Risk (95)

Wat voorafging: Robert en Karin zitten in een klein zeerestaurant. Voor één keer wil Robert niet zuinig zijn met de creditcard van het reclamebureau. 

De zeeduivel werd geserveerd met kreeftensaus en prei.

‘Lekker,’ zei Robert, ‘zeeduivel is het lekkerst met kreeftensaus en prei.’ 

Hij had net hetzelfde gezegd als ze de zeeduivel hadden bereid met bolognaisesaus, maar hij had het gevoel dat Karin een dergelijke opmerking verwachtte, dat ze viel voor mannen die de hele tijd dat soort opmerkingen maakten. Of die commentaar ertoe deed, was minder belangrijk. 

Dit is de perceptiemaatschappij, dacht Robert Impens wel eens, niet wat je vertelt, is belangrijk maar hoe je het vertelt. Dat had hij alvast opgestoken van meer dan een kwart eeuw in het reclamevak. Het was misschien niet veel, onvoldoende voor een geestelijk testament, maar het was evenmin verwaarloosbaar als levensles.

‘Hield je vrouw ook van zeeduivel?’ Ze bekeek hem met grote ogen, ze had mooie ogen, maar vooral opvallend grote. Hij antwoordde niet meteen en ze vroeg nogmaals of Yvonne ook van zeeduivel hield.

‘O ja,’ zei hij, ‘ze hield van zeeduivel. Ook van andere duivels, van alle duivels in feite.’

Karin bekeek hem opnieuw onbegrijpend. Hij vond het leuk als ze zo keek, het gaf haar iets schattigs, het ontroerde hem. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag in het nieuwe jaar!

Risk (94)

Wat voorafging: Robert en Karin bevinden zich in Nieuwpoort. Op de middag gaan ze de inwendige mens versterken in een klein restaurant.

Ze gingen middagmalen in een klein restaurant in de buurt met uitzicht op de zee. Het was er kalm nu. 

Aan het raam zaten twee bejaarde vrouwen die giechelend champagne dronken en naar de schaarse voorbijgangers wezen als naar attracties in het circus. Robert bestelde tweemaal zeeduivel en de duurste witte wijn, wat hij anders nooit deed.

‘Is die niet te duur?’

‘ik gebruik wel mijn creditkaart van het kantoor.’

Karins mond viel open, hij merkte dat ze wilde repliceren, maar toen slikte ze haar woorden in. In tegenstelling tot Mike gebruikte Robert zijn kaart zo weinig dat men nauwelijks nog besefte dat hij er wel degelijk één had.

‘Gezondheid,’ toastte hij haast uitgelaten nadat de kelner de koelemmer had gebracht.

‘Gezondheid ook,’ zei Karin aarzelend.

Hij sloeg er acht op dat hij haar glas voldoende bijschonk, zodat zij in feite het grootste deel van de wijn uitdronk.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (93)

Wat voorafging: Robert en Karin wandelen langs de havengeul in Nieuwpoort. Robert probeert Karin duidelijk te maken dat vliegtuigreizen nadelig zijn voor het milieu.

Natuurlijk niet, dacht Robert, natuurlijk blijft Karin blind voor de nadelige milieu-effecten van vliegtuigreizen. Op dikke truiendag op kantoor de verwarming een graadje lager draaien, daar deed je niemand pijn mee, dat voelde je niet eens als je het niet wist. 

Mike kennende zou het Robert niet eens verbaasd hebben als het puur bij de aankondiging bleef. Het draaide hem om het persbericht: reclamebureau Risk solidair tegen de opwarming van de aarde. Maar zodra de strijd tegen de opwarming concrete offers vraagde, haakten de meeste mensen af.

Twee mannetjeseenden scheerden over het water. Hij wees ze haar aan en legde tezelfdertijd zijn vrije arm op haar schouder. Dat hoefde niet, daar was geen enkele noodzaak toe en in normale omstandigheden zou hij het ook nooit gedurfd hebben, maar nu maakte het hem niet meer uit. In zekere zin voelde hij zich bevrijd. Als je wist dat je veroordeeld was, had je nog bitter weinig te verliezen.

Tot zijn verbazing deed zij geen enkele poging op zijn arm weg te slaan. Integendeel, even, heel kort maar, glimlachte ze naar hem. Het kon een gespeelde glimlach zijn, dat was vast niet onmogelijk. Maar het kon evenzeer dat zij het zo gewoon was dat mannen haar vastnamen, streelden, charmeerden, dat ze er geen graten meer in zag.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (92)

Wat voorafging: ofschoon zijn wantrouwen tegenover Karin opnieuw is toegenomen, gaat Robert met haar wandelen langs de havengeul in Nieuwpoort. Komen ze toch weer dichter bij elkaar?

Robert stapte met Karin een overdekte steiger op, vanwaar ze een goed zicht hadden op de watervogels aan de andere kant van de havengeul. In de haven van Nieuwpoort waren arbeiders met een kraan bezig. 

Vanuit het binnenland kwamen nieuwe wolken aandreven. Het verbaasde Robert dat de wolken uit het binnenland kwamen. Twee kleine vissersboten vaarden de havengeul in.

‘Kijk, een vliegtuig!’ wees Karin. Hoewel ze zich eerst terughoudend had opgesteld, toen hij had voorgesteld om opnieuw samen te gaan wandelen, leek ze nu geleidelijk helemaal open te bloeien.

Het vliegtuig, een groot passagiersvliegtuig, maakte een brede boog over de zee en vloog vervolgens in de richting van het zuiden. Waarschijnlijk was het net opgestegen op de luchthaven van Oostende en zette het nu koers richting een exotische bestemming. Turkije, Aruba, Dominicaanse Republiek, wist hij veel wat er op dat moment in was.

‘Als ik een vliegtuig zie, krijg ik steeds zin om mee te vliegen,’ giechelde Karin.

‘Wel slecht voor het milieu.’ Hij legde haar uit dat het broeikaseffect deels kon verholpen worden als er maar minder werd gevlogen.

‘O,’ zei ze, ‘zo had ik het nog niet bekeken.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (91)

Wat voorafging: speelt Karin onder één hoedje met Mike? En zijn ze van plan Robert zo snel mogelijk te dumpen als medewerker van het reclamebureau? Die indruk krijgt Robert in elk geval als hij een berichtje van Mike onderschept.

Net op dat moment hoorde hij het toilet doorspoelen. Hij legde Karins GSM gauw terug op de vensterbank, schakelde het koffiezetapparaat uit en schonk Karin een kop uit.

‘Verse koffie, dat zal smaken.’

‘Ja,’ zei hij, ‘verse koffie smaakt in alle omstandigheden.’ Hij poogde zo neutraal mogelijk te kijken, hij zou het naïeve slachtoffer spelen, niets vermoedend en argeloos. Eindelijk had hij een rol gevonden die hem paste als een handschoen, en dat zo kort voor Pasen. 

Toen het alsnog wat opklaarde en flarden blauwe lucht tussen de wolken verschenen, nam hij Karin mee naar Nieuwpoort. Hij parkeerde nabij de havengeul. 

Ze namen het wandelpad langsheen de Ijzer waarop het op toeristische vakantiedagen zo verschrikkelijk druk kon zijn. Een veerbootje bracht enkele natuurliefhebbers naar de overkant. Hij wees haar een meerkoet aan die op het water dobberde.

Uit de andere richting kwam een zwijgend koppel gestapt. De man was wel drie hoofden groter dan de vrouw en droeg een tas van de vismijn. Robert vroeg zich af hoe lang ze al samen waren, wat er nu door hun hoofden ging. Waarschijnlijk dachten ze gewoon aan wat ze straks zouden eten. Vis want het was vrijdag, zelfs Goede Vrijdag. Geen muizenissen over een nakend ontslag, of erger nog over verraad, want dat was het.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (90)

Wat voorafging: Karin en Robert verblijven samen aan zee in afwachting dat Mike en de anderen van het reclamebureau hen vervoegen. Het lijkt alsof er een toenadering tussen hen plaatsvindt. Of is dat slechts schijn?

Terwijl Karin weg was, klonk het signaal van haar GSM die ze gisterenavond op de vensterbank in de keuken had achtergelaten. Hij wist niet waarom het toestel permanent aanstond, zoveel berichtjes kreeg ze niet.

Robert wou het toestel voor haar klaar leggen op de tafel, zodat ze er straks niet moest achter zoeken. Had hij op een verkeerde toets gedrukt of was haar mobieltje zo ingesteld, maar feit was dat hij achterdochtig werd toen hij Mikes naam zag verschijnen. Hij opende het berichtje en las: “De verhuis loopt vlot. Hou jij dat vals fossiel in bedwang. Binnenkort geef ik hem zijn ontslag. Groetjes, Mike.”

Robert Impens wist niet wat hem het diepst raakte. Dat ze hem kwijt wilden, hem als een ordinaire klaploper wilden ontslaan, was op zich reeds vreselijk. Waren ze vergeten wat hij had betekend voor het kantoor? Zonder hem was er nooit een award geweest, nooit een Belga Queen-campagne. Akkoord, er was een restaurant met dezelfde naam en tegenwoordig wilde geen enkele plek aan de Vlaamse kust nog met een Belgische koningin vergeleken worden. Maar toch, hij had de link gelegd, het idee geforceerd.

En waarom op deze manier? Hadden ze werkelijk schrik dat hij de nieuwe kantoren nog te zien zou krijgen? Dat hij er zich zou vestigen als vlooien in het vast tapijt?

Maar het ergst vond hij zo mogelijk nog dat ze hem een vals fossiel noemden. Je kon Robert Impens van veel beschuldigen, maar deze insinuatie was totaal misplaatst. En Karin, wat was haar rol? Moest zij op deze Goede Vrijdag Judas spelen? 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (89)

Wat voorafging: op Goede Vrijdag zet Robert koffie voor het ontbijt. Zal Karin zijn inspanningen naar waarde schatten?

Robert poogde zich op de koffiezet te concentreren. Hij legde een papieren koffiefilter in het toestel en telde de schepjes koffie uit. Daarna vulde hij het reservoir met water en schakelde de koffiezet in. Bijna ogenblikkelijk begon het toestel te pruttelen en vulde de keuken zich met een doordringende koffiegeur.

‘Heerlijk,’ snoof Karin. Robert bekeek haar met nauwelijks verholen naijver, zoals ze daar zat, onbekommerd en zorgeloos. Hij poogde zich voor te stellen hoe ze ’s morgens door haar eigen huis flaneerde, de krant in het bakje legde, wat kruimels wegveegde, een glas fruitsap uit de koelkast nam en terloops haar vriend een speelse zoen op de wang gaf. 

Alles aan Karin was speels en ongedwongen, althans in de ogen van Robert Impens, die de last van een verleden meesleurde. Een verleden dat zich afspeelde op een zware kleiakker, waar je zonder aangepaste uitrusting geen schijn van een kans maakte.

Toen wipte Karin van de tafel en Robert keek haar na tot ze uit de kamer was verdwenen. Wiegde ze meer met haar heupen dan gewoonlijk of was dat inbeelding? Een wensdroom misschien? Hij vroeg zich af of ze zich ging omkleden. Moest ze dringend naar de badkamer? Hij wist het niet en wou het evenmin weten

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (88)

Wat voorafging: op Goede Vrijdag is Robert Impens al vroeg op de been. Hij bereidt een licht ontbijt op het moment dat Karin naar beneden komt.

Het was alsof Karin geschrokken was dat Robert zich reeds in de keuken bevond. Ze leunde tegen de keukentafel, terwijl hij onhandig bij het aanrecht bleef staan. Hij voelde zich opnieuw nerveus, nerveuzer dan de avond voordien toen de wijn bij de kip het gesprek bevorderde, zelfs over een lastig onderwerp als de hongersnood in Afrika.

‘Is er geen eitje als ontbijt?’ vroeg ze.

‘Zacht of hard gekookt?’

‘Zacht.’

‘Oké, zacht zal het zijn. Had mevrouw nog iets gewenst?’ Hij probeerde niet te cynisch klinken.

‘Ik neem wel de rest van de wijn van gisterenavond.’

Zijn gezicht vertrok. Wijn, en niet eens zure, op een Goede Vrijdag en dat vanaf ’s ochtends vroeg.

‘O, is dat oneerbiedig? Dan neem ik wel appelsap.’

‘Of koffie?’ Ze knikte. ‘Dan zet ik koffie.’ Robert was blij dat hij wat om handen had. Karin was intussen op tafel gaan zitten en schommelde wat als een tienermeisje met haar benen. Het was echt een kort jurkje en ze had fraaie benen. Hij vroeg zich af of ze er wel een slipje onder droeg, maar die gedachte verdreef hij onmiddellijk.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Bella Italia

Ik heb Italiaans altijd al een poëtische taal gevonden. Helaas ken ik hooguit een handvol woorden, rechtstreeks afkomstig uit het Latijn. Dan maar troost zoeken in de Italiaanse literatuur, weliswaar in Nederlandse vertaling. Ook bij mijn bezoek aan de Boekenbeurs bleken de betere Italiaanse romans trouwens nadrukkelijk aanwezig.

De Napolitaanse romans van Elena Ferrante leerde ik kennen door een column van Italiëminnaar Filip Joos. Deze romancyclus vertelt de ontroerende belevenissen van de Napolitaanse meisjes Lila en Elena. 

In 'De geniale vriendin', de eerste roman van de cyclus, leren we de jonge meisjes kennen die opgroeien in een volkswijk in Napels. De intelligente Lila moet vroegtijdig van school af. Elena mag verder studeren, maar voelt zich de mindere van Lila. Het verhaal van hun vriendschap en rivaliteit zullen we gedurende vier romans blijven volgen, met op de achtergrond de geschiedenis van Napels en Italië. 

Toen uitlekte dat achter het pseudoniem Elena Ferrante een man schuilging, veroorzaakte dat zowel ontgoocheling als ongeloof. Het leek ondenkbaar dat een man met zoveel inlevingsvermogen over vrouwen kon schrijven. 

'De acht bergen' van Paolo Cognetti is een ontroerend en bekroond verhaal over een levenslange, ogenschijnlijk onverwoestbare vriendschap en over de moeilijke relatie van de hoofdfiguur Pietro met zijn stugge vader. Het is een klassieke roman die zich grotendeels afspeelt in het ruige en ongenaakbare landschap van de Italiaanse Alpen. Een indringend verhaal over de relatie tussen mens en natuur maar evenzeer over eenzaamheid, liefde, dood en de hoogst individuele menselijke zoektocht naar geluk. Een schitterende roman die je niet snel loslaat.  

Risk (87)

Wat voorafging: op Witte Donderdag was er sprake van enige toenadering tussen Robert zijn jongere collega Karin. Hoe vergaat het hen op Goede Vrijdag?

Op Goede Vrijdag was Robert Impens reeds vroeg wakker. Hij had wel eens meer last van slapeloosheid, merkwaardig genoeg nog meer sinds hij alleen sliep. 

In de keuken van het huisje bereidde hij een licht ontbijt, een toast en een kopje muntthee. Hij was opzettelijk stil gebleven, had de rolluiken niet eens opgetrokken om Karin haar nachtrust te gunnen. 

Gisteravond waren ze lang blijven tafelen, Hawaïaanse kip met verse frietjes omdat de traiteur dat had aangeraden. Ze hadden over vette vis en sardientjes gepraat, over de staatshervorming en zelfs even, tussen de kip en het dessert, over de hongersnood in Afrika.

Robert nam net een hap van zijn toast met marmelade toen Karin de keuken binnenkwam. Ze droeg geen pyjama maar een slaapkleed. Yvonne droeg ook steeds slaapklederen, maar minder aantrekkelijk, minder kort dan dat van Karin. Misschien dat ook Yvonne nu andere slaapjurkjes droeg, opwindender, gewaagder. Ook een gretige Venetiaan moest je zo nu en dan verdienen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (86)

Wat voorafging: Robert was ziek geworden op het werk. Mike liet een dokter komen. Zij het vooral omdat hij geen toestanden wou.

De dokter die Mike had ontboden, was een jonge kerel. Hij droeg net als Mike een polootje. Op het citroengele polohemdje van de dokter stond een golfspeler afgebeeld. 

Mike was een verwoed golfer. Vroeger had hij Robert nog aangeboden om mee te gaan golfen in Sint-Martens-Latem. ‘Erg goed voor klantenprospectie,’ zei hij. Hij ging dan ook altijd golfen tijdens de werkuren.

‘Trek je hemd maar open,’ zei de dokter.

‘Het hoeft niet, echt niet. Ik weet wat er mij scheelt.’

‘O,’ zei de dokter. Hij keek naar Mike en haalde zijn schouders op alsof hij wou aangeven dat hij weinig kon aanvangen met patiënten die hun eigen diagnose stelden. 

‘Open je hemd toch maar,’ zei hij. ‘Ik ben hier nu toch. Zelfdiagnose is zelden aan te bevelen.’

De arts onderzocht Robert daarop langdurig. ‘Tja, je bent een beetje overspannen,’ zei hij dan.

Dat had Robert zelf echt niet kunnen bedenken. Toch bedankte hij de dokter toen die hem aangepaste medicatie voorschreef.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (85)

Wat voorafging: Robert en Yvonne hadden een felle woordenwisseling tijdens het avondeten. Uiteindelijk moest Robert op de bank slapen en duurde het erg lang vooraleer hij de slaap kon vatten.

Toen Robert die morgen wakker schoot, was Yvonne er niet. Er lag geen briefje, geen kattenbelletje, niets. 

Hij ontbeet alleen, er was nog een harde korst brood en een restje marmelade van sinaasappels. Het was marmelade van het eigen merk van het warenhuis, vroeger sprak men steevast van witte producten. Het waren producten waar je als reclamebureau niets aan verdiende, goede wijn behoefde geen krans.

Hij wist niet waar Yvonne heen was, het was niet haar gewone doen. Die dag vertrok hij uit een leeg huis. 

Hij zou er ’s avonds niet terugkeren want op het werk werd hij ziek. Hij voelde krampen in zijn buik, daar had hij wel eens eerder last van gehad, maar nooit in die mate. Het grootste deel van de dag bracht hij door op het toilet. 

Uiteindelijk had Mike de dokter gebeld. Die had hem onderzocht op de bank in Mikes kantoor. Niet dat Mike zich plots als een barmhartige Samaritaan gedroeg, maar hij wilde geen toestanden.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Boekentips voor herfstige en andere dagen

Annelies Verbeke

Of de herfst nu uitzonderlijk zacht of guur is, een goed boek lezen blijft een heilzame vorm van genieten. Wie door het ruime boekenaanbod gebukt gaat onder keuzestress, gooi ik hier een bescheiden en hoogst subjectieve reddingsboei toe.

'De zwarte brug' van Erik Vlaminck vertelt het levensverhaal van Leo Lenaerts. Lillo, het idyllische dorp waar hij opgroeide, moet wijken voor de havenuitbreiding. Leo leeft eenzaam en ontworteld verder in de grootstad. Hij ondergaat de wereld met rancune, wat tot uiting komt in tal van lezersbrieven die hij naar de kranten opstuurt. Gebukt onder een familietrauma zal hij uiteindelijk ten onder gaan als hij zich wil wreken op de burgemeester van Antwerpen. De ondergang van de kleine man in een oer-Vlaamse roman.

Ooit had ik het genoegen Annelies Verbeke te interviewen. Intussen heeft de Oost-Vlaamse schrijfster reeds een indrukwekkend oeuvre op haar naam. Na de indringende roman 'Dertig dagen' koos Verbeke met 'Halleluja' opnieuw voor een verhalenbundel. Een genre dat haar erg goed ligt zoals in het verleden al onder meer bleek met de bundel 'Groener gras'. 'Halleluja' bevat vijftien indringende verhalen. Haar personages willen of moeten opnieuw beginnen, al leidt dat zelden tot de ultieme verlossing. Soms zijn de verhalen bizar, soms geheimzinnig, maar steeds getuigend van het vakmanschap van Annelies Verbeke, ongetwijfeld één van onze beste schrijfsters. 

Annelies Verbeke is met 'Halleluja' één van de zes genomineerden voor de ECI Literatuurprijs. De prijs wordt dit jaar uitgereikt op 9 november. Aan Vlaamse kant zijn ook Koen Peeters met 'De mensengenezer' en Peter Terrin met 'Yucca' genomineerd. 

Het leven in het landelijke Oost-Duitse nest Unterleuten wordt brutaal door elkaar geschud als de hogere overheid er windmolens wil neerplanten. Alle vetes en spanningen komen bloot te liggen in het kleine dorp. De Duitse succesauteur Juli Zeh ontrafelt gedurende meer dan zeshonderd pagina's de menselijke intriges aan de hand van tien verschillende vertellers. Uiteindelijk zijn de haat en het wantrouwen zowat alom aanwezig en zal de tragiek de bovenhand halen. In Unterleuten gaan de vlaggen figuurlijk halfstok, maar 'Ons soort mensen' is wel een absolute aanrader voor literatuurliefhebbers.

Risk (84)

Wat voorafging: tijdens het avondmaal liep de woordenwisseling tussen Robert en Yvonne enigszins uit de hand. Achteraf moet Robert alleen slapen.

Die nacht sliep Robert Impens op de bank. Het was niet goed voor de rug, het was niet echt comfortabel, maar er waren mensen die een hele vakantie lang op een bank doorbrachten. 

Het enige dat hij echt miste, was de wekkerradio. ’s Avonds, voor het inslapen, luisterde hij doorgaans nog enkele ogenblikken naar de klassieke zender. 

’s Morgens liet hij zich wekken door het zevenuurjournaal. Nu moest hij het stellen met zijn eigen gedachten en met de muziekjes die in zijn hoofd speelden. Het was geen dansmuziek, het waren liedjes vol weemoed die hij stilletjes als een avondgebed meeprevelde.

Het duurde die nacht lang, erg lang vooraleer hij in slaap viel. