Risk (24)

Wat voorafging: Robert Impens voelt zich niet meer goed in zijn vel in het reclamebureau Risk, dat hij destijds met Freek heeft opgestart. Nochtans zou hij nog zoveel goede raad kunnen doorgeven.

Wensten de mensen echter wel nog goede raad? Sinds de doortocht van Melanie durfde Robert Impens dat openlijk te betwijfelen. In die tijd verliepen de contacten nog steeds behoorlijk aangenaam tussen de twee oprichters van Risk. 

Oké, de tomeloze adoratie uit de beginperiode was weggesmolten. Maar net als in een huwelijk was er een stabiele band voor in de plaats gekomen. Ze gingen hun eigen weg. Freek verzorgde de externe contacten, Robert stond in voor het minder spectaculaire maar niet minder belangrijke werk achter de schermen. Dat ging goed, er was wederzijds respect. 

Meestal toch, soms had Robert wel al eens het gevoel dat Freek zichzelf belangrijker vond voor het reclamebureau, dat hij zichzelf als de enige chef begon te gedragen. Ze gingen ook nog zelden samen iets drinken zoals in hun beginperiode, maar dat hoefde niet voor Robert. Als de onderlinge waardering maar voldoende groot bleef.

Melanie was een tijdelijke stagiaire op kantoor. Ze was jong, ze werden steeds jonger de stagiaires. Ze had iets exotisch, ze was geadopteerd en hier opgegroeid. Uit India stamde ze, niet uit Nederlands-Indië, dat had Robert Impens haar uitentreuren gevraagd. 

Meestal gaf hij dan een citaat van Hella Haasse of liever nog uit de Max Havelaar ten beste. Hij sprak graag tot de hoofden van Lebak. Robert dweepte haast met de Max Havelaar. Het onrecht dat de plaatselijke bevolking werd aangedaan, werd ook een beetje hem aangedaan. 

Hij gaf de stagiaire vaak advies, zijn vaderinstinct kwam boven. Het was heus niet alleen Yvonne die kinderen had gewild. Zij het meest, dat was waar, bij vrouwen was de kinderwens meer ontwikkeld. 

Maar als hij kinderen zag in hun kennissenkring, kon Robert het doorgaans niet laten om ze even vriendschappelijk over de bol te aaien of ze op de schoot te nemen. Dat kon je met een hond, een dwergkonijn, een hamster of een poes evenzeer, maar kinderen maakten zulke grappige geluidjes en doorgaans plasten ze alleen tijdens hun eerste levensjaren op het vast tapijt.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak volgende zondag!