‘O jee, nu begint het nog te regenen ook,’ sakkerde meester
Lukas. Hij stak zijn hand uit en keek bijna reikhalzend naar de grijze hemel
alsof hij verwachtte dat er goudstukken naar beneden zouden vallen. De hand van
de meester werd echter alleen maar nat. ‘Straks verkleurt mijn haar nog,’
schaterde hij het uit. Zijn haar was evenwel helemaal niet geverfd, integendeel
hij had bijna geen haar meer over. ‘Ik denk dat we maar beter kunnen
vertrekken.’
Verrek, dacht Femke, net nu ik op onderzoek wou gaan. Ze
wou helemaal niet op tijd terug zijn. Want vanavond had Femke blokfluitles en
daar baalde ze van. Ze had geen zin om alweer van “Broeder Jacob” of “Au clair
de la lune” te spelen, terwijl de fluitjuf de mat sloeg en ontgoocheld met haar
hoofd schudde.
Femke was geen muzikaal toptalent. Al zong ze heel aardig als ze
zich onderdompelde in een schuimend bad. Dan kon ze zo auditie doen bij een of
ander jongerengroepje. Alleen waren haar papa en mama daar niet van overtuigd.
Die geloofden echt dat ze verder zou komen met broeder Jacob dan met een
eigentijdse jongerenband. Maar als Femke mocht kiezen, dan wist ze het wel…
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten