Hij liep naar het rommelkamertje en
stelde enigszins teleurgesteld vast dat Melanie er niet was. Haar computer
stond aan. Ze werkte aan een brief. Zijn tips zouden haar beslist van pas
komen. Hij besloot niet langer te wachten, misschien was ze even naar het toilet
en stiftte ze haar lippen. Jonge meisjes konden behoorlijk ijdel zijn.
In zijn kantoor probeerde hij zich
opnieuw te verdiepen in de campagne over mayonaise waarmee hij belast was. Het
viel hem zwaar, zelf was hij intussen uit gezondheidsoverwegingen
overgeschakeld naar vinaigrette en dressing. Ze hadden alleen nog mayonaise in
huis voor die keren dat Yvonnes bejaarde moeder kwam eten.
Robert moest die
avond zeker eens onderzoeken of de versheidsdatum van dat potje intussen niet
was overschreden. Het stond al zo lang weg te teren in de koelkast. Hij nam een
citroengeel memoblaadje en noteerde: ‘mayonaise controleren!’ Robert stak het
blaadje in zijn aktetas, waarin het wemelde van dergelijke briefjes die hij ’s
avonds meestal vergat uit te pakken. Maar hij vertikte het om een boodschap
achter te laten op zijn hand, dat was zo studentikoos, en hij was de leeftijd
ontgroeid om de zorgeloze student uit te hangen.
Na
tien minuten was hij nog steeds niet verder gekomen dan ‘mayonaise op friet
zorgt voor een vrolijk lied’. Al klonk dat behoorlijk Belgisch, het vertelde
meer over zijn gemoedsgesteltenis dan over het product dat ze moesten verkopen.
Hij besloot om toch nog even bij Melanie langs te lopen. Intussen waren haar
lippen ongetwijfeld reeds bijgewerkt.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten