'De tovenaar van half negen' in de media!

Op vrijdag 19 oktober werd mijn roman 'De tovenaar van half negen' voorgesteld. 

Het is een universeel verhaal over liefde en verdraagzaamheid en hoe moeilijk die vaak te bereiken zijn omdat herinneringen of vooroordelen in de weg staan.

Het boek is te koop bij de gebruikelijke webwinkels en kan ook besteld worden in de traditionele boekhandel.
Of rechtstreeks bij uitgeverij Schrijverspunt:
https://www.schrijverspunt.nl/component/hikashop/boek/de-tovenaar-van-half-negen-stefaan-desmet

Intussen vond 'De tovenaar van half negen' ook zijn weg naar de media:
https://www.hln.be/regio/brakel/stefaan-de-smet-schrijft-de-tovenaar-van-halfnegen~a868053e/

Risk (slot)

Wat voorafging: Robert en Karin hebben het risico genomen en het reclamebureau Risk achter zich gelaten. Vooral Robert had niet meer gehoopt ooit nog het geluk te vinden. Venetië zullen ze op hun vlucht niet halen, maar misschien vinden ze in deze allerlaatste aflevering wel een veilige plek om te schuilen voor het geluk.

Toen ze ter hoogte van De Panne waren, begon het te sneeuwen. Het was niet langer regen doorspekt met wat smeltende sneeuw, het waren nu heuse sneeuwvlokken die met hopen en hopen naar beneden dwarrelden. Robert stak zijn tong uit om de koude vlokken op zijn tong op te vangen. Dat deed hij al als kind, tot zijn tong witter was dan melk. Het dek begon wit te kleuren, hun jassen werden wit. Straks hadden ze beiden het uitzicht van sneeuwmannen. Hij kon zich niet herinneren al ooit eerder een witte Pasen te hebben meegemaakt.

Ze hadden bijna de Franse kustplaats Bray-Dunes bereikt. In de verte merkten ze de lichtjes van de haven van Duinkerke op. Op klaarlichte dag hadden ze ook de rookpluimen van de schoorstenen kunnen zien.

Robert zoende Karin opnieuw. Haar lippen waren koud, maar toch verwarmden hun zoenen hem meer dan een hete thee. Hij had de voorbije dagen meer gezoend dan in de tien jaar daarvoor.

‘Tot straks,’ zei hij terwijl hij haar nakeek toen ze opnieuw naar de kajuit afdaalde.

Jammer dat ze met deze boot nooit tot in Venetië zouden geraken of tot in Saintes-Maries-de-la-Mer. Ja, Saintes-Maries-de-la-Mer was beslist leuk geweest. Maar Wissant was een aardig begin. De caps, het witte zand, hotels die op boten leken en bunkers, ja, ook bunkers om je te verstoppen voor het geluk.

Risk (140)

Wat voorafging: het ondenkbare is gebeurd: Robert en Karin hebben een boot gekocht en zijn samen op de vlucht. Weg van de Belgische kust, weg van het reclamebureau Risk. Ze nemen ongetwijfeld een risico. Is hun prille liefde sterk genoeg om het risico te overwinnen? Verneem het in deze voorlaatste aflevering.

‘Wil je je GSM nog niet terug?’ vroeg hij. Robert had die nu al twee dagen op zak. Haar vriend had reeds ettelijke boodschappen ingesproken, de ene al met meer pathetiek dan de andere. Karin, waarom bel je niet terug? Wat scheelt er? Ik mis je!  Wist hij veel wat missen betekende. Wie altijd op een wolk leeft, vergeet dat wolken het ook doen regenen.

‘Hou hem nog even. Ik wil hem voorlopig niet horen.’

Hij knikte, niet dat hij begreep dat ze voorlopig aan hem genoeg had. Al was hij natuurlijk erg gedreven. Hij had veel in te halen, hij had zolang elk risico geschuwd. Het was geen wraak die hem dreef, heel even misschien wel, maar nu, nee, het was de behoefte aan zijn erfdeel, aan de vrucht van zijn werk. 

En het verlangen vanzelfsprekend, het verlangen naar passie en de hunkering naar de verloren liefde. Hoezeer wilde hij opnieuw geloven? Geloven in een tijdloze boodschap van liefde?  

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (139)

Wat voorafging: op Pasen heeft Robert Impens het ruime sop gekozen. Weg van het reclamebureau Risk, dat zijn roem in feite aan hem te danken had. Een nieuwe toekomst tegemoet! Maar niet alleen, zo blijkt, want uit de kajuit daagt Karin op.

Karin streelde Robert over zijn wang. ‘Zo zacht, hoe doe jij dat toch? Mijn vriend had in de namiddag reeds een stoppelbaard.’

‘Ik scheer mij uiterst zorgvuldig en nauwgezet.’ Soms zelfs tot bloedens toe. ‘Zeer nauwgezet,’ herhaalde hij voor alle duidelijkheid.

‘Dat geloof ik best.’ Haar ogen straalden, het behoorde tot de charme van Karin dat haar ogen telkens weer haar hele gemoedsgesteltenis verrieden.

Ze legde haar arm over zijn schouder en drukte zich helemaal tegen hem aan. Sinds ze voor het eerst met elkaar hadden geslapen, was ze ongelooflijk flirterig. Flirteriger dan Yvonne ooit was geweest. 

Misschien zelfs te flirterig om te blijven duren, maar anderzijds waren ze tot elkaar veroordeeld nu ze samen op de vlucht waren.

Hij kuste haar en ze lachte.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!


Voor meer info over mijn roman 'De tovenaar van half negen': volg de link!
https://www.de-beiaard.be/2018/10/25/brakelaar-stefaan-desmet-schreef-roman-de-tovenaar-van-half-negen/

Risk (138)

Wat voorafging: Robert Impens trekt de zee op met een boot die hij net heeft aangeschaft. Is dit zijn wraak op het reclamebureau Risk dat zijn roem aan hem te danken heeft? Zijn wraak ook op zijn partner Mike? En is Robert alleen vertrokken naar een onbekende bestemming?

Het was duister weer en omdat Pasen zo vroeg viel, was het nog winteruur en dus vroeg donker. Hier en daar brandden er reeds lichtjes op het vasteland. Hij herkende de contouren van de flatgebouwen op de dijk van Koksijde. Daar zaten nu mensen Pasen te vieren met pannenkoeken en wafels of misschien wel met kreeft en piepkuikens.

‘Lukt het een beetje?’ 

Karin kwam uit de kajuit. Ze zag er fris en monter uit. De middagslaapjes deden haar deugd. Hij verzorgde haar dan ook voortreffelijk. Ze zag er zo mogelijk nog aantrekkelijker uit dan op Goede Vrijdag toen hij even had overwogen om haar met zijn das te wurgen en daarna zelfmoord te plegen. Maar hij was geen man voor moord en zelfmoord.

Ze kwam naast hem staan, hoewel het weer bar was, gebruikte hij het buitenroer. Hij wou zich één voelen met de natuurelementen. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Meer vernemen over mijn roman 'De tovenaar van half negen'? Volg de link:
https://www.de-beiaard.be/2018/10/25/brakelaar-stefaan-desmet-schreef-roman-de-tovenaar-van-half-negen/

Risk (137)

Wat voorafging: op Pasen kiest Robert Impens het volle sop met een tweedehandsboot die hij net heeft aangekocht. Het geld komt van het reclamebureau Risk, dat zijn roem aan Robert te danken heeft. Na jaren van ondankbaarheid wil hij zijn leven een nieuwe wending geven. Maar in welke mate?

Het was aangenamer geweest om de havengeul van Nieuwpoort uit te varen met een zacht kabbelende zee en een azuurblauwe lucht. Dat was ongetwijfeld waar, maar het was nu eenmaal zo. 

Misschien kon Robert nog eens terugkomen, al zat dat er de eerste tijd allicht niet in. Je moest de risico’s niet opzoeken. Al vond Robert zich geen boef, hij had genomen wat hem toekwam. Hij had het al die jaren nagelaten, al die jaren had hij zich zo braaf en voorbeeldig gedragen dat hij alleen maar onbegrip en hoongelach had geoogst. 

Nu lachte hij zelf, het was eens wat anders. Sommigen zouden spreken van een wedergeboorte, zomaar in de paasdagen. Misschien hadden ze gelijk, misschien zochten ze het te ver. Je kon een vulkaan niet eeuwig afdekken, vroeg of laat barstte die toch uit.

Hij was intussen in open zee. In de verte zag hij een overzetboot op weg naar Engeland. Robert zou langs de kustlijn blijven varen. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

De tovenaar van half negen

Eindelijk is het dan zover! Met vreugde meld ik de verschijning van mijn roman 'De tovenaar van half negen'. 

Het boek is uitgegeven door de Nederlandse uitgeverij Schrijverspunt. Het telt 184 pagina’s en kost 16,95 EUR.

De roman is te koop bij de gebruikelijke webwinkels en kan ook besteld worden in de traditionele boekhandel (ISBN: 9789462663312). Het is eveneens te verkrijgen bij mezelf.

‘De tovenaar van half negen’ is in de eerste plaats een verhaal over de loyale liefde van een zoon voor zijn vader en over het onvermogen om te vergeten.

Zal Hans Goeminne tijdig kunnen kiezen tussen de twee mensen die hem het meest dierbaar zijn? 

Binnenkort volgt meer info.

Risk (136)

Wat voorafging: op Pasen gaat Robert Impens op zee varen. Het blijft onduidelijk wat hij van plan is. Al heeft hij in elk geval gemengde herinneringen aan boottochten.

Mikes broer had een boot. Het gebeurde weleens dat Mike Robert uitnodigde voor een gezamenlijke boottocht. Een enkele keer was Mikes broer er zelf bij.

Het was de periode waarin Mike de naam van het bureau had uitgedacht: Robert Impens SuperKampioen, afgekort tot Risk. Had Robert immers niet de Belga Queencampagne grotendeels uitgedacht? Niet dat die zo briljant was, maar met hoeveel echt briljante invallen werd je in je leven geconfronteerd? Belga Queen kwam ten minste enigszins in de buurt.

