Toen Femke die ochtend ‘Stoppen!’ gilde, zigzagde mama’s wagen nog honderd meters verder om maar met gierende banden tot stilstand te komen vlak voor het hek rond de kapel aan de rand van het bos.
‘Dat was op het nippertje,’ zei mama nahijgend alsof ze net de vierentwintig uren van Francorchamps betwist had. ‘Maar ik denk niet dat de kapel nu al open is.’ Al mochten ze wel een kaarsje laten branden omdat het ook deze keer zonder kleerscheuren was afgelopen.
Fientje scharrelde de papieren bij elkaar die uit haar schooltas gevlogen waren. ‘Wat heb je deze keer in het bos gezien, gekke zus?’ vroeg ze. ‘Een uiltje of een vleermuis?’
Femke schudde het hoofd. ‘Veel erger. Mensen!’
‘Mensen,’ herhaalde mama. Zo ongewoon was het toch niet dat er mensen rondliepen in het Kriebelbos? Ze kwamen er wandelen of mountainbiken, bewonderden de boshyacinten of plukten paddestoelen, of soms als ze gebeten waren door lentekriebels wilden ze er stiekem hun vriendje of vriendinnetje een zoen geven.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten