Robert deinsde terug, hij herkende haar
niet. ‘Hoor je jezelf praten? Je lijkt wel een lichtekooi! Jij won dus jullie
weddenschap, als ik het goed begrijp.’
‘Als je het zo wil noemen.’ Ze lachte
opnieuw. ‘Maar ik was niet de enige winnaar, dat kan ik je wel zeggen. Het was
nogal een kakafonie aan de ontbijttafel, twee Italianen, een Brit en er zat
zelfs een Rus bij. Dat is wel goed voor je talenkennis, echt aan te bevelen.
De
mijne was een Italiaan, want straks wil je dat toch weten. Het was nu of nooit,
Robert, begrijp dat toch. Over tien jaar ben ik afgeschreven, misschien al over
vijf jaar. Dan komt een vreemde man wel nog een praatje maken, een glas
aanbieden, misschien zelfs zeuren over een boek, Robert, zo uniek ben je heus
niet. Maar ik wilde ook wel eens echt wat beleven.’ Ze schonk zichzelf bij van
de chablis. Hij had haar vroeger nooit zoveel weten drinken.
Ze is
betoverd, dacht hij, dit is een andere vrouw dan de Yvonne die ik gekend heb en
waarmee ik al die jaren was getrouwd. Ze waren gelukkig geweest, niet zo
gelukkig als de sterren in de glamourblaadjes beweerden te zijn, maar simpel en
echt gelukkig. Doe maar gewoon, was Yvonnes slagzin. Had Marijke haar werkelijk
betoverd?
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten