Natuurlijk niet, dacht Robert, natuurlijk
blijft Karin blind voor de nadelige milieu-effecten van vliegtuigreizen. Op
dikke truiendag op kantoor de verwarming een graadje lager draaien, daar deed
je niemand pijn mee, dat voelde je niet eens als je het niet wist.
Mike
kennende zou het Robert niet eens verbaasd hebben als het puur bij de
aankondiging bleef. Het draaide hem om het persbericht: reclamebureau Risk
solidair tegen de opwarming van de aarde. Maar zodra de strijd tegen de
opwarming concrete offers vraagde, haakten de meeste mensen af.
Twee mannetjeseenden scheerden over het
water. Hij wees ze haar aan en legde tezelfdertijd zijn vrije arm op haar
schouder. Dat hoefde niet, daar was geen enkele noodzaak toe en in normale
omstandigheden zou hij het ook nooit gedurfd hebben, maar nu maakte het hem
niet meer uit. In zekere zin voelde hij zich bevrijd. Als je wist dat je
veroordeeld was, had je nog bitter weinig te verliezen.
Tot zijn verbazing deed zij geen enkele
poging op zijn arm weg te slaan. Integendeel, even, heel kort maar, glimlachte
ze naar hem. Het kon een gespeelde glimlach zijn, dat was vast niet onmogelijk.
Maar het kon evenzeer dat zij het zo gewoon was dat mannen haar vastnamen,
streelden, charmeerden, dat ze er geen graten meer in zag.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten