RIP De Beiaard

Afbeelding Wikipedia

Op vrijdag 30 december 2016 verscheen het laatste nummer van De Beiaard uit Zottegem. Het regionale weekblad, uitgegeven door de nv Printor, was al gedurende 114 (!) jaar een monument in Zuid-Oost-Vlaanderen. Het evolueerde gaandeweg van een katholiek naar een onafhankelijk weekblad.

Het doet altijd pijn als een geliefde definitief heengaat. Zelfs als het 'maar' een geliefd medium betreft, dat intussen reeds een krasse eeuweling is. In een (te) ver verleden heb ik zelf diverse artikels geschreven voor De Beiaard, toen nog geleid door de gedreven en inspirerende hoofdredacteur Paul De Clercq. Zo heb ik onder meer streekgenoten geïnterviewd van Geraardsbergen tot in Denderwindeke, van Leeuwergem tot in Merelbeke. Doorgaans waren het boeiende gesprekken, altijd waren het warme ontmoetingen. 

De Beiaard nam de streek en zijn bewoners immers ernstig. Die authenticiteit voelden de mensen aan en maakte dat weinig deuren in Zuid-Oost-Vlaanderen voor het blad gesloten bleven. Bij elk interview werd mij wel een glas of een beker toegeschoven.

Een unieke herinnering blijft het interview dat hoofdredacteur Paul De Clercq en ikzelf afnamen van toenmalig premier Wilfried Martens in diens ambtswoning, de Lambermont. We beseften best dat het geen alledaagse gebeurtenis betrof, hoewel op het moment zelf slechts ten dele, en we glommen van trots toen de premier verklaarde ons weekblad te kennen. Achteraf lachten we eens meewarig met die ene zuurpruim die ons lang gesprek met Wilfried Martens wou afdoen als een ordinaire persconferentie.

Naarmate mijn professionele loopbaan een heel andere richting uitging, vergrootte mijn afstand steeds meer tot De Beiaard. De meer instabiele periode met verschillende hoofdredacteurs die eindigde met de haast irreële moord op Toon De Clercq op 3 september 2011 maakte ik gelukkig slechts vanop verre afstand mee. Het had letterlijk de doodsteek voor het weekblad kunnen zijn.

Voor communicatiewetenschappers was De Beiaard sowieso al een anachronisme in een tijd van globalisering en sociale media. Andere regionale weekbladen hadden er reeds het bijltje bij neergelegd of waren opgeslorpt door grotere mediabedrijven.

Een jongere generatie trad aan en het leek alsof het weekblad nogmaals een nieuwe adem vond. Het DNA van De Beiaard bleef innig verbonden met dat van de streek, wat ook de sterkte van de krant uitmaakte. Natuurlijk was De Beiaard het werk van mensen met hun sterktes en hun zwaktes, maar hun enthousiasme en hun inzet maakten de schoonheidsfoutjes en de zeldzame uitschuivers ruimschoots goed.

Helaas haalde de economische realiteit het weekblad alsnog in. Het zal vanaf 2017 stil worden in Zuid-Oost-Vlaanderen. Te stil... 

Risk (42)

Wat voorafging: het mag dan Kerstmis zijn, het reclamebureau Risk viert reeds Pasen. Tijdens de paasdagen wil men herbronnen aan de kust, meer bepaald in Oostduinkerke. Robert herkent de omgeving, zoals onder meer het boothotel.

Het huis dat Robert en Karin hebben gehuurd zo net voor Pasen, bevindt zich in de Goede Aardelaan, in de wijk Sint-André. Ze moeten de Albert I-laan verlaten ter hoogte van het boothotel. 

Het hotel-restaurant heeft het uitzicht van een gestrande boot, met patrijspoorten en een ophaalbrug. Die indruk wordt nog versterkt door de zeilscheepjes die voor de ramen staan. Bij gebrek aan echte zeemansavonturen, moet het avontuur worden opgeroepen door miniatuurbootjes.

Robert is hier ooit eerder geweest, het is intussen een hele tijd geleden, meer bepaald in 1989. Er was een potvis aangespoeld op het strand. Hij strandde op een zandbank. Was hij ziek, kapot van liefdesverdriet of simpelweg het leven moe?

‘Ik wil die zien,’ had Yvonne gezegd. Dat was op zijn minst ongebruikelijk, want er waren toen weinig dingen die Yvonne echt wilde zien, althans dat hij wist, althans dat ze hem verklapte. Parijs vond ze in die tijd te chique, Spanje te warm en de bergen te gevaarlijk. 

Zelf was Robert liever het museum van Delvaux gaan bezoeken in Sint-Idesbald, of desnoods naar werk van Ensor of Spilliaert gaan kijken in Oostende.

Vrolijk kerstfeest!
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (41)

Wat voorafging: Robert wou dat hij een beter contact had met Melanie, de stagiaire. Alleen in zijn kantoor wordt hij overvallen door een gevoel van eenzaamheid. Maar kan hij wel bij iemand terecht?

Misschien was het beter geweest als hij levenswijsheid had opgebouwd als vader, dan had hij zich makkelijker in haar denkwereld kunnen verplaatsen. Dan had hij ook geweten hoe hij haar moest waarschuwen voor mannen als Freek.

Nu bleef Robert achter met het gevoel dat hij gefaald had. En haar vertrouwen in hem, als dat er al geweest was, zou nu wel deels verdwenen zijn.

Hij ging in zijn kantoor voor het raam staan. Er viel weinig te zien, een duistere, volgebouwde straat was het die overdag grotendeels verlaten was. De achterkant van een restaurant kwam in de straat uit. Altijd stond er een container met bedorven voedsel op het trottoir. De voedselresten stonken, het meest nog op hete dagen, zodat je nauwelijks het raam durfde te openen. 

Robert wou maar dat hij een boom kon zien, bijvoorbeeld een plataan, bij voorkeur een plataan. Platanen deden hem denken aan zonovergoten pleintjes in het zuiden, waar mannen met tijd, met savoir-vivre, een petanqueballetje gooiden en zich verfristen aan de dorpsfontein.

Robert Impens had er nood aan om met iemand te praten. Zoveel mensen waren er niet waarmee hij kon praten. Hij greep de telefoon en belde naar Yvonne. 

Maar ze was er niet, ze was er steeds minder wanneer hij haar nodig had, en dus bleef de telefoon overgaan. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (40)

Wat voorafging: Robert had Melanie letterlijk met zijn hand de mond gesnoerd. Hij kan maar niet begrijpen dat ze zich zo gemakkelijk aan Freek heeft gegeven. Zij zit echter niet op zijn goede raad te wachten. 

Melanies ademhaling was onrustig alsof ze net een marathon had gelopen. Het was vreemd maar hij moest aan haar polsslag denken. 

Elke keer als hij liefdevol zijn hand op haar pols legde, telde hij de slagen van haar pols. Ze had doorgaans een lage polsslag. Hij wond haar niet of weinig op. Behalve dan vandaag, ze hijgde, ze stond in lichterlaaie.

Even dacht hij, ik zou haar kunnen slaan nu. Het zou niet eens onrechtvaardig zijn na wat er gebeurd was. Maar ook Jezus had mededogen met de overspelige vrouw en in wezen was Melanie niet eens overspelig. 

Wie was trouwens zonder zonde? Robert Impens was evenmin zondeloos. Dat besefte hij best en die gedachte dwong hem opnieuw tot nederigheid.

Stil verliet hij het lokaal. Hij voelde zich treurig en triest. Eenzaam ook, vooral eenzaam. Het was een diepe, een haast existentiële eenzaamheid die hij ondervond. Al begreep hij dat dergelijke dure woorden bij herhaling misbruikt werden. Verkracht werden in zekere zin, bij het gebruik van dat woord voelde hij een zure smaak in zijn mond zoals hij ondervond als zijn maag opspeelde na een zware maaltijd.

Hij had nooit kwade bedoelingen gehad met Melanie. Maar hij nam wel aan dat ze een vertrouwensband hadden opgebouwd, dat ze begreep dat ze hem kon vertrouwen en dat hij het goed met haar voor had. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (39)

Wat voorafging: Robert probeert Melanie, de stagiaire bij het reclamebureau Risk, te overtuigen van zijn goede bedoelingen. Hij wil niet dat ze haar leven zomaar vergooit.

‘Als je goed naar die verhalen luistert, als je erover nadenkt, kan je een beter mens worden. Het draait in het leven niet alleen om geld, Melanie. Het draait evenzeer, of zelfs meer, om geluk, om naastenliefde. Niet alleen om materiële dingen, om genot, om…’ Seks, wou hij zeggen.

‘Bespaar me je preken, Robert. Ik heb als kind genoeg naar preken moeten luisteren.’

Ze deed hem opnieuw pijn, ze kwetste hem nu waar het het meest pijn deed. Kinderen werden pubers en pubers brachten zorgen mee. Het was niet ongewoon dat ze op die leeftijd rebelleerden. ‘Ik heb het goed met je voor, Melanie. Ik wil dat je een mooie mens wordt, dat je mij…’ 

‘O nee, je wil toch niet beweren dat jij... Nee toch…’ Haar gezicht vertrok. ‘Hypocriet! Jij smerige hypocriet!’ schreeuwde Melanie.

Ze schreeuwde zo hard dat hij naar haar toestapte en zijn hand op haar mond drukte. Ze liet hem geen keus, hij kon zich toch niet zomaar laten beledigen? Hij was geen huichelaar met een januskop.

Eerst spartelde ze nog wat tegen, ze beet zelfs in zijn hand, maar het deerde hem niet echt. Een hondenbeet was gevaarlijker. Daar kon je hondsdolheid van oplopen, tenzij je voldoende gewijd brood at op het naamfeest van Sint-Hubertus. 

In andere omstandigheden had hij haar zonder twijfel de legende van deze volksheilige verteld. Het was een boeiende legende maar het moment leek hem minder aangewezen voor een verhaal over een hert met een lichtend kruis tussen zijn gewei. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (38)

Wat voorafging: Robert Impens komt voor het eerst tot het besef dat hij wel degelijk een vaderwens koestert. Ligt het aan Melanie? Of toch eerder aan zijn religieuze inslag?

Het was voor het eerst dat Robert volkomen overtuigd was dat hij wat gemist had in zijn leven. Een kind dat hij ’s avonds kon voorlezen, er verschenen tegenwoordig aardige kinderboeken, met aantrekkelijke tekeningen maar ook creatief opgesteld en met een opbouwende levensles. Kinderboeken waar je als ouder een poos kon bij stilstaan en wat duiding kon geven, het leven was niet altijd rozengeur en maneschijn. 

Later zou hij met dat kind naar de zoo zijn gegaan, naar de giraffen en de zeehonden kijken, of waarom niet naar een museum? Hedendaagse kunst of misschien toch naar de grote Vlaamse en Hollandse meesters. Je kon nooit te vroeg beginnen met het ontdekken van Rubens en Rembrandt. Nee, voor Rubens en Rembrandt was het nooit te vroeg.

‘Je kan veel leren uit die verhalen, Melanie, je kan er veel uit opsteken. Ook nu, ja, zeker, ook in onze tijd nog. Die verhalen bevatten een universele boodschap. Een boodschap die de tijd heeft doorstaan en dat zal blijven doen.’ Hij wreef zalvend over het pijnlijk plekje op zijn kin waar zij hem even voordien gekwetst had. 

Hij voelde dat hij op dreef kwam. Als hij een boodschap kon brengen, die dieper groef dan het zoveelste reclamespotje, voelde hij zich opleven. Als scholier had hij al gedacht dat hij geroepen was door God om Hem te dienen. 

In het college was hij één van de enigen die niet opzag tegen de wekelijkse klasmis. Hij bereidde teksten voor, oefende nieuwe liedjes in die hulde brachten aan God in de Hemel en assisteerde de priester. Maar later was Yvonne in zijn leven gekomen en haar sirenenzang had zelfs Jahweh tijdelijk overstemd. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (37)

Wat voorafging: Robert wil Melanie overhalen om een klacht in te dienen tegen Freek. Maar daar voelt de stagiaire niets voor. Blijkbaar ziet zij haar stage toch enigszins anders dan Robert had vermoed.

‘Begrijp jij dan niks? Begrijp jij dan niet dat ik hem gebruik? Dat ik Freek gebruik om ervaring op te doen. Waar moet ik anders ervaring gaan opdoen?’

Daar had hij geen idee van. Robert Impens had niet vermoed dat het opdoen van seksuele ervaring tot de opdracht van haar stage behoorde. Het onderwijssysteem was de voorbije tijd natuurlijk sterk veranderd. Hij voelde zich ongemakkelijk worden.

‘Gun jij mij dan niets? Tenzij jouw saaie bijbelverhalen. Denk jij echt dat een meisje van achttien daarvoor valt? Waarom doe je altijd zo vreselijk betuttelend? Waarom vertel je mij die dingen eigenlijk?’

Omdat ze goed zijn voor je algemene vorming, wilde hij zeggen, maar hij kreeg de woorden niet meer over zijn lippen. Hij begon aan alles te twijfelen, zelfs aan de Emmaüsgangers, die hem anders zoveel zekerheid boden.

‘Waarom? Waarom vertel je ze mij?’

‘Omdat een mens niet van brood alleen leeft.’ Hij hoopte dat er nu geen gratuite grap zou volgen. In feite wou hij bijdragen aan haar vorming, ja, aan haar opvoeding zelfs. Maar hij had het gevoel dat dit niet het geschikte ogenblik was om een boompje op te zetten over haar opvoeding. Hij had zelfs even aangenomen dat ze zijn dochter zou kunnen zijn, dat hij een dochter als haar kon gehad hebben. 

Ze was zijn dochter niet, uiteraard niet, maar biologisch, qua leeftijd en dergelijke had het net gekund. Ze had in elk geval vaderlijke gevoelens in hem wakker gemaakt. Robert had nooit vermoed dat hij die in die mate had, elke vrouw voelde zich een toekomstige moeder, maar bij mannen lag dat anders. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (36)

Wat voorafging: Robert vindt dat Freek misbruik heeft gemaakt van de stagiaire. Hij wil haar dan ook best helpen om een klacht in te dienen.

Er volgde niet meteen een nieuwe reactie. Misschien was dit gesprek toch geen goed idee, maar Robert wou zo graag aantonen dat hij voor haar bestwil was tussengekomen. Hij had alleen maar het beste met haar voor.

Zijn vingers tintelden, van de spanning, de stress. Hij had iets nodig om ze in bedwang te houden. Hij zag een stylo op haar tafel, die hij opnam en door zijn vingers liet glijden. Melanie keek hem aan alsof hij haar portefeuille had gejat.

‘Het enige wat ik zeggen wil, is dat Freek niet goed genoeg is voor jou. Hij is te oud, veel te oud voor jou. Hij gebruikt je, hij misbruikt je. Ja, ik durf gerust dergelijke grote woorden in de mond te nemen, Melanie. Misbruik, dat woord is hier op zijn plaats. Als ik jou was, zou ik trouwens niet aarzelen om klacht in te dienen.’ 

Hij wilde haar best helpen bij het opstellen van de klacht, hij had voldoende juridische scholing. Robert wist perfect wat er in zo’n klacht moest komen als je kans op slagen wilde. ‘Misbruik van vertrouwen, ja, dat is het ook. Hoe kan jouw school nog ooit met een gerust geweten een student naar hier sturen? Als het gevaar, het monster om de hoek loert.’

Ze keek hem aan met vuurspuwende ogen. Misschien was het woord ‘monster’ er net iets over, maar het was hem ontglipt zoals een slechte adem je kon ontsnappen. Soms liet hij zijn emoties de vrije loop. Het gebeurde niet zo vaak, hij hield graag alles onder controle. Maar af en toe werd het zelfs een man als Robert Impens te gortig. In crisissituaties bijvoorbeeld. Het viel toch moeilijk te ontkennen dat dit een crisissituatie was?         

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (35)

Wat voorafging: Robert Impens betrapte zijn compagnon Freek met de stagiaire Melanie. Het valt hem zwaar, niet in het minst omdat hij veel verwachtte van Melanie. 

Melanie stond inmiddels voor Robert, ze wipte onafgebroken opgejaagd van de ene op de andere voet. Hij werd er nerveus van, en hij was al zo nerveus. 

‘Zie jij dan niet dat ik met volle teugen geniet?’ Ze kwam nog dichter bij Robert staan, zelfs boos was ze best aardig om te zien. Zo exotisch, Robert Impens moest toegeven dat hij het wel had voor Indische meisjes.  

‘Jij lijkt mijn vader wel!’ tierde ze overstuur. Ze hief haar hand en haalde uit. Hij kon haar nog enigszins ontwijken, maar kon niet verhinderen dat haar hand de zijkant van zijn mond raakte.

‘Au!’ gilde hij. Hij voelde aan zijn mond en lippen, maar gelukkig bloedden die niet. Die vernedering bleef hem toch bespaard.

Achteraf trof hij Melanie aan in het rommelhok. Voor een bezemhok viel het wat groot uit, maar veel meer was het niet, bedacht Robert. Ze zat te snikken zoals een kind kan snikken. Maar ze was geen kind meer, nog jong, maar absoluut geen kind meer en Freek was al zeker niet haar knuffel.

‘Begrijp het toch,’ zei hij op fluistertoon, ‘hij maakt misbruik van jou. Dit verdien je niet.’

Ze bleef snikken, onbedaarlijk wenen was het. Hij vroeg zich af of hij haar zijn zakdoek moest aanbieden. Dit was echter niet het geschikte moment. Bovendien was zijn zakdoek niet proper meer.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (34)

Wat voorafging: Robert betrapt Freek met Melanie. Maar het is Freek die Robert ter verantwoording roept omdat hij zonder kloppen in zijn kantoor komt binnenvallen. En daar kan Robert helemaal niet bij.

‘Jij verkracht onze stagiaire en ik moet mij verantwoorden?’ De wereld mocht dan gek geworden zijn, Risk mocht dan gaan lijken op de programma’s die Freek als netmanager in de beginperiode van de commerciële televisie had gepromoot, zolang Robert hier werkte en hier überhaupt nog iets te betekenen had, waren er grenzen aan het onfatsoen.

‘Verkracht? Ik?’ Melanie gilde, haar stem kwam veel scherper uit de hoek als ze ze verhief. Echt aangenaam klonk ze niet. ‘Ik ben helemaal niet verkracht. Ik verkracht? Waar haal je het?’ Ze wees de hele tijd met duim en wijsvinger op haar borst. Mea culpa, mea maxima culpa, ging het door Robert heen. 

Toch moest hij nog meer denken aan een scène uit Fawlty Towers. Hij had de hele reeks thuis op videocassette, maar keek er nooit naar omdat Yvonne zich ergerde aan Basil, de koppige hoteleigenaar. Bizar dat hij op dit moment aan Basil moest denken en uiteraard tevens aan Manuel, de onbeholpen knecht uit Barcelona. Ja, ook aan hem moest Robert Impens op dat hachelijke moment denken.

Met zijn ene hand leunde hij tegen de deurlijst. Even had hij het gevoel dat hij zou flauw vallen. Hij vroeg zich af hoe ze dan zouden reageren. Zou Melanie zich over hem buigen? Een donkere engel die hem zou pogen te redden.

Maar Melanie was natuurlijk geen engel, was niet langer een engel, nu Freek haar brutaal uit het aards paradijs had verdreven.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (33)

Wat voorafging: Robert betrapt Freek met de stagiaire. Hij is ontzet bij het zien van hun liefdesspel in het kantoor van Freek.

Toen het gehijg en het gekreun steeds feller werden, het was niet altijd duidelijk wie het produceerde, hield hij het niet meer. Hij stond nog altijd tegen de deur gedrukt en plots schreeuwde hij: ‘Stop! Hou in hemelsnaam op!’ Het was alsof het een schreeuw van ontzetting was die als vanzelf uit zijn diepste binnenste opborrelde. ‘Stop!’ riep hij. 

 

Freek keerde zich om, verbaasd maar minstens evenzeer verstoord. Ook Melanie keek naar Robert alsof ze niet begreep waarom hij hen kwam storen.

‘Wat kom je doen?’ vroeg Freek. Hij krabbelde recht, trok zijn slip en spijkerbroek naar omhoog. De zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd, merkte Robert. Het was meestal warm in de kantoren, te warm, maar het was dan ook niet de bedoeling dat er zware fysieke inspanningen werden geleverd. Freek veegde het zweet van zijn voorhoofd. Zijn hemd stond open. Hij had donker haar, gruwelijk veel haar op zijn borst.

‘Moet jij niet kloppen?’ vroeg hij.

Er klonk geen gêne, geen enkele schaamte door in zijn woorden. Nee, hij klonk als de chef die zijn ondergeschikte de levieten las omdat die zomaar zijn kantoor was binnengestormd.

‘Nu nog mooier, nu nog mooier.’ Robert voelde aan zijn hoofd, zijn hart maakte gekke sprongen. Melanie had haar rokje naar beneden getrokken. Haar slipje had ze gelukkig teruggevonden op het salontafeltje. Daar stonden verder twee likeurtjes, likeurtjes waren blijkbaar bevorderlijk voor het libido. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (32)

Wat voorafging: Robert Impens is op zoek naar Melanie, de stagiaire. Uiteindelijk gaat hij kijken bij zijn compagnon Freek. De scène die hij daar aantreft, doet hem versteld in de deuropening staan.

Het was vreemd dat die pijn en de schrik voor een toeval door zijn hoofd bleven spoken, terwijl hij naar Freek en Melanie keek. In Freeks kantoor bevond zich een lederen bank, bedoeld om klanten te ontvangen bij een glaasje en een zoutje. Maar nu lag Melanie op die bank, haar rokje, een passend rokje met bloemen, naar omhoog, haar benen wagenwijd open. Op haar lag Freek, met zijn spijkerbroek, zijn haast eeuwige spijkerbroek op de enkels.

En terwijl zijn billen op en neer gingen en ze hartverscheurend hijgden en kreunden, kon Robert alleen maar aan zijn hoofd denken dat aanvoelde alsof er een gewicht van minstens tien kilo op drukte. Misschien dat sommige mensen, mannen vooral, geld zouden gegeven hebben om een dergelijke scène te kunnen bijwonen. 

Maar Robert Impens behoorde niet tot het slag mannen dat geilde op porno. Wat softe erotiek, een langharig, schaars gekleed meisje in nevelslierten verborgen, wist hij nog te appreciëren, maar voor harde porno bedankte hij met klem.

Hij walgde van wat hij zag. Had hij over pillen voor zijn hoofdpijn beschikt, was hij allicht naar zijn bureau gelopen om een verlossende capsule door te slikken. Maar hij had geen pillen, alleen een vermoeden van diagnose, en dus bleef hij als aan de grond genageld staan.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (31)

Wat voorafging: Robert Impens is op zoek naar Melanie, de stagiaire waar hij een boontje voor koestert. Ze is echter niet in haar bureau, hoewel haar computer staat ingeschakeld. Waar is ze dan wel?

Haar geïmproviseerd bureau bleek evenwel nog altijd leeg. Op haar computer had de schermbeveiliging haar intrede gedaan.

Misschien was ze even iets gaan opzoeken in het kantoor van Noël. Of was ze daar een stel omslagen of een ringmap gaan halen. Hij duwde vol verwachting Noëls bureau open en mompelde reeds ‘hallo’, maar ook dat bleek verlaten. 

Robert begon zich zorgen te maken. Had Melanie op eigen houtje het gebouw verlaten? Was ze een fles mineraal water gaan kopen in het winkeltje verderop? Of erger nog, had Freek haar om sigaretten gestuurd? Je moest een stagiaire toch niet onmiddellijk op het verkeerde pad brengen. Hoe zat het trouwens met de verzekering als haar onderweg een ongeluk overkwam?

Hij zou Freek eens goed zijn mening gaan zeggen. Zonder kloppen duwde hij Freeks deur open. Robert ging altijd zonder kloppen naar binnen. Dat deed Freek ook bij hem. Bij momenten merkte Robert niet eens of de deur nu openstond of niet.

Toen schrok hij. Hij bleef staan met de deurklink in zijn hand. Mijn hoofd, dacht hij, het leek wel of zijn hoofd zo dadelijk zou exploderen. Hij had al vaker last gehad van stekende hoofdpijn. Zijn vader had zijn hele leven pillen tegen de hoge bloeddruk moeten nemen, waarschijnlijk zou het binnenkort Roberts beurt zijn. Talrijke kwalen, en niet van de minste, waren erfelijk.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (30)

Wat voorafging: op een heerlijke lentedag wil Robert de stagiaire van het reclamebureau laten delen in zijn inzichten. Helaas blijkt ze niet in haar bureau te zijn.

Hij liep naar het rommelkamertje en stelde enigszins teleurgesteld vast dat Melanie er niet was. Haar computer stond aan. Ze werkte aan een brief. Zijn tips zouden haar beslist van pas komen. Hij besloot niet langer te wachten, misschien was ze even naar het toilet en stiftte ze haar lippen. Jonge meisjes konden behoorlijk ijdel zijn.

In zijn kantoor probeerde hij zich opnieuw te verdiepen in de campagne over mayonaise waarmee hij belast was. Het viel hem zwaar, zelf was hij intussen uit gezondheidsoverwegingen overgeschakeld naar vinaigrette en dressing. Ze hadden alleen nog mayonaise in huis voor die keren dat Yvonnes bejaarde moeder kwam eten. 

Robert moest die avond zeker eens onderzoeken of de versheidsdatum van dat potje intussen niet was overschreden. Het stond al zo lang weg te teren in de koelkast. Hij nam een citroengeel memoblaadje en noteerde: ‘mayonaise controleren!’ Robert stak het blaadje in zijn aktetas, waarin het wemelde van dergelijke briefjes die hij ’s avonds meestal vergat uit te pakken. Maar hij vertikte het om een boodschap achter te laten op zijn hand, dat was zo studentikoos, en hij was de leeftijd ontgroeid om de zorgeloze student uit te hangen. 

Na tien minuten was hij nog steeds niet verder gekomen dan ‘mayonaise op friet zorgt voor een vrolijk lied’. Al klonk dat behoorlijk Belgisch, het vertelde meer over zijn gemoedsgesteltenis dan over het product dat ze moesten verkopen. Hij besloot om toch nog even bij Melanie langs te lopen. Intussen waren haar lippen ongetwijfeld reeds bijgewerkt. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (29)

Wat voorafging: Robert Impens voelde een haast vaderlijke warmte voor Melanie, de stagiaire. Op een warme voorjaarsdag wou hij haar opnieuw laten delen in zijn inzichten.

Die namiddag stond er geen thermos koffie klaar. Het was een heerlijke voorjaarsdag. Robert realiseerde zich dat Noël die namiddag vrij had genomen. Waarschijnlijk was hij zijn tuin aan het omspitten of het scheidingsmuurtje met de buren aan het witten. Mensen als Noël waren permanent in de weer, thuis en op kantoor, met alledaagse dingen die nauwelijks opvielen maar er wel voor zorgden dat de wereld verder kon draaien. 

Af en toe wou Robert dat hij als Noël kon zijn en zich niet langer druk hoefde te maken over de traktaten van de grote filosofen of over de diepere betekenis van een fijnzinnig bijbelstukje als de Emmaüsgangers.

Over de middag was Robert Impens even naar het stadspark gewandeld en had daar zijn broodje vleessalade verorberd. Overal hing de lente in de lucht, vogeltjes floten, bloemen ontloken, er liep zelfs een kip door het park gevolgd door een hele schare kuikentjes. Op de banken had hij hier en daar verliefde jongelui opgemerkt, die gebeten door lentekriebels elkaar de hele tijd zaten te knuffelen. Hij had ze schalks gadegeslagen, zonder dat het al te veel opviel.

Het was lang geleden dat Robert en Yvonne nog hand in hand door een park hadden gewandeld. Niet dat hun liefde was verwaterd, integendeel zelfs, ze was rijper geworden, volwassener. Verliefdheid was een voorbijgaande fase, die onderhevig was aan gewenning, slijtage en erosie. Pas nadien ontlook de duurzame bloem van de ware liefde.

Dat was geen nieuw inzicht, zelfs niet voor Robert Impens, maar op die prachtige voorjaarsdag voelde hij toch de aandrang om Melanie erin te laten delen. Ze was nog zo jong, zo puur en ongeschonden, nog niet aangevreten door de pijn van de ontgoocheling.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (28)

Wat voorafging: Robert heeft een boontje voor Melanie, de stagiaire. Hij heeft dan ook veel inspanningen voor haar geleverd. 

Elke namiddag stopte Robert even zijn werkzaamheden voor een korte pauze. De thermos stond in het koffie- en broodjeslokaal, waar later het bureau van Karin zou komen. Melanie had een tafeltje en een stoel ter beschikking in het rommelhok. 

Bij het begin van haar stage beschikte ze niet eens over een fatsoenlijke stoel, dat had Robert echter persoonlijk doorgedrukt. Hij had op tafel gebonkt, niet letterlijk, dat was zijn stijl niet. Maar hij had klaar en duidelijk gesteld: ‘Dat meisje moet hier fatsoenlijk kunnen werken.’ Zelfs Freek had ingebonden, waarna Noël was beginnen knikken alsof het idee van hem persoonlijk kwam.

Nu en dan als hij alleen was met Melanie legde Robert in zijn enthousiasme zijn hand op haar pols. Het was niet gepland, of toch maar een beetje. Hij droomde wel eens dat hij haar arm streelde, haar hals, haar jonge borsten, ja, evengoed haar jonge borsten. 

Niet dat hij immer werd voortgestuwd door erotische verlangens. Hij had het moeilijk om Yvonne nog als een sensuele verschijning te zien. Maar Melanie was een jong meisje, een aantrekkelijk meisje en hij bleef een man en mannen hadden behoeften. 

Het wrong soms met zijn vaderlijke gevoelens, abnormaal was het echter niet. Hij vermoedde zelfs dat ze het zou begrijpen. Hij was teder, hij kon heel erg teder zijn. Liet ze trouwens zijn hand niet op haar pols rusten? Was dat geen duidelijk teken? Dan keek hij haar aan en sprak er warmte uit zijn ogen. Hij wou haar geen pijn doen, integendeel, hij wilde alleen het allerbeste voor haar. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (27)

Wat voorafging: Robert ontfermde zich met hart en ziel over de stagiaire bij het reclamebureau. Hij is ervan overtuigd dat ze later met dankbaarheid aan zijn hulp zou terugdenken.

Misschien, dat sloot Robert niet uit, over zoveel zelfkennis beschikte hij wel, dat ze hem nu maar een ouwe zak vond. Maar later zou ze zijn aandeel in haar loopbaan naar waarde weten te schatten en met een milde nostalgie aan hem terugdenken. 

Het kon zelfs dat ze hem een beetje als een peetoom zou gaan beschouwen, dat ze elk jaar nog eens op bezoek zou komen, niet op kantoor, wel bij hem thuis om de anderen niet nodeloos te bruuskeren. Waarschijnlijk zou ze dan een doosje bonbons meebrengen, die hij gevleid en na enig aandringen in ontvangst zou nemen. Daarna zouden ze herinneringen ophalen aan die goede oude tijd, want de geschiedenis zou haar helend werk doen. Alleen in de herinnering dragen de rozen geen doornen.

Ze zouden lachen, smakelijk en toch zonder leedvermaak, met Freek die niet eens een brief kon versturen omdat hij dat als secretaressewerk beschouwde. Ja, het zouden aangename ontmoetingen zijn, waar ze beiden zouden naar uitkijken, zoals een kind naar een schoolreisje, niet naar een pretpark maar naar de dierentuin of een leerrijke kinderboerderij. 

Tegen zijn vrouw Yvonne zou hij zeggen: ‘Dit is een meisje dat nog bij ons op kantoor heeft gewerkt. Ik heb je over haar verteld. Weet je het niet meer? Ik mag wel zeggen dat ik haar carrière op de sporen heb gezet.’

‘Is dat zo?’ zou Yvonne vragen, maar de fiere glinstering in haar ogen zou Robert niet ontgaan.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (26)

Wat voorafging: Melanie, de stagiaire bij het reclameburau Risk, was best wel onder de indruk van de kennis van Robert Impens. Het gaf hem een goed gevoel om die aan de volgende generatie te kunnen doorgeven.

Melanie had zwijgend geluisterd, onder de indruk, ongetwijfeld onder de indruk van Roberts kennis die haar nieuwe inzichten bood. Hij was als een ober met een dienblad vol verrukkelijke hapjes. Het soort ober dat je alleen op exclusieve recepties ontmoette. Ze hoefde alleen nog maar toe te tasten om er haar voordeel bij te doen.

Vooral het verhaal van de Emmaüsgangers had haar aangetrokken. Hoe zij ontgoocheld Jeruzalem verlieten en niet vermoedden wie hen vergezelde tot Hij ’s avonds bij hen het brood brak. Verwees Hubert Lampo in 'De komst van Joachim Stiller' niet naar dit bijbelfragment?

Melanie knikte enthousiast. Ze had op school het boek moeten lezen, ze had het zelfs met plezier gelezen en er een bespreking aan gewijd die ze voor hem eens zou meebrengen.

‘Die zal ik met veel genoegen doornemen,’ had Robert gezegd. Het was de rol die hem lag, de rol van de begrijpende vader die hij nooit had kunnen zijn.

Hij was dan misschien niet zo trendy als Freek, maar hij koesterde ook die ambitie niet. Nee, degelijkheid was zijn waarmerk. Robert Impens zou al heel tevreden geweest zijn als zo’n meisje als Melanie later met stille voldoening zou terugkijken op haar stage bij Risk. En dat ze dan, waarschijnlijk gewoon bij zichzelf, zou concluderen dat die ogenschijnlijk wat saaie meneer Impens haar toch maar de beginselen van goed kantoorwerk had bijgebracht. Niet spectaculair, niet met de bedoeling om haar te overdonderen, laat staan om haar te overweldigen, maar met zachte hand en met kennis van zaken. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Is de liefde onmogelijk?

Christine Angot (°1959) is een populaire schrijfster bij onze zuiderburen. Haar bekroonde roman 'Een onmogelijke liefde' werd er een bestseller. Jammer genoeg gebeurde dat (voorlopig?) niet bij ons. Nochtans betreft het een knap geschreven boek over macht en dominantie. En natuurlijk ook over de liefde en de passie die op termijn zelfs destructief kunnen werken.

Op het einde van de jaren vijftig ontmoet Rachel de erudiete Pierre. Ze hebben een korte affaire, maar de gegoede Pierre weigert met Rachel te trouwen. Ze krijgen wel een dochter, Christine genaamd. Die groeit op met haar moeder en is daar behoorlijk gelukkig. Af en toe heeft ze tevens contact met haar vader. Pas veel later verneemt Rachel dat Pierre hun dochter misbruikt, wat tot grote schuldgevoelens bij haar leidt en ook de relatie met Christine verstoort.

Risk (25)

Wat voorafging: Robert had zich destijds ontferm over Melanie, de stagiaire. Hij had haar zowel nuttige tips als allerlei wetenswaardigheden toevertrouwd.

Melanie, het Indische meisje, had Robert liefdevol op weg geholpen. Hij had haar getoond hoe ze een zakelijke brief moest schrijven, waar ze de posttarieven kon terugvinden en waar ze het briefpapier met het logo van het kantoor bewaarden. Kleine dingen, maar die niet onbelangrijk waren in een kantooromgeving.

Tijdens koffiepauzes onderhield hij haar over algemene onderwerpen die haar op korte termijn misschien minder bruikbaar zouden zijn, maar die zeker haar algemene ontwikkeling ten goede zouden komen. De opbouw van ons zonnestelsel, de Eerste Wereldoorlog, de verkiezingen in Frankrijk, de staatsinrichting in de Verenigde Staten, er waren weinig onderwerpen waarover Robert geen zinvolle introductie kon geven. 

Natuurlijk handelden de meeste gesprekken over huisje-tuintje-kinderen, de banaliteit en de meligheid loerden als een straathond achter elke lantaarnpaal. Robert voelde echter, nee, hij wist gewoon dat Melanie meer van een gesprek verlangde. Ze had een goede opvoeding genoten in een voorbeeldig katholiek gezin en in een hoog aangeschreven meisjeslyceum. Hij merkte wel dat zijn woorden niet op dorre grond vielen, maar vrucht zouden dragen.

Hij had haar zelfs verteld over de Ongelovige Thomas, die alleen maar in de verrijzenis van Jezus wilde geloven als hij zijn handen in Zijn wonden had gelegd. Maar die daarop volmondig zijn geloof had beleden.

‘Daar kunnen wij best een voorbeeld aan nemen, Melanie. De ongelovige Thomas wordt traditioneel als een afvallige afgeschilderd. Maar dat was hij niet, o, neen.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Smeltend ijs!

Het gaat dit jaar (voorlopig?) niet zo best met de boekenverkoop in Vlaanderen. Aan 'Het smelt' van Lise Spit zal het niet gelegen hebben. De roman voert nu al enige tijd de bestsellerslijsten in Vlaanderen aan. Niet toevallig! Zelden heb ik zo'n sterk debuut gelezen. Zonder twijfel meteen rijp voor menige literaire onderscheiding. Het boek wordt trouwens zowel vertaald als verfilmd.

'Het smelt' vertelt het verhaal van drie opgroeiende pubers in een typisch Vlaams dorp. Op een bepaald moment loopt het uit de hand tussen Eva en haar twee mannelijke vrienden. Jaren later keert ze terug naar het dorp Bovenmeer om zich te wreken. Maar waarom neemt ze daarvoor een grote blok ijs mee in haar kofferbak?

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (24)

Wat voorafging: Robert Impens voelt zich niet meer goed in zijn vel in het reclamebureau Risk, dat hij destijds met Freek heeft opgestart. Nochtans zou hij nog zoveel goede raad kunnen doorgeven.

Wensten de mensen echter wel nog goede raad? Sinds de doortocht van Melanie durfde Robert Impens dat openlijk te betwijfelen. In die tijd verliepen de contacten nog steeds behoorlijk aangenaam tussen de twee oprichters van Risk. 

Oké, de tomeloze adoratie uit de beginperiode was weggesmolten. Maar net als in een huwelijk was er een stabiele band voor in de plaats gekomen. Ze gingen hun eigen weg. Freek verzorgde de externe contacten, Robert stond in voor het minder spectaculaire maar niet minder belangrijke werk achter de schermen. Dat ging goed, er was wederzijds respect. 

Meestal toch, soms had Robert wel al eens het gevoel dat Freek zichzelf belangrijker vond voor het reclamebureau, dat hij zichzelf als de enige chef begon te gedragen. Ze gingen ook nog zelden samen iets drinken zoals in hun beginperiode, maar dat hoefde niet voor Robert. Als de onderlinge waardering maar voldoende groot bleef.

Melanie was een tijdelijke stagiaire op kantoor. Ze was jong, ze werden steeds jonger de stagiaires. Ze had iets exotisch, ze was geadopteerd en hier opgegroeid. Uit India stamde ze, niet uit Nederlands-Indië, dat had Robert Impens haar uitentreuren gevraagd. 

Meestal gaf hij dan een citaat van Hella Haasse of liever nog uit de Max Havelaar ten beste. Hij sprak graag tot de hoofden van Lebak. Robert dweepte haast met de Max Havelaar. Het onrecht dat de plaatselijke bevolking werd aangedaan, werd ook een beetje hem aangedaan. 

Hij gaf de stagiaire vaak advies, zijn vaderinstinct kwam boven. Het was heus niet alleen Yvonne die kinderen had gewild. Zij het meest, dat was waar, bij vrouwen was de kinderwens meer ontwikkeld. 

Maar als hij kinderen zag in hun kennissenkring, kon Robert het doorgaans niet laten om ze even vriendschappelijk over de bol te aaien of ze op de schoot te nemen. Dat kon je met een hond, een dwergkonijn, een hamster of een poes evenzeer, maar kinderen maakten zulke grappige geluidjes en doorgaans plasten ze alleen tijdens hun eerste levensjaren op het vast tapijt.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak volgende zondag!

Risk (23)

Wat voorafging: de discussie tussen de twee oprichters van het reclamebureau Risk blijkt zinloos. Maar Robert weigert te aanvaarden dat hij zou afgeschreven zijn.

‘Laten we hiermee ophouden,’ zei Robert, ‘dit heeft geen zin.’ Hij liep naar buiten.

'Jij bent niet voor rede vatbaar! Autist!’ schreeuwde Freek nog, maar Robert reageerde al niet meer. Hij had hoofdpijn gekregen van het gesprek. 

Homo homini lupus, beweerden de Romeinen reeds. De mens was een wolf voor zijn medemens. Het was moeilijk om die waarheid in overeenstemming te brengen met de evangelische boodschap. Hoewel, ook Jezus had het aan de stok gekregen met de farizeeërs. En was het Johannesevangelie geen aanklacht tegen de farizeïsche joden? Zeker wel.

Het was lastig om een goed mens te zijn. Het was even lastig om een gelukkig mens te zijn. Af en toe vroeg Robert zich af of het wel mogelijk was om een goed en gelukkig mens te zijn. Men zei wel eens dat goedheid tot welzijn leidde, maar Robert kon zich niet voorstellen dat iemand als Freek gelukkiger zou geweest zijn als hij een beter mens was geweest.

Wat had de stem toch bedoeld als ze ‘doe het!’ in Roberts oor had gefluisterd? Waarschijnlijk had iemand als Freek zich daar weinig zorgen over gemaakt. Was het werkelijk een vrijgeleide? Een soort van toestemming om voortaan zijn persoonlijk geluk na te streven? Ook als dat ten koste van de anderen ging.

Kon iemand als Robert gelukkig worden als zijn geluk verdiend was op het zweet van anderen? Het was niet waar dat Robert Impens out was, voorbijgestreefd, opgebrand. Hij was niet meer piepjong, hij was geen spring-in-t-veld, vroeger niet en nu al zeker niet meer. 

Maar hij was nog niet afgeschreven. Hij relativeerde de dingen nu meer, dat deed hem minder impulsief handelen, het was echter tevens een teken van wijsheid. Hij zag zichzelf bij voorkeur verder evolueren tot een wijze man op jaren, een soort van orakel van Delphi, weliswaar bescheidener, bij wie mensen terecht konden met hun problemen. Hij zou hen bijstaan, een vriendelijk woord, wat goede raad, een schouderklopje. Hij hoefde er niet eens rijkelijk voor betaald te worden, een bedankje dat wel, graag.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!