Risk (86)

Wat voorafging: Robert was ziek geworden op het werk. Mike liet een dokter komen. Zij het vooral omdat hij geen toestanden wou.

De dokter die Mike had ontboden, was een jonge kerel. Hij droeg net als Mike een polootje. Op het citroengele polohemdje van de dokter stond een golfspeler afgebeeld. 

Mike was een verwoed golfer. Vroeger had hij Robert nog aangeboden om mee te gaan golfen in Sint-Martens-Latem. ‘Erg goed voor klantenprospectie,’ zei hij. Hij ging dan ook altijd golfen tijdens de werkuren.

‘Trek je hemd maar open,’ zei de dokter.

‘Het hoeft niet, echt niet. Ik weet wat er mij scheelt.’

‘O,’ zei de dokter. Hij keek naar Mike en haalde zijn schouders op alsof hij wou aangeven dat hij weinig kon aanvangen met patiënten die hun eigen diagnose stelden. 

‘Open je hemd toch maar,’ zei hij. ‘Ik ben hier nu toch. Zelfdiagnose is zelden aan te bevelen.’

De arts onderzocht Robert daarop langdurig. ‘Tja, je bent een beetje overspannen,’ zei hij dan.

Dat had Robert zelf echt niet kunnen bedenken. Toch bedankte hij de dokter toen die hem aangepaste medicatie voorschreef.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (85)

Wat voorafging: Robert en Yvonne hadden een felle woordenwisseling tijdens het avondeten. Uiteindelijk moest Robert op de bank slapen en duurde het erg lang vooraleer hij de slaap kon vatten.

Toen Robert die morgen wakker schoot, was Yvonne er niet. Er lag geen briefje, geen kattenbelletje, niets. 

Hij ontbeet alleen, er was nog een harde korst brood en een restje marmelade van sinaasappels. Het was marmelade van het eigen merk van het warenhuis, vroeger sprak men steevast van witte producten. Het waren producten waar je als reclamebureau niets aan verdiende, goede wijn behoefde geen krans.

Hij wist niet waar Yvonne heen was, het was niet haar gewone doen. Die dag vertrok hij uit een leeg huis. 

Hij zou er ’s avonds niet terugkeren want op het werk werd hij ziek. Hij voelde krampen in zijn buik, daar had hij wel eens eerder last van gehad, maar nooit in die mate. Het grootste deel van de dag bracht hij door op het toilet. 

Uiteindelijk had Mike de dokter gebeld. Die had hem onderzocht op de bank in Mikes kantoor. Niet dat Mike zich plots als een barmhartige Samaritaan gedroeg, maar hij wilde geen toestanden.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Boekentips voor herfstige en andere dagen

Annelies Verbeke

Of de herfst nu uitzonderlijk zacht of guur is, een goed boek lezen blijft een heilzame vorm van genieten. Wie door het ruime boekenaanbod gebukt gaat onder keuzestress, gooi ik hier een bescheiden en hoogst subjectieve reddingsboei toe.

'De zwarte brug' van Erik Vlaminck vertelt het levensverhaal van Leo Lenaerts. Lillo, het idyllische dorp waar hij opgroeide, moet wijken voor de havenuitbreiding. Leo leeft eenzaam en ontworteld verder in de grootstad. Hij ondergaat de wereld met rancune, wat tot uiting komt in tal van lezersbrieven die hij naar de kranten opstuurt. Gebukt onder een familietrauma zal hij uiteindelijk ten onder gaan als hij zich wil wreken op de burgemeester van Antwerpen. De ondergang van de kleine man in een oer-Vlaamse roman.

Ooit had ik het genoegen Annelies Verbeke te interviewen. Intussen heeft de Oost-Vlaamse schrijfster reeds een indrukwekkend oeuvre op haar naam. Na de indringende roman 'Dertig dagen' koos Verbeke met 'Halleluja' opnieuw voor een verhalenbundel. Een genre dat haar erg goed ligt zoals in het verleden al onder meer bleek met de bundel 'Groener gras'. 'Halleluja' bevat vijftien indringende verhalen. Haar personages willen of moeten opnieuw beginnen, al leidt dat zelden tot de ultieme verlossing. Soms zijn de verhalen bizar, soms geheimzinnig, maar steeds getuigend van het vakmanschap van Annelies Verbeke, ongetwijfeld één van onze beste schrijfsters. 

Annelies Verbeke is met 'Halleluja' één van de zes genomineerden voor de ECI Literatuurprijs. De prijs wordt dit jaar uitgereikt op 9 november. Aan Vlaamse kant zijn ook Koen Peeters met 'De mensengenezer' en Peter Terrin met 'Yucca' genomineerd. 

Het leven in het landelijke Oost-Duitse nest Unterleuten wordt brutaal door elkaar geschud als de hogere overheid er windmolens wil neerplanten. Alle vetes en spanningen komen bloot te liggen in het kleine dorp. De Duitse succesauteur Juli Zeh ontrafelt gedurende meer dan zeshonderd pagina's de menselijke intriges aan de hand van tien verschillende vertellers. Uiteindelijk zijn de haat en het wantrouwen zowat alom aanwezig en zal de tragiek de bovenhand halen. In Unterleuten gaan de vlaggen figuurlijk halfstok, maar 'Ons soort mensen' is wel een absolute aanrader voor literatuurliefhebbers.

Risk (84)

Wat voorafging: tijdens het avondmaal liep de woordenwisseling tussen Robert en Yvonne enigszins uit de hand. Achteraf moet Robert alleen slapen.

Die nacht sliep Robert Impens op de bank. Het was niet goed voor de rug, het was niet echt comfortabel, maar er waren mensen die een hele vakantie lang op een bank doorbrachten. 

Het enige dat hij echt miste, was de wekkerradio. ’s Avonds, voor het inslapen, luisterde hij doorgaans nog enkele ogenblikken naar de klassieke zender. 

’s Morgens liet hij zich wekken door het zevenuurjournaal. Nu moest hij het stellen met zijn eigen gedachten en met de muziekjes die in zijn hoofd speelden. Het was geen dansmuziek, het waren liedjes vol weemoed die hij stilletjes als een avondgebed meeprevelde.

Het duurde die nacht lang, erg lang vooraleer hij in slaap viel. Door de gordijnen van de woonkamer vielen reeds de eerste flarden licht naar binnen. 

Robert hoorde de buurman wegrijden. De buurman werkte in Brussel en vertrok extra vroeg om de files zoveel mogelijk te vermijden. Op het moment dat de meeste pendelaars tandenknarsend in Groot-Bijgaarden stonden aan te schuiven, zat buurman reeds in zijn kantoor. Er was dan verder nog niemand en hij surfte naar de websites van de populaire kranten, terwijl hij zijn boterhammen uit het aluminiumpapier haalde en ontbeet.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (83)

Wat voorafging: het gesprek aan de keukentafel tussen Yvonne en Robert Impens liep totaal uit de hand. Wat ging er echt door Robert heen? Waaraan dacht hij op dat moment? Dat wou Yvonne nu eindelijk weleens weten.

Hij keek haar vrank in de ogen. Ze had groene ogen, de vrouw met wie hij getrouwd was, met wie hij tafel en bed deelde, maar die hij niet bleek te kennen. ‘Je worst, ze is meestal onvoldoende gebakken. Maar nu is ze helemaal niet te vreten.’  

Hij zag de blik in haar ogen veranderen. Als hij niet beter wist, zou hij aangenomen hebben dat het haat was die hij in haar ogen zag. Maar liefde kan verzanden in onverschilligheid, maar voor haat was meer nodig, meer dan een worst die niet te vreten viel.

Ze nam zijn glas water vast dat nog half gevuld was. Ze klemde het glas in haar hand, alsof haar hand een klauw was en het glas haar prooi. Even dacht hij dat ze het glas in zijn gezicht zou gooien, even was hij er vrij zeker van dat ze dat zou gaan doen.

Maar toen bedacht ze zich, zette zijn glas met een schok terug op de keukentafel en keerde zich om. 

‘Ellendeling,’ hoorde hij haar mompelen, terwijl ze naar buiten stapte. Wat later hoorde hij de slaapkamerdeur dichtklappen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (82)

Wat voorafging: waarover konden Robert en Yvonne praten? Robert sprak graag over de grote maatschappelijke thema's. Maar waren die wel geschikt voor op een avond aan de keukentafel?

‘We zijn hier niet op een receptie. Wij zijn man en vrouw en we zitten samen aan de keukentafel. Aan tafel met je gezin praat je over andere dingen dan tegenover een onbekende op een receptie.’

Hij schraapte zijn keel. ‘Ik heb best al interessante gesprekken gevoerd op recepties. Laatst nog over de profeet Elia, volgens sommigen zowat een massamoordenaar. Wist jij dat hij honderden heidenen heeft laten terechtstellen? Volgens bepaalde bronnen was hij zelf de beul van dienst.’ 

Zelfs een profeet kon zich opwerpen tot een moordenaar, als hij maar de mening was toegedaan dat hij een nobel doel nastreefde.

‘Robert, even niet over Elia of over welke profeet dan ook. Zelfs niet over de evangelisten. Kan jij nooit eens een normaal gesprek voeren? Vertel nu eens eerlijk waaraan je zo-even dacht?’ 

Ze stond op en kwam vlak voor hem staan. Haar adem rook naar preisoep. Robert hield van preisoep, hij had die avond zelf een dubbele portie genomen, maar hij hield er niet van als de geur in zijn gezicht werd geblazen.

‘Wil je dat echt weten?’

‘Ja, Robert, dat wil ik echt weten. Meer dan wat ook wil ik het nu weten.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!