Wat voorafging: Yvonne vertelt honderduit over haar reis naar Italië. Maar wat ze vertelt, bevalt Robert niet. Heeft ze werkelijk een avontuurtje beleefd met een charmante Italiaan?
Plots was het besef daar. Ook zijn
hersenen werden wel eens getroffen door een bliksemschicht. Dit kan niet, ze
neemt mij in de maling, ze verzint maar wat. Hij wist niet dat ze zo goed kon
acteren, hij was er werkelijk ingelopen. ‘Hoe heette die Italiaan van jou?
Felice of Guiseppe?’
Ze schrok, heel eventjes maar, toch was
het hem niet ontgaan. ‘Maak er geen karikatuur van. Paolo, ja, zo was zijn naam,
Paolo.’
‘Een mooie naam,’ hij probeerde niet te
cynisch klinken. ‘Zo heten wel meer Italianen.’
‘Het is een populaire naam,’ gaf ze
toe. ‘Er zijn ook wel meer mannen die Robert heten. Ik val blijkbaar op mannen
met banale namen.’
‘Je viel dus toch op mij.’
Yvonne aarzelde. ‘Natuurlijk viel ik op
jou, oen. Maar wat heb jij met mijn verliefdheid aangevangen? Zelfs kinderen
kon je mij niet geven. Zelfs dat lukte je niet!’
Ze gooide haar lege glas te pletter op
de vloertegels. Dat was zonde, het behoorde nog tot hun huwelijksservies. Zo’n duur
servies hadden ze anders nooit kunnen kopen.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten