De
balievrouw onderbreekt haar telefoongesprek om ons de weg te wijzen. Ze belt
met een gsm. Iedereen in het ziekenhuis blijkt een gsm te gebruiken. Ik dacht
dat dat verboden was.
‘We
moeten de lift nemen naar nul,’ zeg ik. We bevinden ons op min twee, de
gevolgen van het feit dat het ziekenhuis tegen de heuvel is gebouwd.
‘Wat
een grote lift,’ zegt Femke. Ze heeft gelijk, het zijn liften die men kan aanwenden voor rolstoelen en ziekenhuisbedden.
We stappen een lange hal door, waar we een andere lift dienen te nemen. Vervolgens
brengen we een eindeloze tijd door in een wachtzaal. Er zijn allemaal
verschillende deurtjes, met cijfers van 1 tot 6, telkens gevolgd door een
letter a of b. Het doet me denken aan - weliswaar weinig intellectuele -
televisiespelletjes waar men hamsters of cavia’s door een doolhof laat trekken
tot ze een deurtje binnen lopen. Welk deurtje het diertje kiest, bepaalt de
prijs die de kandidaat wint. Maar ik denk niet dat er hier veel prijzen te rapen vallen.
Achter
elke deur zit een kleedkamer die toegang geeft tot de radiografie. We wachten
tot ze Femkes naam afroepen. Ik mag in het hokje bij de verpleegster gaan staan
zodat ik niet bestraald word terwijl ze foto’s nemen van Femke. Ik zwaai naar mijn
dochter die haar pols toont.
Nadien
dienen we opnieuw te wachten. Ze willen weten of de foto’s van Femkes pols wel geslaagd
zijn.
‘Weten
ze nu al of er een spilletje nodig is?’ vraagt ze.
Ik
weet het niet, ik probeer mijn onzekerheid te verbergen. Waarom zeg ik niet:
geen probleem, alles komt goed!
Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten