Onraad in het Kriebelbos (49)

Wat voorafging: na het klasbezoek aan het Kriebelbos, knuffelt Femke haar mama uitbundig. Is dat omdat ze terug naar het Kriebelbos wil?

‘Wat een grote liefde!’ riep mama uit. Maar ze kon niet wegstoppen dat ze best genoot van het moment. ‘Waaraan heb ik dat te danken?’

‘Mama toch.’ Femke probeerde niet te geïrriteerd te klinken. ‘Ik geef je toch vaak een zoen.’ Thuis of in de auto, vulde ze in gedachten aan.

‘En ik ook.’ Fientje sprong bijna op mama om haar drie dikke smakkerds te geven. Mama spinde haast van genoegdoening, net als de poes thuis wanneer ze op Femkes schoot mocht zitten en een chocolaatje kreeg toegestopt. Soms vond Femke dat haar zus zich werkelijk als een slijmerd gedroeg. Het zal de leeftijd zijn, dacht ze berustend.

‘Mama! Mama!’ Ze poogde de aandacht te trekken van mama, die Fientje nog aan het knuffelen was. ‘Houden jullie nu nooit eens op? Ik moet nog terug naar het Kriebelbos. Mijn haardspeld ligt daar ergens.’

Mama schudde het hoofd. ‘Jij zal je hoofd nog eens verliezen.’

‘Je lijkt papa wel.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (48)

Wat voorafging: het klasbezoek aan het Kriebelbos is niet helemaal verlopen zoals gepland. En nu weet Femke nog steeds niet wat er aan de hand is in het bos.

Toen ze terug op de school arriveerden, was het reeds bijna vier uur. Ze moesten nog enkel hun boekentas ophalen en wie wou, kon nog even naar het toilet. Daarna galmde de bel door het schoolgebouw, het bevrijdende signaal waar Femke op sommige dagen echt zat naar uit te kijken.

Ze holde onmiddellijk de speelplaats op en keek uit waar haar zusje bleef. Die kwam enige tellen later aangesjokt.

‘Fientje, eindelijk ben je daar!’ Het klonk alsof Femke al uren op de speelplaats aan het ijsberen was.

‘Ik ben dadelijk naar buitengekomen,’ zei Fientje.

‘Natuurlijk,’ reageerde Femke op een toon die van alles kon betekenen. ‘Kijk, daar is mama!’

Ze vloog op haar mama af alsof ze die al jaren niet meer had gezien. Er kon zelfs een zoen vanaf, wat de laatste tijd erg uitzonderlijk was. Femke wilde immers niet dat Seppe en zijn maten merkten hoe ze haar mama af en toe nog eens knuffelde. Wat zouden die stoere kerels wel niet van haar denken?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (47)

Wat voorafging: Femke wil maar al te graag achterhalen wat er loos is in het Kriebelbos. Maar lukt dat ook tijdens het bezoek met de klas van meester Lukas?

‘Meester, ik heb een haarspeld in het bos verloren,’ zei Femke.

‘In het bos. Ben je wel zeker?’ vroeg meester Lukas.

‘Zo zeker als twee plus twee vier is.’

‘Is dat wel vier?’ Meester Lukas was een onverbeterlijke grapjas. ‘Ik dacht dat dat vijf was.’ 

Hij keek bezorgd op zijn uurwerk. ‘Het wordt echt te laat. En Seppe kan maar beter op school droge kleren aantrekken.’ Hij zwaaide naar de schoolbus. ‘Vooruit opstappen!’

‘Nu heeft die duivelse Seppe toch mijn plannetje gedwarsboomd,’ mompelde Femke op gedempte toon.

Helaas had meester Lukas iets opgevangen. ‘Wat murmelde je daar, Femke?’

‘Dat het toch jammer is wat Seppe is overkomen,’ zei Femke.

Meester Lukas krabde eens achter zijn oor. ‘Nu had ik toch echt iets anders begrepen.’

‘Vreemd,’ zei Femke. Ze haalde de schouders op. ‘Mensen begrijpen wel eens meer de verkeerde dingen,’ besloot ze als een volleerde wijsneus.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (46)

Wat voorafging: het klasbezoek aan het Kriebelbos verloopt niet rimpelloos. Maar Femke zou graag het geheim van het bos achterhalen. Wat was er toch aan de hand?

‘O jee, nu begint het nog te regenen ook,’ sakkerde meester Lukas. Hij stak zijn hand uit en keek bijna reikhalzend naar de grijze hemel alsof hij verwachtte dat er goudstukken naar beneden zouden vallen. De hand van de meester werd echter alleen maar nat. ‘Straks verkleurt mijn haar nog,’ schaterde hij het uit. Zijn haar was evenwel helemaal niet geverfd, integendeel hij had bijna geen haar meer over. ‘Ik denk dat we maar beter kunnen vertrekken.’

Verrek, dacht Femke, net nu ik op onderzoek wou gaan. Ze wou helemaal niet op tijd terug zijn. Want vanavond had Femke blokfluitles en daar baalde ze van. Ze had geen zin om alweer van “Broeder Jacob” of “Au clair de la lune” te spelen, terwijl de fluitjuf de mat sloeg en ontgoocheld met haar hoofd schudde. 

Femke was geen muzikaal toptalent. Al zong ze heel aardig als ze zich onderdompelde in een schuimend bad. Dan kon ze zo auditie doen bij een of ander jongerengroepje. Alleen waren haar papa en mama daar niet van overtuigd. Die geloofden echt dat ze verder zou komen met broeder Jacob dan met een eigentijdse jongerenband. Maar als Femke mocht kiezen, dan wist ze het wel…

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!