‘Wil je je GSM nog niet terug?’ vroeg
hij. Robert had die nu al twee dagen op zak. Haar vriend had reeds ettelijke
boodschappen ingesproken, de ene al met meer pathetiek dan de andere. Karin,
waarom bel je niet terug? Wat scheelt er? Ik mis je! Wist hij veel wat missen betekende. Wie
altijd op een wolk leeft, vergeet dat wolken het ook doen regenen.
‘Hou hem nog even. Ik wil hem voorlopig
niet horen.’
Hij knikte, niet dat hij begreep dat ze voorlopig aan hem genoeg had. Al was hij natuurlijk erg gedreven. Hij had veel in te halen, hij had zolang elk risico geschuwd. Het was geen wraak die hem dreef, heel even misschien wel, maar nu, nee, het was de behoefte aan zijn erfdeel, aan de vrucht van zijn werk.
En het verlangen vanzelfsprekend, het verlangen naar passie en de hunkering naar de verloren liefde. Hoezeer wilde hij opnieuw geloven? Geloven in een tijdloze boodschap van liefde?
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten