‘Het wordt echt fantastisch,’
benadrukte Mike, die plaatsen op de tweede rij, onmiddellijk na de lokale
notabelen had weten te versieren.
Net voor Robert zat de schepen van
cultuur. Het was een man met een blauw colbert, die door Mike hartelijk werd
begroet.
‘Dit is nu de schepen van mijn stad,’ zei hij de hele tijd tegen de anderen, wat de indruk gaf dat hij al heel wat over de schepen had verteld. ‘Ik ken hem al van kindsbeen af. We hebben nog samen in de kleuterklas gezeten. Bij zuster Amelberga.’
‘Dit is nu de schepen van mijn stad,’ zei hij de hele tijd tegen de anderen, wat de indruk gaf dat hij al heel wat over de schepen had verteld. ‘Ik ken hem al van kindsbeen af. We hebben nog samen in de kleuterklas gezeten. Bij zuster Amelberga.’
De man glom, blijkbaar maakte zuster
Amelberga heel wat gelukkige herinneringen bij hem los. Daarna schudde hij nog
wat handen en stapte op het podium, waar hij een toespraak bracht over het
belang van cultuur in het algemeen en over het verlagen van de cultuurdrempel
in het bijzonder.
Aan de
glitterpakjes van de muzikanten te zien, viel het met die cultuurdrempel nogal
mee. Elvis, the King was misschien dood, hoewel veel Amerikanen daaraan
twijfelden, zijn bewonderaars waren in ieder geval nog alive and kicking.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten