‘Niet zomaar mensen,’ riep Femke en ze sprong reeds uit de
auto, hoe hard mama ook schreeuwde dat ze alweer te laat op school zouden
arriveren. Juf Caroline, het schoolhoofd, zou dit niet op prijs stellen. Als ze
ergens een hekel aan had, dan was het wel aan een gebrek aan stiptheid. Femke
zou allicht opnieuw een stel strafregels mogen neerpennen.
Femke spurtte echter het bos in met een gedrevenheid alsof ze
kandidate was voor de Olympische Spelen van het Kriebelbos. Ze liep alvast
harder dan een slak en zelfs dan een verstoorde mus die net aan haar
wormpjesontbijt was begonnen. Dat ze over takken en boomstronken moest springen,
dat ze haar nieuwe schoenen hopeloos vuil maakte, het kon haar niet deren.
Ze
rende recht naar twee kerels die met een verfkwast afzichtelijke bloedrode
kruisen zetten op de schors van een aantal eeuwenoude beuken.
‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg Femke met haar handen in
de zij, net zoals ze de juf vaak zag doen.
‘Kijk eens aan dat juffertje komt ons de les spellen,’ zeiden
de mannen monkelend tot elkaar. ‘Deze bomen moeten weg zodat we gemakkelijker
met een vrachtwagen kunnen passeren.’
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten