Alfred

Toen ik die vrijdagavond in augustus naar huis terugkeerde met een hoofd vol administratieve kopzorgen, had ik niet verwacht dat ons gezin dat weekend zou uitbreiden. Op een bepaalde leeftijd is dat ook minder evident. Die zondagavond kwam een kitten onze tuin binnengewandeld. Miauwend, want het beestje had honger. Waar het vandaan kwam, heeft het niet verklapt. Zo discreet zijn poesjes wel.

We hebben het diertje daarop geadopteerd. Correctie, in feite heeft het ons geadopteerd, geen overbodige nuance. Bij nader inzien bleek het een katertje te zijn, dat we Alfred hebben genoemd. Mijn oudste dochter legde in die dagen immers de laatste hand aan haar masterproef over de vrouwelijke leerlingen van de kunstschilder Alfred Stevens. Bovendien schuilt in de naam een verwijzing naar de betreurde zanger Freddy Mercury.

Alfred is een hartenbrekertje. Het is een speelse poes, lief en charmant, zij het af en toe (te) ondeugend. Merkwaardig detail: als ik het woord ‘provincie’ laat vallen, begint hij prinsheerlijk te spinnen. Al durf ik niet helemaal uit te sluiten dat het helpt dat hij daarna doorgaans zijn kattenmelkje krijgt.

Nu was er in de buurt van Het Zuid, nabij het Sint-Annaplein, een broodjeszaak waar ik ’s middags weleens binnenliep. Ik werd er altijd bediend door dezelfde vriendelijke vrouw. Dat schept een band zodat je al een keer een woordje wisselt, bijvoorbeeld over een belangrijk onderwerp als het weer.

Ik nam mij voor om ook de blijde intrede van Alfred aan te halen. Tot mijn ontsteltenis bleek de shop voorgoed gesloten. Voor het raam hing de mededeling dat de uitbaters wegens het grote succes hadden moeten kiezen tussen hun twee handelszaken. Met pijn in het hart!

Mij deed het evenzeer pijn. Vooral omdat ik er niet meer terecht kon, ook wel een beetje omdat we aldus een belastingplichtige voor de provinciebelastingen verloren. Zo mercantiel ben ik wel! Het was een zoete troost dat het die vriendelijke dame voor de wind ging.

Toen ik de volgende keer passeerde, hing er evenwel een nieuwe boodschap. Een curator liet koeltjes weten dat de onderneming failliet was en dat de inboedel zou verkocht worden. Tja, soms zou je de waarheid liever niet kennen.

Ik vertelde die avond aan de keukentafel over de broodjeszaak nabij het Provinciaal Administratief Centrum. En Alfred? Die miauwde onweerstaanbaar, knipoogde kort en begon daarna vrolijk te spinnen. Hij kreeg alvast een dubbele portie melk. Nooit de intelligentie van een poes onderschatten!

PS: deze column verscheen eerder in het oktobernummer van 2019 van ProInfo, het personeelsblad van de provincie Oost-Vlaanderen.