrumenten van de muzikanten stonden uitgestald. Zo te zien waren ze met een heleboel en Robert vreesde al voor de decibels die hij mocht verwachten. Hij had kwetsbare oren, die niet waren aangepast aan de moderne lawaainormen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (48)

Wat voorafging: lang voor het reclamebureau Risk een herbronningsweekend hield aan de kust, liep Melanie stage bij het bureau. Toen ze Risk verliet, had Mike een gezamenlijke activiteit gepland om de plooien glad te strijken.

Voor het afscheid van Melanie had Mike hen meegenomen naar een optreden van een cabaretgroep. Het was een vreemd voorstel, in de ogen van Mike was het echter een soort wiedergutmachung. 

Het was niet van harte dat Robert ging, maar na wat er gebeurd was, leek het hem wel het verstandigste. Hij was van oordeel dat hij de uitgestoken hand niet mocht negeren. Soms dacht hij wel eens dat dat zijn zwakke plek was, het feit dat hij bijbels was opgevoed en in tegenstelling met anderen daar later geen afstand had van genomen. 

Als je een klap op de wang kreeg, moest je je andere wang aanbieden; een uitgestoken hand mocht je niet negeren. Niemand deed het nog, als je iemand een klap in het gelaat gaf, kon je maar beter meteen dekking gaan zoeken. Maar niet bij Robert Impens, al stelde hij zich daar steeds meer vragen bij.

Het optreden ging door in een sporthal in Mikes geboortestad. Robert kwam zelden in een sporthal, om niet te zeggen nooit meer. Vroeger met school natuurlijk wel, dan moesten ze over de bok springen en op touwladders klimmen en nog een aantal soortgelijke dingen waarvan Robert nooit het nut had begrepen. 

Later ging hij wel eens naar een handelsbeurs die in een sporthal doorging, waar je soep en fruitsap kon proeven en meubels keuren, maar de laatste jaren had hij de noodzaak daarvan niet meer ingezien. Hij had meer dan genoeg aan de soep van Yvonne.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

De gedaante van Bert Dekimpe

Bert Dekimpe (Drongen) werd in 1972 geboren in Zwevegem. Hij is historicus en bibliothecaris in Kluisbergen. In 2013 verscheen zijn eerste roman 'Schitterende prijzen' bij Free Musketeers. Het betreft een deels autobiografisch verhaal over een opgroeiende jongen. 


Eind 2016 verscheen bij dezelfde uitgeverij de thriller 'De Gedaante'. Een raadselachtig spookverhaal dat zich afspeelt in 1870. De jonge Isabella wordt tegen haar zin naar een streng kloosterpensionaat gestuurd. Ze ontdekt dat men er geheimen verbergt. Gelukkig vindt ze steun bij twee lotgenoten. Het is een avontuur vol vriendschap en liefde.

'De Gedaante' kan besteld worden bij de auteur, maar ook via bol.com of in de lokale boekhandel.