Mikes broer was apotheker en vergat al eens inkomsten aan te geven aan de belastingen. Dat vond Mike toen een zeer geslaagde grap. Gevoel voor humor was persoonlijk.

‘Eigenlijk is deze boot dus van de fiscus,’ had Robert opgemerkt.

Maar daar konden de beide broertjes minder om lachen. ‘Wie niet neemt wat hij kan nemen, is een dwaas,’ had Mike gezegd. Hij had in elk geval altijd genomen. De kas van het bureau was zijn kas, de invallen van de collega’s waren zijn invallen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (135)

Wat voorafging: op paaszaterdag heeft Robert Impens een grote som afgehaald van de rekening van het reclamebureau Risk. Het was onduidelijk wat zijn plannen waren. Wil hij zijn leven een nieuwe wending geven? En wat is er inmiddels gebeurd met Karin?

Het was nog altijd koud, killig. Het mocht dan al Pasen zijn, een vroege Pasen, de lente was laat dat jaar. 

Robert Impens had opnieuw zijn overjas boven zijn colbert getrokken. Hij gooide het anker los van de boot, jacht was een te groot woord voor het bootje dat hij net tweedehands had aangeschaft. 

Het varen ging hem gemakkelijker af dan hij gevreesd had. Hij had natuurlijk wel al eerder op een boot gezeten, vorig jaar nog naar aanleiding van een internationaal reclamecongres waren ze met de boot het meer van Genève overgestoken van Lausanne naar Evian. 

In het casino van Evian had Robert water gedronken, het beroemde mineraalwater van Evian, terwijl Mike probeerde indruk te maken op een Duitser door om ter meest champagne te drinken. Het was Robert onbekend wie van beiden had gewonnen, maar op de terugtocht was Mike in elk geval niet aanspreekbaar.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!


PS:
Intussen blijf ik worstelen met een prangende vraag. Op Beloken Pasen werd er bij ons thuis ingebroken en werd het hele huis doorzocht. Na al die maanden weet ik nog steeds niet wat de dieven zochten.

Volg mijn speurtocht via de volgende link:

https://www.de-beiaard.be/2018/09/20/column-wat-zochten-de-inbrekers-1-gastcolumn-door-stefaan-desmet/

https://www.de-beiaard.be/2018/09/23/column-wat-zochten-de-inbrekers-2-stefaan-desmet-gastcolumn/

https://www.de-beiaard.be/2018/10/02/column-wat-zochten-de-inbrekers-3-stefaan-desmet-gastcolumn/

Risk (134)

Wat voorafging: op paaszaterdag haalt Robert een aanzienlijke som af in een bankkantoor aan zee. De bankbediende zucht en blijft vertwijfeld achter. Wenst Robert zijn leven een nieuwe wending te geven?

Robert nam nog eens het foldertje over het beleggingsfonds door. De bankbediende bleef nu minder lang weg dan de vorige keer. Bij zijn terugkeer had hij een geldkoffertje bij, dat hij moeizaam opende.

‘Honderd, tweehonderd, driehonderd…’ Hij zuchtte alsof het zijn eigen zuur verdiende centen waren die hij moest afstaan.

Toen hij Robert had laten aftekenen, zuchtte hij nogmaals. ‘Hier krijg ik problemen mee,’ zei hij.

Daarna maakte hij een bankcheque op. Net voor hij de cheque wou overhandigen, vroeg hij of Robert soms een appartementje aan zee wou kopen. ‘We hebben op het ogenblik enkele heel interessante leningsformules. Met een heel lage rente. Wel jaarlijks herzienbaar natuurlijk.’

‘Natuurlijk.’ Robert trok de bankcheque met een rukje uit zijn handen. ‘Als het nodig is, neem ik onmiddellijk met u contact op.’

‘Dat is goed,’ zei de bankbediende. ‘Hier hebt u alvast mijn kaartje.’

‘Dank u.’ Op kantoor had Robert een hele hoop van die kaartjes liggen. Om de zoveel maanden gooide hij ze in de papiermand. Hij schudde de man de hand. ‘Tot ziens misschien.’

Dit was leven, Yvonne had gelijk. Het was misschien niets om mee uit te pakken, niets om fier op te zijn, maar het bood wel comfort.

‘Vrolijk Pasen,’ zei hij nog tot afscheid. Het klonk cynischer dan hij het bedoelde.     

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Zuivering

Gideon Rottier werkt voor een extreem poetsbedrijf, dat plekken probeert te zuiveren die niet meer te zuiveren lijken. Hij is een eenzaat met een spraakgebrek. Wanneer de vluchteling Youssef (afkomstig uit het Midden-Oosten) zijn leven redt, neemt Gideons eenzame bestaan een andere wending. Collega Youssef trekt bij hem in en zal vrij snel zijn gezin laten overkomen. Vanaf dat moment begint het mis te lopen.

'Zuivering' is een typische Lanoye, die een Vlaamse rasverteller blijft. Het boek is geschreven in de hem kenmerkende barokke taal. Het is een roman over vriendschap, maar evenzeer over trouw en verraad. Dat alles tegen een achtergrond van migratie, aanslagen en radicalisering. Een bijzondere hoofdrol is weggelegd voor het Engelse haantje Hannibal.

Fans van Tom Lanoye zullen ongetwijfeld genieten van het boek. Maar ook andere lezers zullen de roman na lectuur niet onverschillig dicht slaan.

PS:
Intussen blijf ik worstelen met een prangende vraag. Op Beloken Pasen werd er bij ons thuis ingebroken en werd het hele huis doorzocht. Na al die maanden weet ik nog steeds niet wat de dieven zochten.
Volg mijn speurtocht via de volgende link: 

https://www.de-beiaard.be/2018/09/20/column-wat-zochten-de-inbrekers-1-gastcolumn-door-stefaan-desmet/

https://www.de-beiaard.be/2018/09/23/column-wat-zochten-de-inbrekers-2-stefaan-desmet-gastcolumn/

Risk (133)

Wat voorafging: Robert Impens biedt zich op paaszaterdag aan in een bankkantoor aan de Belgische kust. Hij wenst een grote som geld op te nemen, tot verbijstering van de bankbediende die het hoofdkantoor inschakelt. Maar wat bezielt er Robert?

Na een hele tijd keerde de bankbediende terug. Hij lachte nu, het leek wel alsof hij heel erg opgelucht was.

‘Ik heb gelukkig iemand kunnen bereiken op het hoofdkantoor. Er zijn nog gekken die vandaag werken.’ Hij lachte opnieuw, dit keer smakelijk, met gekheid viel aardig te lachen. 

Robert vond het echter niet opportuun om te reageren. ‘U hebt inderdaad een volmacht op alle rekeningen van Risk. We zullen u een bankcheque meegeven, meneer Impens.’

Hij gaf de indruk alsof het een zware persoonlijke toegeving betrof.

‘Ik wens ook een deel in contanten.’

‘Duizend euro kan. In ons kantoor geven we nooit meer dan duizend euro mee. Om veiligheidsoverwegingen, weet u wel.’

‘Tweeduizend euro. Ik wil tweeduizend euro.’ Hij zei het met dezelfde beslistheid die hij zo vaak van Mike had gezien.

‘Vijftienhonderd?’ probeerde de bankbediende aarzelend. Hij klonk nu als een ordinaire sjacheraar.

‘Tweeduizend, geen cent minder.’ Robert schrok van zichzelf.

De man krabde in zijn haar. ‘Hier kan ik problemen mee krijgen. Grote problemen.’ Hij zuchtte. Robert had met de man te doen, hij herkende zich best in hem. Daarna stond hij op en verliet opnieuw het kantoortje.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Wat zochten de inbrekers? (Proloog)

Soms wou ik dat ik kon toveren. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Hocus pocus, nog een abracadabra en hop, die misvormde pompoen is al getransformeerd in een gouden koets, die bevriende koningsparen en autoconstructeurs doet stikken van afgunst. Heerlijk, niet? Zelfs Halloween wordt dan weer wat draaglijker.

Een weggegooide bonsai verandert in een nanoseconde in een afzichtelijk watermonster, waarmee je ook Japanse toeristen in dichte drommen naar de Vlaamse Ardennen kan lokken. Er schuilt zoveel ongedierte in onze beken en rivieren, waarom dan geen fotogeniek monstertje?

Rol alvast de rode loper uit, alle toeristen zijn hier van harte welkom. Meer zelfs dan in Brugge, waar hun buitensporige belangstelling voor de bier- en chocoladezaken bij de lokale bevolking enige ergernis begint op te wekken. Jazeker, ze zouden mij in het Venetië van het Noorden eeuwig dankbaar zijn. Graag gedaan, jongens, maar dan in het Japans. Tot op de Brugse Metten! Mijn goedendag ligt reeds klaar.

Bovenal zou ik als tovenaar onmiddellijk kunnen achterhalen waarom inbrekers op Beloken Pasen onze woning ondersteboven haalden. Nochtans zijn er veel riantere woningen in de buurt waar ze zoveel meer genoegen hadden kunnen aan beleven. Tja, 8 april 2018 is mijn persoonlijk 9/11. Maar toch ben ik vastbesloten om de motieven van de dieven te achterhalen. Ik hou u op de hoogte. Beloofd!

Risk (132)

Wat voorafging: Robert Impens biedt zich op paaszaterdag aan in een bankkantoor in het kustdorp en wenst een grote som geld af te halen. De bankbediende schrikt zich zowat rot en vraagt bevestiging. Heeft hij dat wel goed gehoord?

‘Ja,’ bevestigde Robert, ‘zoveel geld wil ik afhalen, inderdaad.’

‘Dan zal ik toch eerst met het hoofdkantoor moeten bellen. Ik hoop dat er daar iemand werkt op een paaszaterdag.’ Hij had zo te horen geen hoge pet op over de werkkracht op het hoofdkantoor. 

