Een grijze muis?

Het gebeurde twee jaar geleden op een zaterdagmorgen. Op een uur waarop ik meestal nog uitrust van de werkweek, voerde ik mijn dochter naar het station van Zottegem. In de gang onder de perrons loop je tijdens de week leerlingen van de nabijgelegen provinciale school tegen het lijf. Nu was het er eerder kalm.

Mijn dochter trok naar een festival van fantasy in het Gentse. Voor de gelegenheid was ze uitgedost met een zwarte hoepeljurk, een lange pruik en een witte parasol. Ik vergezelde haar tot op het perron omdat ik ernaar verlangde om nog eens iemand hartelijk uit te wuiven. Mijn dochter was zo attent om mij dit simpele genoegen te gunnen.

De andere reizigers op het perron bekeken haar met bijzondere belangstelling. Onder hen een gespierde dertiger, minstens een dreigend hoofd groter dan ik. Hij had een opvallend rastakapsel en een blikje bier in de hand.

Tot mijn verbazing kwam hij naar ons toegestapt en begon mijn dochter uitgebreid te feliciteren met haar ongewone kledij. ‘Ik vind dat iedereen zichzelf moet zijn,’ zei hij. ‘Er lopen al genoeg grijze muizen rond.’ Die omschrijving was gelukkig niet op hem van toepassing. ‘Ze zeuren omdat ik ’s morgens een blikje bier drink.’ Aan zijn adem te ruiken, een behoorlijk understatement! ‘En omdat ik al eens drugs neem. En wat dan nog?’

Daarop gebeurde het onvoorstelbare. Hij ging door de knieën en gaf mijn dochter een handzoen. Even vreesde ik in een opname van ‘Blind getrouwd’ beland te zijn. Mijn dochter bedankte hem en complimenteerde hem voor zijn aparte haardracht, waardoor ze blijk gaf van meer zin voor diplomatie dan ikzelf.

Plots wendde hij zich tot mij. ‘Ben jij ook zo’n zeurpiet van het stadsbestuur?’ Ik ontkende en vertelde niet zonder trots dat ik voor het provinciebestuur werk. ‘De provincie! En wat doe je daar?’ klonk het bruut.

Soms is eerlijkheid zo niet onverstandig, dan toch onvoorzichtig. ‘Provinciebelastingen?!’ herhaalde hij en kwam vervaarlijk dicht bij mij staan. ‘De deurwaarder sturen naar mensen?’ Ik keek met toenemende bezorgdheid naar de nabije sporen en zag de krantenkoppen al voor ogen: provincieambtenaar voor rijdende trein geduwd. Zou mijn droeve lot de wereld rondgaan?

Hij slurpte zijn biertje uit, staarde mij aan en zei: ‘Ik vind dat goed. Iedereen moet bijdragen aan de gemeenschap.’ Hij nam afscheid en stapte op de trein naar Brussel.

Ik wuifde versuft mijn dochter uit, verliet het perron en hield halt voor de drankautomaat in het station. Nee, ik nam geen biertje, al scheelde het niet veel.

Deze column verscheen (in licht gewijzigde versie) in het nummer van mei 2019 van ProInfo, het personeelsblad van de provincie Oost-Vlaanderen.

De tovenaar van half negen: fragment

 

"Ze vertelde over haar vroegere, veelal platonische verliefdheden, die een voor een ongelukkig en triest waren geëindigd. Het leek bijna alsof ze voorlas uit een driestuiversroman. En toch vond ik zelfs dat boeiend genoeg om midden in de nacht naar te luisteren.

'Ongeluk in de liefde betekent geluk in het spel,' zei ik. Het was een dooddoener, waarvan ik intussen zelf al betwijfelde of hij de toets met de realiteit kon doorstaan. Ik betastte mijn knie, die steeds meer zwol en steeds meer pijn deed, en hoopte van harte dat het omgekeerde in elk geval mocht gelden.

'Ja,' zei ze weifelend, 'misschien wel.'

Daarop begonnen we te zoenen. Eerst heel aarzelend en voorzichtig, daarna steeds stoutmoediger en feller alsof we ons hele leven nooit iets anders hadden gedaan en ook nooit meer iets anders zouden doen. 

Zo gingen we haast een half uur door. Het was alsof we aannamen dat de duurzaamheid van onze relatie zou afhangen van de intensiteit van onze kussen. Een best aantrekkelijk uitgangspunt, dat mij letterlijk met het leven verzoende en mij, minstens voor een tijd, deed geloven in de maakbaarheid van een gelukkiger wereld."

Meer info:

https://www.schrijverspunt.nl/e-boeken/de-tovenaar-van-half-negen-stefaan-desmet

De tovenaar van half negen: fragment

"Had ik toen ten volle beseft hoe diep het voor hem zat, was mijn leven waarschijnlijk anders verlopen. Dan had ik hem er op het gepaste moment kunnen aan herinneren dat liefde zich niet liet plannen, maar je overviel, even plotseling als zalig, en dat het dan geen zin meer had om oude koeien te reanimeren, nee, die liet je beter dood in hun sloot. 

En dan had ik er later kunnen aan toevoegen dat mij geleerd was om de rationele weg te nemen en dat ik dat ook meestal daadwerkelijk heb gedaan. Maar dat ik mij het gelukkigst heb gevoeld die zeldzame keren dat ik van het rechte pad ben afgedwaald en mij een dolende ridder waande. 

Niet zozeer omdat dat spannender was, ofschoon het dat zeker was, wel omdat ik mij op die momenten als een mens tussen de andere mensen zag, wat een evidentie had moeten zijn en het toch te zelden was."

Meer info:

https://www.schrijverspunt.nl/e-boeken/de-tovenaar-van-half-negen-stefaan-desmet

Het graf van Roger Raveel

Vanop het kerkhof van Machelen kan je de oude Leie-arm zien. Het schijnt dat Roger Raveel zelf nog heeft geijverd voor het behoud ervan. Daar ben ik Raveel dankbaar voor, want het is heerlijk toeven op de oever, terwijl de lentezon op je gezicht blakert en een hengelaar zijn materiaal uitprobeert.

Roger Raveel rust onder een witte vierkante steen. Daarvoor staan in sierlijke letters zijn naam en die van zijn tweede vrouw geschreven. Ongetwijfeld een idee van haar, alsof ze duidelijk wil maken wie tot in de dood met de schilder verbonden blijft. Blijkbaar bestaat daar twijfel over.

Als je van het Raveelmuseum langs de kerk en het kerkhof naar de Leie stapt, kan je het graf van Roger Raveel niet missen. Iets moeilijker om te vinden is het graf van Zulma de Nijs, zijn eerste echtgenote, die aan de andere kant van de kerk een onderkomen in de schaduw heeft gevonden. Zulma heeft met Raveel samen geleefd toen die nog meer inspiratie dan centen had. Ze ging schoonmaken en baatte een dorpswinkeltje uit om voor wat brood op de plank te zorgen.

Na het overlijden van Zulma in 2009 hertrouwde Roger Raveel in 2011 met Marleen De Muer. Raveel was toen 89 jaar, De Muer was net 52 geworden. Twee jaar later, op 91-jarige leeftijd, stierf Roger Raveel.

Auteur Guy Prieels, vertrouwd met de kunstwereld, schreef in 2014 de sleutelroman 'De meester, de muze & de eeuwigheid', uitgegeven door Houtekiet. In deze hilarische sleutelroman neemt hij het tweede huwelijk van Roger Raveel op de korrel.

'Zeven dagen' van Bert Dekimpe

Bert Dekimpe (Drongen) werd in 1972 geboren in Zwevegem. Hij is historicus en bibliothecaris in Kluisbergen. Behalve lezen en schrijven behoren geschiedenis, kunst (inclusief muziek), voetbal en schaken tot zijn grootste passies. 

In 2013 verscheen zijn eerste roman 'Schitterende prijzen' bij Free Musketeers. Het betreft een deels autobiografisch verhaal over een opgroeiende jongen. 

Op het eind van 2016 gaf dezelfde uitgeverij de thriller 'De Gedaante' uit. Een raadselachtig spookverhaal dat zich afspeelt in 1870. De jonge Isabella wordt tegen haar zin naar een streng kloosterpensionaat gestuurd. Ze ontdekt dat men er geheimen verbergt. Gelukkig vindt ze steun bij twee lotgenoten. Het is een avontuur vol vriendschap en liefde.

Eind 2020 verscheen 'Zeven dagen' bij uitgeverij Losse Vis. De roman telt 272 pagina's en speelt zich af in juni 1862. Een gruwelijke burgeroorlog dreigt de nog jonge Amerikaanse natie te verscheuren. Zeven dagen lang vecht men fel rond de stad Richmond. Zeven gewone mensen zien hun leven een drastische wending nemen... 

Meer info:

http://www.bertdekimpe.be/