Risk (slot)

Wat voorafging: Robert en Karin hebben het risico genomen en het reclamebureau Risk achter zich gelaten. Vooral Robert had niet meer gehoopt ooit nog het geluk te vinden. Venetië zullen ze op hun vlucht niet halen, maar misschien vinden ze in deze allerlaatste aflevering wel een veilige plek om te schuilen voor het geluk.

Toen ze ter hoogte van De Panne waren, begon het te sneeuwen. Het was niet langer regen doorspekt met wat smeltende sneeuw, het waren nu heuse sneeuwvlokken die met hopen en hopen naar beneden dwarrelden. Robert stak zijn tong uit om de koude vlokken op zijn tong op te vangen. Dat deed hij al als kind, tot zijn tong witter was dan melk. Het dek begon wit te kleuren, hun jassen werden wit. Straks hadden ze beiden het uitzicht van sneeuwmannen. Hij kon zich niet herinneren al ooit eerder een witte Pasen te hebben meegemaakt.

Ze hadden bijna de Franse kustplaats Bray-Dunes bereikt. In de verte merkten ze de lichtjes van de haven van Duinkerke op. Op klaarlichte dag hadden ze ook de rookpluimen van de schoorstenen kunnen zien.

Robert zoende Karin opnieuw. Haar lippen waren koud, maar toch verwarmden hun zoenen hem meer dan een hete thee. Hij had de voorbije dagen meer gezoend dan in de tien jaar daarvoor.

‘Tot straks,’ zei hij terwijl hij haar nakeek toen ze opnieuw naar de kajuit afdaalde.

Jammer dat ze met deze boot nooit tot in Venetië zouden geraken of tot in Saintes-Maries-de-la-Mer. Ja, Saintes-Maries-de-la-Mer was beslist leuk geweest. Maar Wissant was een aardig begin. De caps, het witte zand, hotels die op boten leken en bunkers, ja, ook bunkers om je te verstoppen voor het geluk.