Voor het afscheid van Melanie had Mike
hen meegenomen naar een optreden van een cabaretgroep. Het was een vreemd
voorstel, in de ogen van Mike was het echter een soort wiedergutmachung.
Het
was niet van harte dat Robert ging, maar na wat er gebeurd was, leek het hem
wel het verstandigste. Hij was van oordeel dat hij de uitgestoken hand niet
mocht negeren. Soms dacht hij wel eens dat dat zijn zwakke plek was, het feit
dat hij bijbels was opgevoed en in tegenstelling met anderen daar later geen
afstand had van genomen.
Als je een klap op de wang kreeg, moest je je andere
wang aanbieden; een uitgestoken hand mocht je niet negeren. Niemand deed het
nog, als je iemand een klap in het gelaat gaf, kon je maar beter meteen dekking
gaan zoeken. Maar niet bij Robert Impens, al stelde hij zich daar steeds meer
vragen bij.
Het
optreden ging door in een sporthal in Mikes geboortestad. Robert kwam zelden in
een sporthal, om niet te zeggen nooit meer. Vroeger met school natuurlijk wel,
dan moesten ze over de bok springen en op touwladders klimmen en nog een aantal
soortgelijke dingen waarvan Robert nooit het nut had begrepen.
Later ging hij
wel eens naar een handelsbeurs die in een sporthal doorging, waar je soep en
fruitsap kon proeven en meubels keuren, maar de laatste jaren had hij de
noodzaak daarvan niet meer ingezien. Hij had meer dan genoeg aan de soep van
Yvonne.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten