RIP De Beiaard

Afbeelding Wikipedia

Op vrijdag 30 december 2016 verscheen het laatste nummer van De Beiaard uit Zottegem. Het regionale weekblad, uitgegeven door de nv Printor, was al gedurende 114 (!) jaar een monument in Zuid-Oost-Vlaanderen. Het evolueerde gaandeweg van een katholiek naar een onafhankelijk weekblad.

Het doet altijd pijn als een geliefde definitief heengaat. Zelfs als het 'maar' een geliefd medium betreft, dat intussen reeds een krasse eeuweling is. In een (te) ver verleden heb ik zelf diverse artikels geschreven voor De Beiaard, toen nog geleid door de gedreven en inspirerende hoofdredacteur Paul De Clercq. Zo heb ik onder meer streekgenoten geïnterviewd van Geraardsbergen tot in Denderwindeke, van Leeuwergem tot in Merelbeke. Doorgaans waren het boeiende gesprekken, altijd waren het warme ontmoetingen. 

De Beiaard nam de streek en zijn bewoners immers ernstig. Die authenticiteit voelden de mensen aan en maakte dat weinig deuren in Zuid-Oost-Vlaanderen voor het blad gesloten bleven. Bij elk interview werd mij wel een glas of een beker toegeschoven.

Een unieke herinnering blijft het interview dat hoofdredacteur Paul De Clercq en ikzelf afnamen van toenmalig premier Wilfried Martens in diens ambtswoning, de Lambermont. We beseften best dat het geen alledaagse gebeurtenis betrof, hoewel op het moment zelf slechts ten dele, en we glommen van trots toen de premier verklaarde ons weekblad te kennen. Achteraf lachten we eens meewarig met die ene zuurpruim die ons lang gesprek met Wilfried Martens wou afdoen als een ordinaire persconferentie.

Naarmate mijn professionele loopbaan een heel andere richting uitging, vergrootte mijn afstand steeds meer tot De Beiaard. De meer instabiele periode met verschillende hoofdredacteurs die eindigde met de haast irreële moord op Toon De Clercq op 3 september 2011 maakte ik gelukkig slechts vanop verre afstand mee. Het had letterlijk de doodsteek voor het weekblad kunnen zijn.

Voor communicatiewetenschappers was De Beiaard sowieso al een anachronisme in een tijd van globalisering en sociale media. Andere regionale weekbladen hadden er reeds het bijltje bij neergelegd of waren opgeslorpt door grotere mediabedrijven.

Een jongere generatie trad aan en het leek alsof het weekblad nogmaals een nieuwe adem vond. Het DNA van De Beiaard bleef innig verbonden met dat van de streek, wat ook de sterkte van de krant uitmaakte. Natuurlijk was De Beiaard het werk van mensen met hun sterktes en hun zwaktes, maar hun enthousiasme en hun inzet maakten de schoonheidsfoutjes en de zeldzame uitschuivers ruimschoots goed.

Helaas haalde de economische realiteit het weekblad alsnog in. Het zal vanaf 2017 stil worden in Zuid-Oost-Vlaanderen. Te stil...