Risk (40)

Wat voorafging: Robert had Melanie letterlijk met zijn hand de mond gesnoerd. Hij kan maar niet begrijpen dat ze zich zo gemakkelijk aan Freek heeft gegeven. Zij zit echter niet op zijn goede raad te wachten. 

Melanies ademhaling was onrustig alsof ze net een marathon had gelopen. Het was vreemd maar hij moest aan haar polsslag denken. 

Elke keer als hij liefdevol zijn hand op haar pols legde, telde hij de slagen van haar pols. Ze had doorgaans een lage polsslag. Hij wond haar niet of weinig op. Behalve dan vandaag, ze hijgde, ze stond in lichterlaaie.

Even dacht hij, ik zou haar kunnen slaan nu. Het zou niet eens onrechtvaardig zijn na wat er gebeurd was. Maar ook Jezus had mededogen met de overspelige vrouw en in wezen was Melanie niet eens overspelig. 

Wie was trouwens zonder zonde? Robert Impens was evenmin zondeloos. Dat besefte hij best en die gedachte dwong hem opnieuw tot nederigheid.

Stil verliet hij het lokaal. Hij voelde zich treurig en triest. Eenzaam ook, vooral eenzaam. Het was een diepe, een haast existentiële eenzaamheid die hij ondervond. Al begreep hij dat dergelijke dure woorden bij herhaling misbruikt werden. Verkracht werden in zekere zin, bij het gebruik van dat woord voelde hij een zure smaak in zijn mond zoals hij ondervond als zijn maag opspeelde na een zware maaltijd.

Hij had nooit kwade bedoelingen gehad met Melanie. Maar hij nam wel aan dat ze een vertrouwensband hadden opgebouwd, dat ze begreep dat ze hem kon vertrouwen en dat hij het goed met haar voor had. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!