‘Jij verkracht onze stagiaire en ik
moet mij verantwoorden?’ De wereld mocht dan gek geworden zijn, Risk mocht dan
gaan lijken op de programma’s die Freek als netmanager in de beginperiode van
de commerciële televisie had gepromoot, zolang Robert hier werkte en hier
überhaupt nog iets te betekenen had, waren er grenzen aan het onfatsoen.
‘Verkracht? Ik?’ Melanie gilde, haar
stem kwam veel scherper uit de hoek als ze ze verhief. Echt aangenaam klonk ze
niet. ‘Ik ben helemaal niet verkracht. Ik verkracht? Waar haal je het?’ Ze wees
de hele tijd met duim en wijsvinger op haar borst. Mea culpa, mea maxima culpa,
ging het door Robert heen.
Toch moest hij nog meer denken aan een scène uit
Fawlty Towers. Hij had de hele reeks thuis op videocassette, maar keek er nooit
naar omdat Yvonne zich ergerde aan Basil, de koppige hoteleigenaar. Bizar dat
hij op dit moment aan Basil moest denken en uiteraard tevens aan Manuel, de
onbeholpen knecht uit Barcelona. Ja, ook aan hem moest Robert Impens op dat
hachelijke moment denken.
Met zijn ene hand leunde hij tegen de
deurlijst. Even had hij het gevoel dat hij zou flauw vallen. Hij vroeg zich af
hoe ze dan zouden reageren. Zou Melanie zich over hem buigen? Een donkere engel
die hem zou pogen te redden.
Maar
Melanie was natuurlijk geen engel, was niet langer een engel, nu Freek haar
brutaal uit het aards paradijs had verdreven.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten