Risk (55)

Wat voorafging: Robert Impens had het volste vertrouwen in zijn huwelijk. Ten onrechte! Op een avond kwam hij thuis en bleek zijn vrouw met de noorderzon verdwenen.

Toen hij die avond thuiskwam, lag er alleen een briefje op de keukentafel. Hij dacht eerst dat het een boodschappenlijstje was. Yvonne ging nooit winkelen zonder lijstje, ze was erg georganiseerd. Maar nu stond er: “Dag schat, ik ben er vandoor. Jij redt het wel alleen. Yvonne.”

Hij dacht eerst dat het een grap was, dit was niets voor Yvonne. Het feit alleen al dat ze hem schat bleef noemen, maakte hem argwanend. Ze had kort daarvoor een nieuwe vriendin leren kennen die wel van een grapje hield. 

Op Kerstmis wenste Marijke een zalig Pasen, dat soort dingen. Niet meteen het soort humor waarmee je op een reclamebureau iets kon aanvangen, maar zijzelf vond het wel buitengewoon grappig. 

Nu hij erover nadacht, ook Yvonne lachte zich te pletter met die nieuwe vriendin. Ze werkte bij het stadsbestuur, op de dienst burgerlijke stand. Robert had de burgerlijke stand nooit als een plek gezien voor lachebekjes, maar blijkbaar lachten ze zich daar een breuk met al die geboortes, huwelijken en zelfs sterfgevallen. Heeft die ouwe eindelijk de geest gegeven, hahaha!

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (54)

Wat voorafging: Robert Impens heeft het afscheidsfeestje van Melanie goed verteerd. Veel meer kopzorgen heeft hij als hij terugdenkt aan die avond waarop het huis plots leeg was.

Op een avond keerde Robert Impens van het werk terug en belandde in een leeg huis. Er was geen echtgenote meer. Die morgen was ze er nog wel geweest in haar slaapkleed en haar kamerjas en niets liet vermoeden dat ze er die avond niet meer zou zijn. 

Ze had zelfs, zoals elke dag, zijn picknick voor ’s middags klaargemaakt. Met minder toewijding dan in de eerste jaren van hun huwelijk, dat was ongetwijfeld waar, maar dat vond Robert niet abnormaal. 

In het begin zou ze hem nooit op pad gestuurd hebben zonder enkele aperitieftomaatjes of een blaadje veld- of krulsla tussen zijn broodjes. Ze stak uitjes of kleine augurken in zijn broodtrommel en als het even kon een schijfje meloen. 

Ze gaf hem ook vanille- of suikerwafels mee en uitzonderlijk wikkelde ze zelfs een stuk zelfgebakken taart in aluminiumpapier. De wafeltjes waren het eerst achterwege gebleven, omdat ze te ongezond waren. Ze wilde niet dat haar man te rond werd, hoewel hij daar niet echt aanleiding toe vertoonde.

Hij begreep het wel. Ook hij vergat het bloemetje, dat hij in het begin wel eens meebracht, zomaar, zonder specifieke reden. Roosjes, lelies of tulpen, een enkele keer een orchidee.

Soms bleef hij na kantoortijd al eens, zonder verwittigen, een glaasje drinken, zodat het avondeten koud werd en zij alleen naar haar soap moest kijken. Uitzonderlijk gebeurde het dat hij enigszins dronken naar huis waggelde, haar brabbelend wou vastgrijpen maar mistastte en kotsend in het ledikant verzeilde. Maar het gebeurde veel minder dan bij de meeste mannen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (53)

Wat voorafging: de sfeer zit er intussen wel helemaal in op het afscheidsfeestje voor Melanie, de stagiaire. Voor Robert Impens hoeft het niet zo nodig. Hij zoekt troost aan de bar.

Hij dronk nog een wijntje aan de bar. De barkeeper was jong met pukkels in het gelaat en een streepjeshemd dat iets te ver openstond.

‘Leuk feestje, niet?’ vroeg hij, terwijl hij Robert een glas toestopte.

‘Geweldig.’ Robert proefde van zijn glas. Het was een goedkoop wijntje, uit de aanbieding in het warenhuis, misschien een wit product. ‘Ik vind er geen andere woorden voor.’

De barkeeper knikte tevreden. Soms was er weinig nodig om mensen een kort geluksgevoel te bezorgen, een reclameslogan, een aardig meisje in een tv-spot, een ongemeend complimentje.

De jongen vulde een schaaltje met gezouten chips. Hij stopte een aardappelschijfje in zijn mond en schoof de rest van het schaaltje door naar Robert.

‘Veel volk ook. Interessante mensen.’

‘Ja,’ gaf Robert toe, ‘zelfs een schepen.’ Hij bestelde nog een tweede glas. Niet dat de wijn hem erg smaakte, maar in vergelijking met het optreden viel die nog mee.

‘Luister,’ zei de barkeeper. Hij bracht zijn wijsvinger naar zijn rechteroor. ‘Ze spelen een liedje van John Travolta en Olivia Newton John.’

‘Ik heb nog gedanst op John Travolta en Olivia Newton John.’

De barkeeper bekeek hem alsof hij net had verklapt dat hij nog in Viëtnam had gevochten. ‘Geweldig,’ zei hij dan.

‘Ja, echt een geweldig feestje.’ Het derde glas wijn kreeg Robert gratis.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (52)

Wat voorafging: het afscheidsfeestje voor Melanie, de stagiaire, loopt niet zoals Robert Impens het verwacht had. Maar het bezorgt hem wel nieuwe inzichten.

Robert Impens begreep nu dat jonge mensen vonden dat ze recht hadden op hun eigen vergissingen. Hij had in zijn leven op zijn beurt vergissingen begaan. 

Natuurlijk had hij dat gedaan. Misschien was hij er een beter mens van geworden, misschien ook niet. Je had het in het leven niet altijd in de hand, zelfs een ervaren racer vloog al eens uit de bocht.

Sommige mensen behandelden Robert alsof hij zelf een vergissing was. Maar als je het naging, waren wel meer mensen een vergissing. Mike was een vergissing bijvoorbeeld, een puber, een woelwater in een afgeleefd lichaam.

‘Jij bent passé, jij ook,’ wou hij tussen zijn tanden sissen.

Maar net op dat moment sprong Mike op, sleurde Melanie mee en begon met haar te dansen in de ruimte voor het podium. Mike danste overdreven, met opvallende gebaren en met gilletjes op momenten waarop gilletjes niet hoorden. 

Iedereen keek naar hem, veel meer naar hem dan naar Melanie. Sommige mensen joelden. Zelfs de schepen van cultuur zat vrolijk in de handen te klappen.

Wat later kregen Mike en Melanie navolging en weldra stond de hele dansvloer vol. Voor Robert was dat het moment om weg te sluipen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!