Daarna verwijderde hij zich even, blijkbaar had hij liever niet dat Robert zijn gesprek met het hoofdkantoor kon horen. Misschien belt hij wel naar zijn vrouw, naar de kapper of de slager, ging het door Robert heen.

Het duurde in elk geval een hele tijd. Aan de muur in het kleine kantoortje hingen oude obligaties en aandelen die waren ingekaderd, eentje ging zelfs terug op de kopermijnen in de vroegere kolonie. 

Robert vroeg zich af wat voor man kon werken in een kantoortje omring door vergeelde obligaties en aandelen. Aandelen die op de koop toe beduimeld waren door een bloedig verleden. Er lagen foldertjes van een nieuw beleggingsfonds die Robert begon door te nemen, hoewel de inhoud ervan niet echt tot hem doordrong.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (131)

Wat voorafging: het wordt steeds onduidelijker wat Robert Impens in het schild voert. Na de verlenging van de huur van de duinenvilla en de merkwaardige SMS naar Mike van het reclamebureau Risk, biedt hij zich nu aan in het bankkantoor.

Op paaszaterdag bood Robert zich aan in het bankkantoor. Hij droeg een keurig colbert en een das. Wie hem niet kende, zou aangenomen hebben dat hij op zijn paasbest was uitgedost, maar voor Robert Impens betrof het zijn gewone werkplunje.

Hij werd ontvangen door een gedrongen man die een bril met dikke glazen droeg.

‘Ik kom geld afhalen,’ zei Robert. ‘Geld van ons kantoor. Ik heb dringend een grote som nodig.’

De man bekeek hem argwanend vanachter zijn dikke brillenglazen. Banken rolden de rode loper uit als je geld kwam brengen, maar als je geld kwam afhalen, zelfs je eigen geld, gaven ze je het gevoel een bankovervaller te zijn.

‘
Hoeveel?’ vroeg hij.

Robert noemde een bedrag, het was een aanzienlijk bedrag, maar niet astronomisch, niet om van achterover te vallen of te duizelen. Toch floot de bijziende bankbediende. ‘Zozo,’ zei hij, ‘zoveel.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (130)

Wat voorafging: het is stilaan een mysterie wat Robert Impens van plan is. Hij heeft de huur van de duinenvilla op eigen houtje verlengd en gebruikte Karins mobieltje om Mike te sussen. Is hij uit op wraak en zo ja, wraak op wie allemaal?

Zijn hele leven was Robert Impens opgevoed om het goede na te streven. Al van kindsbeen af. Altijd met twee woorden spreken, zwijgen in de rij, oude dametjes helpen de straat oversteken, boodschappen doen voor bejaarde buren, niet snoepen tijdens de vasten. Hij kleurde nooit naast de lijntjes, hij was even voorspelbaar correct als weinig populair.

Wraak was verwerpelijk, maar nu was hij een dienaar van de wraak, geen slaafse knecht, geen gedachteloze lakei, ook geen wraakengel, maar toch een dienaar van de wraak. 

Wie ooit onrecht was aangedaan, zou hem best begrijpen. En wie was nooit onrecht aangedaan? Wie?

Oké, er waren gradaties in het onrecht. De vernietigingskampen waren beslist andere koek, maar dat veegde niet al de rest van tafel. Je kon niet blijven je andere wang aanbieden, ook die andere wang begon na verloop van tijd behoorlijk pijn te doen. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (129)

Wat voorafging: wat voert Robert Impens toch in het schild? Hij ging de huur van de duinenvilla verlengen en nu tikt hij een vreemd berichtje in op Karins mobieltje. Waar Karin uithangt, blijft intussen ook een raadsel.

Hij nam Karins mobieltje en tikte een berichtje in. Tegenwoordig moest iedereen permanent bereikbaar zijn. Zelfs schooljongetjes en prinsen carnaval stonden om de haverklap met een GSM aan hun oren en praatten erop los alsof ze hoogst persoonlijk een crisis op Wall Street moesten afwenden. 

Robert verstuurde weinig sms’en of andere berichtjes. Hij vond het een belachelijke rage en het taaltje waarin ze doorgaans werden opgesteld, bezorgde hem kippenvel. Het kostte hem dan ook enige tijd om het volgende bericht in te tikken: ‘Dag Mike, ik heb de oude betweter goed onder controle. Blijf voor alle zekerheid nog even. Doei, jouw Karin.’

Hij twijfelde of hij die ‘jouw’ voor Karin wel zou laten staan, maar na wat gepieker verstuurde hij het bericht toch ongewijzigd. Mikes ego strelen was allicht de beste manier om hem niet argwanend te maken. Was zijn ego immers niet groter dan de hele Verenigde Staten?

Amper een kwartiertje later kwam er reeds een antwoord. ‘Prima, knuffels, Mike.’ De rotzak, hij moest eens weten. Robert vloekte. Dat deed hij zelden en doorgaans dan nog binnensmonds.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (128)

Wat voorafging: Robert verlengt in het zakenkantoor de huur voor de duinenvilla. Hij heeft er een merkwaardig gesprek met de zaakvoerster. Even lijkt het zelfs of ze flirterig wil doen. 

Robert trok zijn hand met een onverhoeds rukje terug. ‘Uw tijd komt wel. Uw vakantie, bedoel ik. Met uw man.’ Ze droeg verschillende ringetjes. Goedkope maar ook duurdere spullen. ‘Of met uw vriend.’

‘Beslist wel.’ Ook zij trok haar hand nu terug. Ze nam de mand eitjes en bood ze hem aan. ‘Neemt u gerust nog een eitje. Of anders voor mevrouw.’

‘Dank u, dat is aardig.’ Robert nam nog een tweede eitje.

‘Meneer boft maar.’ Het klonk wat triest, doorleefd. ‘Zo’n knappe vrouw.’

Hij vroeg zich af of ze de vier bedden was vergeten of gewoon bleef door vissen. ‘Ja,’ zei hij toch maar, ‘meneer boft.’   

Hij gaf haar nog een hand alsof hij afscheid nam van een dierbare vriendin. Even overwoog hij zelfs om haar hand te zoenen, maar die drang onderdrukte hij spoedig.

‘Geniet van uw verlengd verblijf, meneer Impens.’

De zakelijkheid had het opnieuw gewonnen. ‘Dat gaan we beslist doen.’ Hij lachte wat raadselachtig, zoals hij wel eens meer deed. Zelfs een goede reclamecampagne onthulde niet meteen alles.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (127)

Wat voorafging: het weer valt tegen tijdens die bewuste paasdagen. Vandaar dat de dame van het immobiliënkantoor er geen bezwaar tegen heeft dat Robert Impens de duinenvilla langer huurt. Maar wat gaat er werkelijk door hun geesten?

Robert knikte alsof hij met haar meeleefde en lonkte intussen naar de mand met paaseitjes. Deze keer besloot hij er toch eentje te nemen. Een zoete smaak vulde zijn mond. Bijna zo zoet als de liefde.

‘Lekker,’ zei hij wat overbodig. Hij wreef machinaal zijn lippen af.

Ook zij wreef over haar lippen, rode lippen. Haar parfum rook naar meiklokjes, gezien het barre weer wat voorbarig. Ze twijfelde. ‘Hoe gaat het met de jonge mevrouw?’ vroeg ze dan toch.

‘Prima,’ zei hij zonder aarzeling, ‘prima,’ herhaalde hij alsof hij elke twijfel wou bannen. ‘Ze laat u de groeten doen. Ze rust momenteel. U weet hoe dat gaat: een tijdschrift, wat dommelen, een beetje televisie kijken. Het is ook enigszins een rustvakantie.’

‘Ik wou dat ik wat rust kon nemen.’ Ze geeuwde of deed alsof. Ze legde haar hand op zijn hand. Hij schrok, maar trok zijn hand niet terug. ‘Ik ben er echt wel aan toe. Met zijn tweetjes aan het zwembad of op het strand: de zon, de zee, de…’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (126)

Wat voorafging: Robert duikt onverwacht op in het immobiliënkantoor dat de duinenvilla verhuurt en dringt aan op een verlenging van de huur. Geen probleem blijkbaar, want het weer valt tijdens die paasdagen aardig tegen.

‘Vorig jaar zaten de mensen tijdens de paasvakantie in badpak op het strand,’ vertelde de vrouw van het immobiliënkantoor. ‘Ze kwamen hier binnengewandeld in short, sommige in bloot bovenlijf of bikini.’

Hij wist niet of het waar was, het verleden werd zo gemakkelijk geïdealiseerd. Het was ook zo verleidelijk, wie sprak je nog tegen? Hij probeerde zich haar voor te stellen in bikini, of beter nog in bloot bovenlijf. 

‘Een verlenging is geen probleem.’ Ze lachte nog een keer om alle twijfel weg te nemen. ‘Het is voor ons, en voor de eigenaars, ook voor de eigenaars natuurlijk, een hele geruststelling om zo’n keurige huurders te hebben.’

Ze probeerde hem te verleiden, leek het wel. Er werd in het dagelijkse leven vaak geflirt, maar hem was het flirten steeds ontgaan. Daar had hij nu spijt van. Elke gemiste flirt kwam nooit meer terug. Hij lachte, gespeeld bescheiden.‘Keurige huurders zijn belangrijk.’

‘Ach, meneer, ik hoor het u graag zeggen.’ Ze zwaaide met haar hand. ‘We krijgen hier wat over de vloer. Daar zou ik boeken kunnen over schrijven.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (125)

Wat voorafging: Robert verblijft nog steeds in Oostduinkerke. Het teambuildingsweekend in de gehuurde duinenvilla is tot nu toe vreemd verlopen. Maar wel beter dan Robert vooraf had verwacht. Vandaar dat hij plots opduikt in het immobiliënkantoor met een merkwaardig verzoek.

De dame in het immobiliënkantoor zag er ook deze keer uit alsof ze zo meteen naar een feestje moest of naar de verkiezing van een garnalenprinses. Misschien had Robert Impens er een opmerking moeten over maken, maar je wist natuurlijk nooit vooraf hoe iemand reageerde. De grens tussen een compliment en een belediging was soms flinterdun.

‘Dag, meneer Impens,’ zei ze met een brede glimlach. Het was niet duidelijk of die lach berekend was of uit oprechte tevredenheid omdat ze zijn naam had onthouden.

‘Goeie middag, mevrouw,’ zei Robert. Ook hij probeerde een glimlach, wat krampachtig, maar toch. Hij besloot onmiddellijk met de deur in huis te vallen. ‘Zou het een probleem betekenen als we het huisje tot Pasen zouden huren?’

‘Helemaal niet.’ Ze klopte met haar vingertoppen tegen elkaar. Het was geen klappen in de handen, maar het kwam wel in de buurt. ‘Helemaal niet,’ herhaalde ze. ‘Met dit weer, dit ongelooflijke rotweer regent het afzeggingen. De telefoon staat niet stil.’

Ze keek naar het telefoontoestel. Hij volgde haar blik. Maar het toestel bleef stil. Het hield even op met afzeggingen te regenen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (124)

Wat voorafging: Robert wordt eensklaps onwel in het buurtcafé waar hij de afwezigheid van Yvonne probeert te vergeten. Gelukkig is er onder de aanwezige wielertoeristen een dokter aanwezig, die zich over Robert ontfermt.

Daarna voelde de dokter Roberts pols, keek in zijn ogen, kalmeerde hem vooral. Hij sprak als een priester op de cruciale momenten in je leven, rustig en beheerst, gelijkmatig maar niet toonloos.

‘Zal het lukken om naar huis te gaan?’

Hij gaf Robert pilletjes, hij had altijd een strip tabletjes bij, eentje om onmiddellijk op de tong te laten smelten, de rest voor thuis.

Nee, hij hoefde niets te betalen. Het was een vriendelijke man. Hij had de eed van Hippocrates afgelegd. Hadden ze dat niet allemaal?

Robert dankte, voelde zich wat bekomen. Hij dronk van het glas fris water dat voor hem stond. Vanwaar kwam dat water plots? Vermoedelijk had de exploitant het voor zijn neus geplaatst.

Het was de eerste keer dat hij zich zo bewust was van zijn eigen fysieke beperktheid, zijn eigen sterfelijkheid. Tot nu toe had hij vooral last gehad van onschuldige kwaaltjes, een griepje, darmklachten, een allergische reactie. Niets om je zorgen over te maken, niets om lang bij stil te staan. Voor wie gezond was, leek een mensenleven eindeloos. Wie pijn leed, dacht al sneller aan het einde, zijn eigen einde.

Vreemd om op zo’n dag op café dan nog met je eigen sterfelijkheid geconfronteerd te worden.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Groeten uit Toscane!

Iedereen een zorgeloze vakantie beleefd of nog een leuke vakantie voor de boeg? Fijn, kunnen we dit onderwerp dan afsluiten en overgaan tot de orde van de dag? Geen gezeur meer over het weer op de vakantiebestemming of zelfs niet over dat laatste glas sangria aan het tropische zwembad. Het is u vergeven, we kennen allemaal onze momenten van zwakte.

Waarom wij zo kort van stof zijn? Wel, zelf hebben wij onze vakantie doorgebracht op een landgoed in Toscane. Nee, niet te gast bij een of andere Vlaamse (oud-)excellentie, dat grapje hebben we intussen al een keer of honderd moeten aanhoren. Wel eerlijk gehuurd van Engelsen, wat hopelijk geen contradictio in terminis is. Nu hebben de Engelsen zonder twijfel veel op hun kerfstok, niet in het minst dat ze de Belgen op de wereldbeker voetbal een pad in de korf hebben proberen te steken.

Toscane is een prachtige streek, wie zal werkelijk het tegendeel beweren? Heerlijk weer, schitterende stadjes en fraaie vergezichten vol olijfgaarden en cipressen. Ontbijten met een espresso, een schaal koffiekoeken en Laura Pausini die op de achtergrond zingt. Oké, we geven het schoorvoetend toe, voor de ene zal Toscane wat te heet zijn, voor de ander wat te druk en voor een derde zal de Toren van Pisa veel te scheef staan, een onschuldig neveneffect na een dubbele dosis grappa. Geen paniek, het doet geen pijn, tenzij bij het opstaan, al is ook dat tijdelijk. Tja, Toscane is het aards paradijs niet, het komt echter aardig in de buurt.

Maar dat huis! Een rustieke woning op een heuvel, magnifiek gelegen, onweerstaanbaar uitzicht, alleen – helaas - zo authentiek mogelijk bewoonbaar gemaakt. Nu is authentiek een begrip dat vele ladingen dekt. In dit geval een understatement voor het feit dat men alles zoveel mogelijk had achtergelaten in de staat waarin men het de vorige eeuw had aangetroffen. De meubels dateerden uit de tijd waarin Berlusconi zelfs nog geen facelift overwoog en geloof ons, dat is lang, heel lang geleden.

