Er volgde niet meteen een nieuwe
reactie. Misschien was dit gesprek toch geen goed idee, maar Robert wou zo
graag aantonen dat hij voor haar bestwil was tussengekomen. Hij had alleen maar
het beste met haar voor.
Zijn vingers tintelden, van de
spanning, de stress. Hij had iets nodig om ze in bedwang te houden. Hij zag een
stylo op haar tafel, die hij opnam en door zijn vingers liet glijden. Melanie
keek hem aan alsof hij haar portefeuille had gejat.
‘Het enige wat ik zeggen wil, is dat
Freek niet goed genoeg is voor jou. Hij is te oud, veel te oud voor jou. Hij
gebruikt je, hij misbruikt je. Ja, ik durf gerust dergelijke grote woorden in
de mond te nemen, Melanie. Misbruik, dat woord is hier op zijn plaats. Als ik
jou was, zou ik trouwens niet aarzelen om klacht in te dienen.’
Hij wilde haar
best helpen bij het opstellen van de klacht, hij had voldoende juridische
scholing. Robert wist perfect wat er in zo’n klacht moest komen als je kans op
slagen wilde. ‘Misbruik van vertrouwen, ja, dat is het ook. Hoe kan jouw school
nog ooit met een gerust geweten een student naar hier sturen? Als het gevaar,
het monster om de hoek loert.’
Ze keek hem aan met vuurspuwende ogen. Misschien was het woord ‘monster’ er net iets over, maar het was hem ontglipt zoals een slechte adem je kon ontsnappen. Soms liet hij zijn emoties de vrije loop. Het gebeurde niet zo vaak, hij hield graag alles onder controle. Maar af en toe werd het zelfs een man als Robert Impens te gortig. In crisissituaties bijvoorbeeld. Het viel toch moeilijk te ontkennen dat dit een crisissituatie was?
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten