Haar geïmproviseerd bureau bleek
evenwel nog altijd leeg. Op haar computer had de schermbeveiliging haar intrede
gedaan.
Misschien was ze even iets gaan
opzoeken in het kantoor van Noël. Of was ze daar een stel omslagen of een
ringmap gaan halen. Hij duwde vol verwachting Noëls bureau open en mompelde
reeds ‘hallo’, maar ook dat bleek verlaten.
Robert begon zich zorgen te maken.
Had Melanie op eigen houtje het gebouw verlaten? Was ze een fles mineraal water
gaan kopen in het winkeltje verderop? Of erger nog, had Freek haar om
sigaretten gestuurd? Je moest een stagiaire toch niet onmiddellijk op het
verkeerde pad brengen. Hoe zat het trouwens met de verzekering als haar
onderweg een ongeluk overkwam?
Hij zou Freek eens goed zijn mening
gaan zeggen. Zonder kloppen duwde hij Freeks deur open. Robert ging altijd
zonder kloppen naar binnen. Dat deed Freek ook bij hem. Bij momenten merkte
Robert niet eens of de deur nu openstond of niet.
Toen
schrok hij. Hij bleef staan met de deurklink in zijn hand. Mijn hoofd, dacht
hij, het leek wel of zijn hoofd zo dadelijk zou exploderen. Hij had al vaker
last gehad van stekende hoofdpijn. Zijn vader had zijn hele leven pillen tegen
de hoge bloeddruk moeten nemen, waarschijnlijk zou het binnenkort Roberts beurt
zijn. Talrijke kwalen, en niet van de minste, waren erfelijk.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten