Gips (3)

Wat voorafging: moet Femkes pols geopereerd worden? Samen met mijn dochtertje wacht ik op het verdict. Hoe langer het wachten duurt, hoe meer mijn zenuwen gespannen staan. Komt het in dit slot van Gips toch nog goed?

Een man rust met zijn gipsen been op een stoel. De zon schijnt de wachtzaal binnen en ik trek het zonnescherm naar beneden.

‘Mag jij dat, papa?’

Tuurlijk mag ik dat. Ik moet toch iets doen om mijn zenuwachtigheid te onderdrukken.

Op de achtergrond speelt een populair radiostation. Echt rustbrengend is de muziek niet. Ik hoor flarden van het radionieuws, ondernemingen in de problemen, begrotingstekorten, terreurdreiging, weinig opwekkends, maar het dringt niet helemaal tot me door.

Het blijft duren. Femke ijsbeert door de wachtzaal. Mijn mobieltje gaat over. Ik verwacht een bezorgde telefoon van mijn vrouw, maar het is het werk. Kan ik die nota vandaag nog doormailen? Voor het weekend in elk geval?

‘Ja,’ zeg ik veel te gauw. Ik wil wel alles beloven als ik mij vanaf nu maar op Femke mag concentreren.

Eindelijk mogen we de foto’s gaan oppikken aan de balie. We hernemen onze tocht door de lange ziekenhuisgangen. Overal staan er halloweenspullen uitgestald, beeldjes en pompoenen die in deze omgeving zo niet lachwekkend dan toch overbodig overkomen. 

We nemen een trage lift naar beneden en langs een glazen gang tussen twee groene perkjes bereiken we de afdeling orthopedie. Onder ons bevindt zich de refter. Het ruikt reeds nadrukkelijk naar vis en groentepuree. Voor het geval ik het mocht vergeten: het is vrijdag vandaag!

Opnieuw moeten we wachten, zoveel meer hebben we die voormiddag nog niet gedaan. Ik dood de tijd door de foto’s van de ziekenhuisartsen te bestuderen. Ze hangen uitgestald alsof het wielerhelden zijn.

Een vrouw klaagt dat zij reeds meer dan twee uur zit te wachten. Ze heeft een lage stem en dikke benen. De moed zinkt zowat in mijn schoenen.

‘Is dat nu een man of een vrouw?’ vraagt Femke.

Misschien een combinatie, denk ik. Maar ik antwoord kortaf: ‘Een vrouw.’

Net op het ogenblik dat mijn vrouw belt, mogen we naar binnen. Ik scharrel onze spullen onhandig bij elkaar en we stappen het dokterskabinet binnen.

De dokter is vriendelijk, de verpleegster lacht. De voortekenen lijken gunstig. Krijgen we een gunstig rapport?

‘Femkes gips staat al vol getekend. Dat is meestal een goed teken,’ zegt de dokter. Hij wijst de breuk aan op een foto. Dat zit oké, volgens hem, en alles evolueert gunstig.

We lopen naar buiten en passeren langs een maquette van het ziekenhuis. Ook de nieuwste vleugel is al toegevoegd aan de maquette. Ik bel naar mijn vrouw met het goede nieuws en probeer vruchteloos mijn emoties te bedwingen.

‘Waarom ween je nu, papa?’ vraagt Femke.

EINDE

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!