Onraad in het Kriebelbos (23)

Wat voorafging: de ouders van Femke en Fientje moeten naar een vergadering. Er komt een nieuwe kinderoppas, die een mysterieuze naam draagt.

Femke en Fientje waren nog een ijsje als toetje aan het eten, terwijl papa reeds nerveus door de keuken ijsbeerde. Hij keek zowat de hele tijd op zijn polsuurwerk en af en toe vergeleek hij met het uur op de grote hangklok. ‘Waar blijft die kinderoppas toch?’ vroeg hij zich af.

Mama wandelde de keuken binnen. Ze had een ander snoer met opzichtige kralen omgedaan en knipoogde naar de meisjes.

Papa keek voor de zoveelste maal op zijn uurwerk. ‘Die komt niet,’ zei hij. ‘Ik wist het. Had je maar naar mij geluisterd.’

Hopelijk komt ze echt niet, dacht Femke. Dan konden zij en Fientje vanavond hun zin doen. De hele avond voor de kijkbuis hangen met een reuzezak chips en een grote fles cola en al die andere dingen doen die ze anders niet mochten. Misschien konden ze zelfs naar een dvd van de Winx Club kijken. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (22)

Wat voorafging: de ouders van Femke moeten naar een vergadering. Er komt dus een oppas. Maar moet Femke dan ook nog bloemkoolsoep drinken?

‘Mama, moet ik ook bloemkoolsoep?’

‘Bloemkoolsoep is gezond.’

Femke trok een vies gezicht. ‘Helemaal niet. Ik moet dan altijd denken aan dat onschuldig baby’tje in de bloemkool.’

Mama keek haar ongelovig aan. ‘Grapjas,’ zei ze dan. ‘Je weet wel beter. Je zat nog maar in de kleuterklas toen je jouw juf al uitlegde waar de kinderen vandaan kwamen.’

Femke haalde de schouders op. ‘Kon ik het helpen dat de kleuterjuf dat niet wist. Die geloofde nog echt dat kinderen in kolen groeien.’ Ze loenste met slimme oogjes naar mama. ‘Maar door haar schuld zie ik nu wel elke keer als ik bloemkool of witte kool eet, onschuldige kindertjes voor mijn ogen.’

‘Het is al goed,’ zei mama. ‘je hoeft geen bloemkoolsoep. Als je daarna maar genoeg van het hoofdgerecht neemt.’ Ze gooide een klomp boter in de pan die bijna onmiddellijk begon te sissen. En niet teveel snoepen, wilde ze nog zeggen, maar Femke had reeds een zuurtje uit de snoepjesbokaal genomen en stapte naar buiten om samen met Fientje wat te fietsen in de wijk.

‘En voorzichtig zijn!’ riep mama nog na.

‘Alsof ik niet elke keer voorzichtig ben,’ zei Femke zachtjes voor zich uit. Of toch bijna elke keer. Ze wilde haar leven toch nog enigszins spannend houden.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (21)

Wat voorafging: De ouders van Femke gaan die avond naar een vergadering. Maar wat gebeurt er dan met Femke en haar zus?

Papa ging met zware stap naar boven alsof de trap een lijdensweg voor hem was.

‘En wij dan?’ vroeg Femke. ‘Als jullie naar die vergadering zijn?’

‘Dan komt er een kinderoppas,’ antwoordde mama. Ze haalde een pak wortels uit de koelkast, trok het pak open en begon met handige, snelle bewegingen een wortel te raspen. ‘Een nieuwe kinderoppas. Wanjala.’

Wat een vreemde naam, dacht Femke. Ze had ooit een strip gelezen waarin een meisje Walhalla noemde, maar de naam Wanjala had ze nog nooit gehoord.

Het was vast zelf nog een tienermeisje die door haar ouders destijds naar een figuur uit een Amerikaans tv-feuilleton was genoemd. Of misschien zelfs naar een popster? Femke begon alvast wat met haar heupen te wiegen en zette enkele danspasjes zoals ze in Eurosong for Kids had zien doen.

‘Femke, doe zo gek niet!’ Mama gooide de geraspte wortelschijfjes in een kom water die op het fornuis stond.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (20)

Wat voorafging: er is wat gaande in het Kriebelbos. Maar Femkes vader heeft voorlopig wel andere zorgen aan zijn hoofd.

Papa was meteen doorgestapt naar de hal waar een grote spiegel hing. Hij trok gekke bekken en keek naar zijn gezicht alsof hij het nooit eerder gezien had.

Nu kon Femke niet langer meer aan de verleiding weerstaan. ‘Hemeltje, papa, je hoofd!’

Verschrikt keek papa haar aan. ‘Is het zover? Heb ik een punthoofd gekregen?’

‘Nee,’ schaterde Femke het uit, ‘maar je hebt vandaag alweer een haar verloren.’

‘Flauw,’ zei papa. 

Hij liep terug de keuken in en snoof diep. Daarop tilde hij het deksel van de soepkom op. ‘Hm, bloemkoolsoep. Daar ben ik gek op. Als ik als kind ziek was, maakte mijn papa die voor mij.’ Hij staarde dromerig weg alsof hij zo in het verleden kon kijken.

Mama knikte. ‘Vergeet niet dat wij straks nog naar de vergadering over de tentoonstelling moeten.’

‘De tentoonstelling?’ herhaalde Femke verwonderd.

‘Ja,’ zei mama, ‘we organiseren met de Culturele raad een tentoonstelling over ons dorp. Met schilderijen, van de kerk bijvoorbeeld en van het kasteel en van het Kriebelbos…’

‘Het Kriebelbos? Als we niet oppassen, is er straks geen bos meer,’ zei Femke. ‘Papa, ik heb echt vreselijk nieuws!’

‘Laat maar, Femke. Dat kan er echt niet meer bij. Ik ga me wat opknappen voor de vergadering.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (19)

Wat voorafging: Femke wil haar vader graag inlichten over de problemen in het Kriebelbos. Maar na een intense werkdag heeft hij daar niet direct oren naar.

Papa liet zijn schoenen achter op de veranda en duwde de keukendeur open. ‘Wat een rotdag!’ herhaalde hij nu ook tegen mama. 

Hij knoopte zijn stropdas los en gooide die over een keukenstoel. ‘Ik word nog gek van al die ongelukken. ’s Morgens en ’s avonds sta ik in de file door de ongelukken en overdag moet ik ze administratief zien af te handelen. Gek word ik er nog van.’

Femke begreep niet echt wat hij bedoelde. Ze wist alleen dat hij voor een verzekeringsmaatschappij werkte in de grote stad. Hij zat er de hele dag achter een computer en als hij dat niet deed, telefoneerde hij over schadegevallen en polissen. 

Het leek Femke allemaal weinig opwindend, maar papa zei altijd dat er nu eenmaal brood op de plank moest komen en af en toe ook eens een koffiekoek.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (18)

Wat voorafging: Femkes vader heeft een zware dag op kantoor achter de rug. Maar Femke zou hem graag vertellen wat ze gezien heeft in het Kriebelbos. Daar is het echt niet pluis.

‘Wat een verschrikkelijke dag weer op kantoor,’ zei Femkes papa. Hij had net de auto in de garage gereden en stapte met zijn loodzware boekentas naar binnen. Die tas was zo mogelijk nog zwaarder dan die van Femke. Daar zaten immers zijn dossiers in en ook zijn broodtrommel en zijn thermosfles. Hoe harder haar papa moest werken, hoe meer koffie hij slurpte.

Femke klampte haar papa aan. ‘Papa, papa, er is verschrikkelijk nieuws!’

Verstrooid keek hij naar haar om. ‘Jakkes!’ schreeuwde hij. Ontstemd bestudeerde papa zijn schoenzool waarop een vieze smurrie lag. ‘Ik ben in een… nou ja, in een je-weet-wel-wat van de kat gestapt.’

Femke wou opmerken dat ze geen idee had in wat hij dan wel was gestapt, maar ze zag aan zijn gezicht dat het geen moment was voor grapjes.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (17)

Wat voorafging: Seppe heeft Femke weggelokt van haar zus Fientje. Intussen heeft hij diens jojo aan een hoge tak van een berkenboom vastgemaakt. Maar voor Femke is de maat nu vol!

Femke begreep heel snel wie de jojo aan de tak had bevestigd. Vlakbij stond immers Seppe, die zichtbaar genoot van de situatie. Het aanbod om mee te voetballen, was dus een list geweest om Femke te isoleren van haar zus. Ze was er domweg ingetuind.

Maar nu is het genoeg geweest, ging het door Femke heen. ‘Ik haal meester Lukas of juf Caroline!’ schreeuwde ze reeds van op een afstand. Seppe haalde zijn schouders op alsof dat de laatste van zijn zorgen was. Doe maar, leek hij te zeggen. ‘Ik meen het,’ zei Femke met klem. Ze wilde geen klikspaan zijn, maar genoeg was genoeg. Seppe en zijn maten hadden het zelf gezocht.

‘Het is al goed,’ zuchtte Seppe. ‘Als jullie niet tegen een grapje kunnen.’ Hij maakte tergend langzaam de jojo los, waarna hij de indruk gaf die aan Fientje te willen teruggeven. 

Maar op het laatste ogenblik liet hij de jojo tussen Fientjes grijpgrage handen glijden. Daarop stapte hij monkelend weg. Fientje bukte zich snel en raapte de jojo op. Ze gaf de afbeelding van Sneeuwwitje een zoentje en liet het speelgoedje vervolgens in haar jaszak glijden.

Let maar op, dacht Femke, mijn dag komt nog wel.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (16)

Wat voorafging: het spelletje voetbal op de speelplaats loopt helemaal uit de hand. Het is de schuld van Seppe, Winob en hun makkers die Femke proberen uit te dagen. En wat gebeurt er intussen met Fientje, Femkes zus?

Femke gaf de bal een tik zodat die tussen de benen van één van de jongens wegrolde. Het lukte, de jongens keerden zich om en holden als kippen zonder kop achter de voetbal aan. 

Behalve Winob die in het voorbijlopen Femke nog een achterbakse elleboogstoot gaf, recht in haar maag. O, dat deed pijn. Even vreesde Femke zelfs dat ze zou moeten braken. Maar ze wilde vooral niets laten blijken, keerde zich om en probeerde zo normaal mogelijk weg te stappen. Zo gemakkelijk was dat niet, want ze kon Winobs stoot in haar buik voelen natrillen.

Aan de rand van de speelplaats stonden drie berkenboompjes, die door het warme weer nog over bijna al hun bladeren beschikten. Maar aan de voet van één van de boompjes stond Fientje te wenen. Femke haastte zich zo goed en zo kwaad als ze kon naar Fientje. 

Dichterbij merkte ze wat er aan de hand was. Fientjes nieuwe jojo balanceerde aan een tak van een zilverberk. Het leek wel of Sneeuwwitje op een trampoline zat. Maar hoe Fientje ook haar best deed, ze kon onmogelijk bij haar jojo. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (15)

Wat voorafging: het spelletje voetbal van Femke met Seppe, Winob en hun makkers loopt enigszins uit de hand. Komt het tot een vechtpartij op de speelplaats?

Winob dreef de bal uitdagend voor hem uit. Als Femke bij de pinken was, moest het mogelijk zijn om hem de bal afhandig te maken.

‘Achter jou, Winob!’ riep ze. ‘Meester Lukas staat daar.’ Winob keerde zich domweg om en staarde als een dorpsgek over de speelplaats. ‘Pas op, pas toch op!’ schreeuwden zijn maten nog. Maar het was reeds te laat, Femke was er reeds met de bal vandoor.

O, wat gaf dit haar een geweldig gevoel. Ze liet op haar beurt de voetbal treiterig van haar voet springen. ‘Pak mij dan als je kan,’ zei ze.

Maar toen gebeurde het. Eensklaps was Femke omringd door Winob en zijn makkers. En zo te zien was het hen niet meer om de bal te doen. Eén van hen stroopte zelfs de mouwen van zijn pull omhoog alsof hij van plan was om zo dadelijk een robbertje te vechten.

Jakkes, dacht Femke, in welk wespennest ben ik nu terechtgekomen. ‘Hier de bal,’ bood ze aan.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (14)

Wat voorafging: Seppe en zijn vrienden laten Femke op school meevoetballen. Maar zijn hun bedoelingen wel zo zuiver of schuilt er meer achter?

Femke zou die kerels eens laten zien wat ze kon. Soms trapte Femke ’s weekends met haar papa tegen een bal en af en toe wist ze hem zelfs te verschalken en een doelpunt te netten. 

‘Hop!’ zei ze en ze gaf een ferme trap tegen de bal. Dat dacht ze tenminste, maar de bal vloog nauwelijks vooruit. Deze bal was een stuk zwaarder dan het plastic balletje waarmee ze thuis speelden. 

Merkte ze daar geen besmuikt lachje bij Winob? Wacht maar, kereltje, jij hebt nog niets gezien. Opnieuw spurtte Femke in de richting van de bal. 

Maar wat gebeurde er nu? De jongens speelden voortdurend de bal naar elkaar door zodat Femke niet meer aan de bal geraakte. En waar liep Seppe zo plots heen?
‘Hé, Groenvink, hoe zit het?’ vroeg Winob spottend. ‘Wil je nog voetballen?’ 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (13)

Wat voorafging: Seppe en zijn kornuiten zijn echte kwelduivels. Femke is dan ook aangenaam verrast dat ze haar tijdens het speelkwartiertje vragen om mee te voetballen.

Nu was Femke geen voetbalkampioen, maar ze wilde best eens aantonen dat ook meisjes tegen een bal kunnen sjotten. Misschien dat Seppe en zijn maten dan toch eindelijk het licht hadden gezien. 

In de godsdienstles vertelde de meester zo vaak over rijke edellieden die een leven van plezier genoten en op een dag getroffen werden door een vonk van goedheid. Daarop gingen ze als kluizenaar in een schamel hutje leven tussen de vogels en de hertenjongen. Of ze trokken al predikend rond om ongelovigen te bekeren. Waarom zouden Seppe, Winob en de anderen dan niet plots tot inkeer kunnen komen?

‘Ik wil best wel mee voetballen. Red jij het alleen, Fientje?’

Fientje trok een wat verongelijkt gezicht; ‘Ach,’ zei ze dan, ‘ik speel wel wat met mijn jojo.’ 

Ze had een nieuwe jojo, waarop Sneeuwwitje stond afgebeeld. En hoewel ze nog niet echt handig was met het speelgoedje, kon ze zich er best een kwartiertje mee amuseren.     

‘Tof,’ zei Femke. Ze spurtte meteen in de richting van de bal. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (12)

Wat voorafging: Femke en Fientje zijn op school. Soms is het daar leuk, behalve als enkele pestkoppen zich komen moeien.

Tijdens de recreatie speelden Femke en Fientje de Winx Club na, een populaire animatiereeks. Als getransformeerde feeën dartelden ze over de speelplaats om het goede te doen zegevieren.

‘Ik ben Flora!’ schreeuwde Fientje. ‘En ik ben Stella!’ riep Femke op haar beurt.

Plots kwam Winob erbij, één van de beste makkers van Seppe die Femke anders geen blik waardig gunde.

‘Hé, Femke, wij willen voetballen. Speel jij mee?’

‘Wat leuk,’ zei Fientje meteen.

Winob schudde spottend het hoofd. ‘Helaba, sprinkhaan, ik had het wel tegen jouw grote zus.’

Femke twijfelde. Ze wilde haar zus niet in de steek laten, maar anderzijds was het de eerste keer dat één van de maten van Seppe haar uitnodigde om mee te spelen. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (11)

Wat voorafging: het is de week van het bos en meester Lukas stelt voor om op uitstap te trekken naar het Kriebelbos. Tot grote vreugde van Femke, want zij is ervan overtuigd dat er iets vreemds aan de hand is in het bos. Misschien een ideale gelegenheid om meester Lukas daar op te wijzen.

Femke keek al uit naar hun uitstapje van morgen. Wat een meevaller dat ze precies nu het Kriebelbos zouden bezoeken. Kon ze de meester meteen tonen dat er wat aan de hand was in het bos. Ze hoopte maar dat ze haar rubberlaarzen niet vergat, want Femke was nogal slordig in die dingen.

‘Jij zal je hoofd nog eens vergeten,’ zei haar papa af en toe.

‘Beter een vergeten hoofd dan een punthoofd,’ reageerde Femke dan elke keer bliksemsnel. Misschien konden ze ooit nog samen op de kermis staan. Hoewel, als ze het voor het kiezen had, werd Femke liever natuurgids of bioloog of iets in die aard.

Laarzen meebrengen, noteerde ze. En voor alle zekerheid legde ze ook nog een dubbele knoop in haar zakdoek.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (10)

Wat voorafging: het is fraai herfstweer en meester Lukas stelt voor om op klasuitstap te gaan. De suggesties van de leerlingen stemmen hem evenwel droef. Of heeft Femke een beter idee?

Meester Lukas schudde ontgoocheld het hoofd. ‘Denk eens goed na. We zijn begin oktober, het is de week van het…’

‘Bos!’ gilde Femke enthousiast. ‘Wat leuk! We kunnen naar het Kriebelbos.’

‘Jakkes, Groenvink, ik krijg de kriebels van dat bos,’ zuchtte Seppe. ‘Wat kunnen we daar gaan uitrichten? Door de modder ploeteren en onze schoenen besmeuren.’ Hij monsterde zijn schoenen. Het waren inderdaad pareltjes van Italiaans leder, die zijn mama voor veel geld gekocht had in een chique zaak in de stad.

‘Daarom moeten jullie morgen rubberlaarzen meebrengen,’ zei meester Lukas.

‘Rubberlaarzen,’ herhaalde Seppe ongelovig. ‘Mijn mama krijgt een beroerte als ze dat verneemt. Moet ze mij daarom degelijke schoenen kopen?’

‘Doe niet zo gek,’ zei meester Lukas. ‘Schrijven jullie allemaal maar in jullie agenda: morgen laarzen meebrengen.’ 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (9)

Wat voorafging: Er is wat aan de hand in het Kriebelbos. Daar is Femke van overtuigd. Maar het is mooi herfstweer en meester Lukas is in een goede stemming. Hopelijk blijft dat zo.

Meester Lukas bleef zijn goed humeur behouden. ‘Morgen gaan we op uitstap, kinderen. Heeft er iemand een idee waarheen?’

Onmiddellijk schoten enkele vingers in de lucht. ‘Naar het zwembad, meester!’ ‘Nee, naar een speelplein!’

‘Ik weet het!’ gilde Seppe. Hij knipperde de hele tijd met zijn vinger zodat de meester hem wel moest opmerken. ‘Naar een pretpark!’ Hij blikte tevreden om zich heen alsof hij zopas een briljant idee gespuid had. ‘Dan kunnen we op de kermisattracties zitten en griezelen in het spookkasteel.’ 

Zijn maten klapten uitgelaten, waardoor Seppes neus nog wat opkrulde. Altijd werd hij omringd door enkele vrienden die hem ophemelden dat het niet mooi meer was. 

Femke vond de meeste van zijn maten zelf maar griezels. Ze snapte niet waarom ze nog zo nodig naar een spookkasteel wilden. Konden ze niet gewoon in de spiegel kijken? 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (8)

Wat voorafging: Femke is maar net op tijd op school. Gelukkig is meester Lukas goed geluimd. Daar zit het mooie najaarsweer voor veel tussen.

‘Lekker weertje, niet?’ Meester Lukas knikte kort. ‘Het is de opwarming van de aarde, meester. De aarde warmt…’

‘Jaja,’ zei meester Lukas.

Femke slikte haar woorden in. Ze bedacht nog net bijtijds dat ze meester Lukas al eens eerder hierover had onderhouden. Als ze er goed over nadacht, zelfs al meer dan één keertje. ‘En toch is het erg zacht weer,’ zei ze ferm, terwijl ze de klas binnenwandelde.

Haar medeleerlingen waren zich reeds volop aan het installeren. Seppe klopte loeihard met zijn meetlat op Femkes bank.

‘Er zat een vliegje op,’ zei hij met een spottend lachje.

‘Vast wel,’ zei Femke. ‘Jij bent zelf een koeienvlieg!’

‘Groenvink,’ siste Seppe. Zijn maten gierden het uit. ‘Groenvink,’ echoden ze. ‘Femke is een groenvink!’ En ze begonnen te fluiten als een vink, maar dan wel als een hese vink die nooit een prijs zou wegkapen.

‘Stilte!’ riep meester Lukas. Femke hoopte maar dat zijn goed humeur nu niet weg zou zijn.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (7)

Wat voorafging: komen Femke en Fientje nog tijdig op school? Ze hebben immers aardig wat tijd verloren door de stoere bonken die in het Kriebelbos met duistere zaakjes bezig leken.

Meester Lukas liet zijn vingers tintelen. Het najaar was zo zacht dat hij bijna lentekriebels ondervond. De geraniumbakken van de school mochten gerust nog een tijdje blijven buiten staan. De weervoorspellers voorzagen de eerstkomende dagen nog geen vorst, zelfs niet aan de grond.

Hij had zijn leerlingen ordentelijk op de speelplaats opgesteld, van klein naar groot en in twee rijen. ‘Vooruit!’ zei hij kort en krachtig waarop de twee rijen als een voorbeeldig gedrild legerpeloton naar binnen marcheerden.

Net toen de laatste leerlingen zich naar binnen begaven en meester Lukas zelf de rij wou sluiten, kwam plots Femke aangehold.
‘Dag meester. Net op tijd,’ hijgde ze.
‘Bof jij even dat juf Caroline niet in de buurt is.’ Meester Lukas knipoogde haast samenzweerderig. Het zachte weer en het ochtendzonnetje maakten hem vrolijk.
‘Ja, ik ben een heuse bofkont.’ 

Femke stapte naar binnen terwijl ze wijd met haar armen zwaaide. Even blikte ze achterom en merkte dat haar kleinere zus Fientje intussen bij de rij van haar klas had aangesloten.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (6)

Wat voorafging: er lopen vreemde kerels rond in het Kriebelbos. Er is duidelijk iets aan de hand, dat geen pottenkijkers verdraagt. Als zelfs het getatoeëerde draakje op de arm van een van de mannen dreigt weg te lopen...

‘Zorg maar dat jouw draakje straks in het diepe bos niet wegholt van de stank,’ zei de kleinste kerel.

De grootste bulderde het uit. ‘Dat zou me niet verbazen, met al die…’

Hij zag de woedende blik van zijn collega en slikte zijn woorden in. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd. ‘Die rottende bladeren kunnen nogal stinken in de herfst,’ zei hij dan.

‘Vast wel,’ vond mama. Ze nam Femke op sleeptouw en ze stapten haastig terug naar de auto.

‘Dat zaakje stinkt,’ zei Femke meer tot zichzelf dan tot haar mama.

‘Daar heb je ongetwijfeld gelijk in,’ zei mama, ‘maar of juf Caroline daar oren zal naar hebben, weet ik niet.’

‘Ik anders wel,’ merkte Fientje op die op haar beurt uit de auto was gekomen. ‘We zetten een onderzoek in en daarna gaan we betogen en…’

Fientje was niet van plan er veel gras te laten over groeien, zoveel was wel duidelijk, maar mama duwde haar twee dochters zowat in de auto en startte die ogenblikkelijk. De motor spinde en daarna vloog de azuurblauwe wagen vooruit als een paard dat een pijl van een dronken indiaan in zijn billen heeft gekregen. ‘Jullie klasgenoten zitten beslist al in de klas.’

Op de achterbank knikten de twee zussen voorbeeldig. Daarna keken ze elkaar aan en proestten het uit. Dit zaakje zou nog een staartje krijgen, daar zouden zij wel voor zorgen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (5)

Wat voorafging: er zijn mannen actief in het Kriebelbos. Ze markeren bomen om ze later af te hakken. Ze willen immers met een vrachtwagen door het bos rijden.

Femke keek ongelovig naar de vele bomen die reeds met rode verf gemerkt stonden. Het waren stuk voor stuk schitterende bomen, gebladerde reuzen die wel tot in de hemel leken te reiken. Ze werd al duizelig als ze nog maar naar hun kruinen keek.

‘Zoveel,’ stamelde ze. Moesten er echt zoveel bomen verdwijnen? Wilden ze soms een snelweg aanleggen doorheen het Kriebelbos?

‘Laat die heren werken.’ Mama was er intussen bijgekomen en probeerde Femke mee te trekken. ‘Wij moeten dringend naar school.’

‘Dat is ook lang geleden dat ze ons heren hebben genoemd,’ zeiden de mannen en de grootste van de twee stroopte fier zijn mouw op om zijn tattoo te laten zien. 

Het was de afbeelding van een draak, zo’n verschrikkelijke draak met schubben die vuur spuwde. Hoewel Femke maar al te goed wist dat draken niet bestonden, rilde ze even. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (4)

Wat voorafging: Femke laat haar mama op weg naar school bruusk stoppen. Er lopen mensen in het Kriebelbos. Wat was er aan de hand?

‘Niet zomaar mensen,’ riep Femke en ze sprong reeds uit de auto, hoe hard mama ook schreeuwde dat ze alweer te laat op school zouden arriveren. Juf Caroline, het schoolhoofd, zou dit niet op prijs stellen. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel aan een gebrek aan stiptheid. Femke zou allicht opnieuw een stel strafregels mogen neerpennen.

Femke spurtte echter het bos in met een gedrevenheid alsof ze kandidate was voor de Olympische Spelen van het Kriebelbos. Ze liep alvast harder dan een slak en zelfs dan een verstoorde mus die net aan haar wormpjesontbijt was begonnen. Dat ze over takken en boomstronken moest springen, dat ze haar nieuwe schoenen hopeloos vuil maakte, het kon haar niet deren. 

Ze rende recht naar twee kerels die met een verfkwast afzichtelijke bloedrode kruisen zetten op de schors van een aantal eeuwenoude beuken.  

‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg Femke met haar handen in de zij, net zoals ze de juf vaak zag doen.

‘Kijk eens aan dat juffertje komt ons de les spellen,’ zeiden de mannen monkelend tot elkaar. ‘Deze bomen moeten weg zodat we gemakkelijker met een vrachtwagen kunnen passeren.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (3)

Wat voorafging: op weg naar school passeren Femke en Fientje langs het Kriebelbos. Elke keer als Femke iets bijzonders opmerkt, gilt ze ferm om haar mama te doen remmen. Ook deze keer.

Toen Femke die ochtend ‘Stoppen!’ gilde, zigzagde mama’s wagen nog honderd meters verder om maar met gierende banden tot stilstand te komen vlak voor het hek rond de kapel aan de rand van het bos. 

‘Dat was op het nippertje,’ zei mama nahijgend alsof ze net de vierentwintig uren van Francorchamps betwist had. ‘Maar ik denk niet dat de kapel nu al open is.’ Al mochten ze wel een kaarsje laten branden omdat het ook deze keer zonder kleerscheuren was afgelopen.

Fientje scharrelde de papieren bij elkaar die uit haar schooltas gevlogen waren. ‘Wat heb je deze keer in het bos gezien, gekke zus?’ vroeg ze. ‘Een uiltje of een vleermuis?’
Femke schudde het hoofd. ‘Veel erger. Mensen!’

‘Mensen,’ herhaalde mama. Zo ongewoon was het toch niet dat er mensen rondliepen in het Kriebelbos? Ze kwamen er wandelen of mountainbiken, bewonderden de boshyacinten of plukten paddestoelen, of soms als ze gebeten waren door lentekriebels wilden ze er stiekem hun vriendje of vriendinnetje een zoen geven. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (2)

Inleiding: de mama van Femke en Fientje stopt de wagen ook voor dieren. Maar soms dreigt dat al eens mis te lopen...

Onlangs was het bijna misgelopen toen mama bruusk remde. Een truck had hen maar net niet achteraan aangereden. De chauffeur van de vrachtwagen, zo’n stevige kerel met een vervaarlijke walrussnor, had zijn middenvinger in de lucht gestoken en wel driemaal woedend getoeterd.

‘Die vervoerde beslist een verdacht vrachtje,’ had Femke opgemerkt. Er deden reeds enige tijd geruchten de ronde dat er zich een geheime stortplaats vol stinkend spul bevond diep in het Kriebelbos. 

Maar mama meende dat ze voorlopig toch maar beter niets tegen papa konden vertellen. Hij had op het werk al problemen genoeg aan het hoofd. ‘Ik krijg nog een punthoofd,’ zuchtte hij. 

Elke avond ging hij bezorgd voor de spiegel staan, maar Femke zag voorlopig eerder een kalende dan een puntige kop. Haar papa zou nog niet meteen de kermissen moeten afdweilen als de man met het punthoofd. Misschien wel als Janneke Maan met zijn kalende knikker, maar dat zei ze hem maar liever niet.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (1)

Inleiding: gedurende enkele weken een voorproefje van 'Onraad in het Kriebelbos', voor lezers van 7 tot 77 jaar en ouder...

Er was iets vreemds aan de gang in het Kriebelbos. Elke morgen passeerde Femke samen met haar zus Fientje en haar mama langs het mysterieuze bos. Mama reed immers steeds langs de Bosweg naar school omdat er minder verkeer was dan op de drukke Steenweg. 

Soms zag Femke een eekhorentje tussen de bomen voorbijsnellen en dan gilde ze zo hard als ze kon: ‘Stoppen!’ Daarop remde mama uit alle kracht en vloog ze bijna door het raam van de wagen want ze vergat in alle drukte ’s morgens nogal eens haar veiligheidsgordel. 

En Fientje liet dan haar knuffel vallen of het boek waarin ze zat te bladeren en gromde een keertje ‘Banaan’ of erger nog ‘Rotte Tomaat’.

‘Toch niet alweer een eekhoorn,’ zuchtte mama.

‘Wij stoppen toch ook voor dieren.’ Femke was niet van plan zich in de hoek te laten drummen. Dat ze de sticker met de gelijkluidende tekst zelf op de achterruit van mama’s wagen had gekleefd, vergat ze gemakshalve even. En dat hij alleen maar was blijven hangen omdat papa hem niet af kon schrobben bij het wassen, vergat ze al helemaal.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Les frères ennemis (slot)

Wat voorafging: Jonathan heeft ongewild zijn tweelingbroer Lars vermoord. Het is tijd om te vluchten. Kan hij de nachtwaker echter doen geloven dat hij Lars is?

Het handschoenkastje, de sleutel zit er inderdaad. Jonathan stopt de sleutel in het contact, draait hem om, de motor start onmiddellijk. 

De start is belangrijk, het moet lijken alsof Lars de wagen bedient. Jonathan lost de handrem, duwt het gaspedaal in en schiet met een klap vooruit en kan nog nipt een paaltje ontwijken. De Ferrari vliegt de parking af, zijn reputatie getrouw.

Jef staart hem gniffelend na. ‘Die zal nooit veranderen,’ grinnikt hij.

Aisha kijkt stomverbaasd als Jonathan binnenstapt. Mama had gelijk: aanleiding tot vleselijke bekoringen geeft ze niet.

‘Stel geen vragen, Aisha. Pak je spullen. We vertrekken naar Spanje.’

Ze staart verdwaasd. Ze draagt een oubollige zwarte jurk.

Hij legt zijn handen op haar schouders. Jonathan beseft nu pas hoezeer hij zich op zijn gemak voelt bij haar. 

‘Alles komt goed, Aisha. We beginnen een nieuw leven. Een beter leven.’

Ze lacht. Deze keer zijn haar ogen een open boek voor Jonathan.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Les frères ennemis (18)

Wat voorafging: Jonathan heeft ongewild zijn tweelingbroer Lars vermoord. Buiten zijn wil om heeft hij het plannetje van zijn secretaresse Ilse uitgevoerd. Nu hij echter weet dat zij dubbel spel heeft gespeeld, wil hij niet met haar verder.

Nog een laatste keer loopt hij het toilet binnen om zichzelf te fatsoeneren. Hij zwaait als hij wat later langs Jef passeert. Jef zwaait uitgelaten terug. ‘Dag, mijnheer Lars!’

Jonathan stapt de parking op. Verdorie nog aan toe, in alle drukte is hij vergeten om de sleutels van de Ferrari uit Lars’ vestzak op te diepen. Terugkeren zou opvallen, hij weet dat Jef hem nog gadeslaat. 

Lars laat, liet, in zijn nonchalance meestal de wagen open en de reservesleutel in het handschoenbakje. Jonathan stapt recht op de Ferrari af. God, laat de Ferrari deze ene keer niet dicht zijn. Hij voelt aan de deurklink, het portier geeft niet mee. 

Een kort rukje proberen, ja, het lukt. Wat een wagen! Zelfs in deze penibele omstandigheden is Jonathan onder de indruk.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Les frères ennemis (17)

Wat voorafging: Lars is dood. Dat heeft Jonathan, zijn tweelingbroer, niet gewild. Hij probeert de zaken op een rijtje te zetten. Wat moet hij nu doen?

Jonathan moet nu doorgaan. Er is toch al nodeloos bloed gevloeid. Jonathan bergt de valse snor en bril van Lars op. Er zitten te veel bloedsporen op Lars’ jasje. Kleren ruilen heeft dus geen zin. 

Hij moet er maar op speculeren dat Jef te ongeïnteresseerd is om dat op te merken. Hij zet zijn eigen valse bril op en brengt zijn namaaksnor aan. Hij opent de brandkast, pakken biljetten liggen uitnodigend op hem te wachten. Hij vult zijn handvaliesje maximaal. Nooit komt hij hier nog terug.

Nu begint ook zijn maag moeilijk te doen, maar hij mag nu niet meer versagen. Hij bekijkt nog een laatste maal het directiekantoor. Het is triest om zo afscheid te moeten nemen, ook van zijn uitgetelde broer. Nee, in feite heeft Jonathan nooit echt gewild dat het zo zou eindigen. Hij voelt zich zwaarmoedig.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Les frères ennemis (16)

Inleiding: Lars probeerde zijn tweelingbroer Jonathan te vermoorden, maar uiteindelijk is het Lars zelf die de confrontatie met de dood bekoopt. Wat rest Jonathan nog? Vooral omdat hij beseft dat Ilse, de secretaresse, dubbel spel heeft gespeeld.

Jonathans hart bonst geleidelijk iets minder onrustig. Hij blijft wel nog nahijgen en veegt voor de zoveelste keer die avond het zweet van zijn voorhoofd. Jonathan poogt zijn gedachten te ordenen, al valt dat niet direct mee. Te veel gedachten flitsen wanordelijk door zijn hoofd. Lars is dood, dat is zeker. Maar het was wettige zelfverdediging, een ongeluk zelfs.

Jonathan hoort niemand komen. Het is vreemd dat Jef niets heeft gehoord. Snel sluit Jonathan de deur af. Als bij wonder zit er geen bloed op zijn pak. Hij moet nu toch de rest van het plan uitvoeren. Ilses plan, hij voelt opnieuw de pijn en de verwarring.

Jonathan trekt aan Lars’ snor, die makkelijk meegeeft. Het is een valse, Lars heeft zijn snor zelf reeds afgeschoren. Jonathan voelt opnieuw de pijn in zijn hoofd en besluit nog een tweede oranje pil te nemen. Vergif op vergif. 

Hij heeft het huurcontract van de Spaanse villa, de plaats heeft hij voor Ilse geheim houden als verrassing. Ze weet enkel dat het een dorp aan de Spaanse kust betreft. Het wordt voor haar zoeken naar een speld in een hooiberg. Bovendien kan hij snel verhuizen, bij voorkeur naar een land dat geen uitleveringsverdrag met ons land heeft afgesloten.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Meer vernemen over mijn roman 'De tovenaar van half negen'? Volg de link:

https://www.bol.com/nl/p/de-tovenaar-van-half-negen/9200000098338053/?suggestionType=browse&bltgh=uvNSosqKkeL0Z-tjmMJB6w.1.4.ProductImage

Les frères ennemis (15)

Inleiding: de confrontatie tussen Jonathan en Lars kent een verrassend verloop. Lars probeert Jonathan te vermoorden. Zal Jonathan nog tijdig het tij kunnen keren?

Dan valt Jonathans oog op de briefopener. Een laatste krachtinspanning. Hard achteruit stoot hij. Hoger dan de maagstreek geraakt hij niet meer. Hij hoort een kreun, een schreeuw eerder. De druk rond zijn hals vermindert, valt zelfs weg. 

Jonathan kan rechtspringen. Lars wankelt achteruit, hij bloedt in de onderbuik. Hij poogt vergeefs de briefopener los te trekken. Er vlamt haat in zijn ogen, haat die Jonathan vroeger nooit heeft opgemerkt, of toch niet in die mate.

Jonathan doet een stap naar voor. Instinctmatig. Is het om Lars te helpen? Of eerder om de genadeslag toe te brengen? Hij zal het zich later bij herhaling afvragen. Lars wijkt, struikelt over een stoeltje op wielen dat door de aanraking wegschiet. 

Lars verliest het evenwicht en valt brutaal met zijn achterhoofd tegen de scherpe rand van een ladekast. Bloed nu ook aan de kastrand. Een reutel, waarna Lars in elkaar zakt. Zijn ogen staan star, de mond gaat een laatste keer open. Daarna zakt zijn hoofd weg en volgt er niets meer. Het is voorbij.

Het enige wat nog rest, is het wilde bonzen van Jonathans hart. De pijn aan zijn hals zindert na. Hij zoekt steun op zijn bureau, hapt naar adem, grijpt naar zijn cognacglas en drinkt. Hij heeft het toch gedaan. Is hij nu een moordenaar?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Meer vernemen over mijn roman 'De tovenaar van half negen'? Volg de link:

https://www.bol.com/nl/p/de-tovenaar-van-half-negen/9200000098338053/?suggestionType=browse&bltgh=uvNSosqKkeL0Z-tjmMJB6w.1.4.ProductImage

Les frères ennemis (14)

Inleiding: de confrontatie tussen de tweelingbroers Jonathan en Lars is aangebroken. Zal Jonathan zijn plan uitvoeren en wraak nemen op zijn broer? Of krijgt het verhaal toch nog een vreemde wending?

Lars lacht nog na als hij het kantoor binnentreedt. Hij draagt handschoenen en heeft een nieuw handkoffertje. Identiek hetzelfde als dat van Jonathan. Jonathan schenkt twee cognacs in. De cognac zal in zijn ingewanden strijd leveren met zijn medicijnen. Hij nipt slechts van zijn glas. Lars drinkt gulzig, met grote teugen. 

Hij haalt een dossier uit zijn valiesje en spreidt het open op Jonathans bureau. Buiten is het donker nu. Jonathan ontsteekt de bureaulamp. Lars geeft wat verduidelijking bij het dossier. Hij staat vlak achter Jonathan. Lars snuit luidruchtig zijn neus. 

Even kijkt Jonathan geërgerd achterom. Het is een zijden dameszakdoekje. Jonathan schrikt, hij herkent het indringende parfum uit duizenden.

Plots voelt hij Lars’ handen rond zijn hals. Het gaat razendsnel. Ze knijpen in een dodende greep. Jonathan probeert zich los te wringen. Het lukt niet. Zijn ademnood gaat gepaard met angst, een toenemende angst, doodsangst. Dat zijn leven hier moet eindigen, zo onbevredigend, zo bruusk, zo voortijdig.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Meer vernemen over mijn roman 'De tovenaar van half negen'? Volg de link:

https://www.bol.com/nl/p/de-tovenaar-van-half-negen/9200000098338053/?suggestionType=browse&bltgh=uvNSosqKkeL0Z-tjmMJB6w.1.4.ProductImage

Geïnteresseerd in mijn column over Kader Abdolah of mijn flitsverhaal 'Lavendel'? Volg de link:
https://www.linkedin.com/pulse/kader-abdolah-stefaan-desmet/

Les frères ennemis (13)

Inleiding: Jonathan wacht vol ongeduld op de komst van zijn tweelingbroer Lars. Is het moment van de wraak aangebroken? En hoe ver gaat Jonathan in zijn wraak?

Buiten begint het te schemeren. Hij zet de radio aan op de klassieke zender. Hij hoopte op een streepje Mozart maar vangt nog net het einde van het radionieuws van zes uur op. Steeds dezelfde rampspoed. 

Zou hij de headlines halen als hij Lars vermoordde? Hij wil er niet aan denken. Niettegenstaande Ilses woorden hem blijven kwellen. Ze maken hem woedend en hitsig tegelijk. Merkwaardig hoe passies in elkaar kunnen vervlechten.

Hij hoort een wagen, zet de radio uit en loopt naar het raam. Het is Lars’ Ferrari. Het moment van de waarheid is aangebroken. Het wordt een sisser, zoals de rest van zijn leven. Hij wil Lars’ dood niet. Die zou zinloos zijn.

Lars is al in het gebouw. Jonathan hoort hem een dubbelzinnig grapje spuien tegenover Jef. Door de geopende deur hoort Jonathan hoe Jef de opmerking met een platte lach beantwoordt. Jonathan walgt van zoveel platvloersheid.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Meer vernemen over mijn roman 'De tovenaar van half negen'? Volg de link:

https://www.bol.com/nl/p/de-tovenaar-van-half-negen/9200000098338053/?suggestionType=browse&bltgh=uvNSosqKkeL0Z-tjmMJB6w.1.4.ProductImage