Zelf sliepen wij de eerste nacht op een matras in het bureau, samen met een bont gezelschap, waarvan de schorpioenen de opvallendste leden waren. Bijzondere beestjes trouwens, daar scheppen we over tien jaar nog over op. Nu vraagt een heldere geest zich af waarom wij niet onmiddellijk de nacht in de beste kamer doorbrachten. Om eerlijk te zijn, voelden wij ons niet helemaal op ons gemak in dat kale kamertje met het piepkleine raam en enkel een zware grendel aan de buitenkant. In Leuven Centraal is het niet anders? Ja ja, dat durven we te hopen!

Gelukkig hadden onze Engelse gastheren aan de plaatselijke schoonmaakster de opdracht gegeven om onze vakantiewoning vooraf voortreffelijk te poetsen. Het was misschien nog net wat aangenamer geweest als we dat bij onze aankomst ook gemerkt hadden.

Tot slot een kleine oproep aan alle Europeanen van goede wil: kunnen we die brexit echt niet vervroegen? Het hoeft morgen niet te zijn, volgende week is even goed! Dan keren wij meteen terug naar Toscane, onze koffers zijn toch nog niet uitgepakt.

Risk (123)

Wat voorafging: na de aankomst een groep wielertoeristen is het plots druk in de buurtherberg waar Robert zijn eenzaamheid probeert te vergeten. Hij drinkt zijn soep op, maar voelt zich steeds minder lekker.

Robert kreeg het benauwd. Het was broeierig warm in de herberg, de wielertoeristen hadden een klamme warmte binnengebracht. Ze hadden hun regenjassen uitgetrokken en over stoelen gehangen. 

De herbergier ging rond en noteerde op de achterkant van een bierviltje hun tweede consumptie. Enkelen waagden zich nu aan een zwaarder abdijbier, één iemand bestelde een reep chocolade, wat bij zijn makkers tot enig hoongelach leidde.

Robert had het gevoel dat zijn maag dichttrok. Het was een drukkende pijn, er zat een monster in zijn maag dat nu wilde ontsnappen. Hij voelde zich draaierig worden, zijn adem werd zwaarder. Hij was moe, voelde zich vreselijk moe, alsof hij zelf de ronde van Frankrijk had gereden, of toch minstens die van Vlaanderen. Zijn gezicht zakte door. Kon je in slaap vallen op een tafel?

Was zijn gezicht wit geworden? Lijkwit haast? Plots stond één van de amateurrenners naast hem. Hij was dokter, zei hij. Hij knikte met veel overtuiging en lachte erbij, het was een lacherige waarheid. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (122)

Wat voorafging: Robert probeert in het buurtcafé te vergeten dat Yvonne zonder hem naar Kreta is gereisd. Het is rustig en vrij troosteloos in het café. Tot de zaak plots alsnog vol loopt.

Na een tijd draaide een groep wielertoeristen de straat in en hield met snerpende remmen halt voor het café. Het hele fietspad werd ingenomen door hun fietsen. Er waren dure fietsen bij, fietsen waar een modale werknemer één, twee of misschien zelfs drie maanden hard moest werken. Toch zagen het er heel gewone jongens uit.

Na hun binnenkomst was het hele café gevuld. Sommigen zochten een plekje aan een tafeltje, anderen bleven aan de toog staan. Op een enkele uitzondering na bestelden ze allemaal een biertje. 

Het was alsof de baas op hun komst had gewacht om de radio aan te zetten. Populaire levensliedjes vulden de kroeg. Enkele jongens begonnen mee te zingen, dat kleine café in de haven, dromen zijn bedrog, dat soort dingen. Ze werden rumoeriger, er volgden enkele vloeken en vettige grappen.

Robert lepelde haastig zijn soep uit. Buiten passeerde een man die twee honden uitliet. Het waren twee kleinere honden waarvan Robert de naam niet kende. De man moest uitwijken voor de fietsen, bleef even staan en gaapte naar binnen. Hij keek recht in Roberts gezicht. Robert deed alsof hij nog wat broodkruimels in zijn mond stopte en de man stapte toch maar door.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (121)

Wat voorafging: Yvonne, de ex van Robert, was op reis naar Kreta. Het beviel Robert niet echt. Om zijn eenzaamheid te vergeten, trok hij naar het buurtcafé, wat hij zelden deed.

Nadat Robert het kaartje van Yvonne had ontvangen, was hij naar het buurtcafé getrokken. Hij kwam er zelden, nagenoeg nooit, en de exploitant begroette hem argwanend. Het was kalm in het café en de man was glazen aan het afspoelen.

Hij zette de glazen neer en kwam Robert vragen wat hij verlangde. Hij had een mooie zangerige stem, vermoedelijk was hij Limburger. Zijn hemd spande om zijn middel.

Robert bestelde een dagsoep. Tot zijn voldoening bleek het verse preisoep te zijn, hij zag de brokjes verse groenten in de soep rondzwemmen. Hij kreeg ook een mandje met broodjes en boter. Robert sopte de broodjes in de soep, wat hij vroeger nooit mocht van Yvonne.

Op straat was het vrij rustig. Af en toe passeerde een wagen. Het had geregend, de straten lagen nat, maar nu was het opgeklaard. De meeste mensen waren nog aan het avondmalen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!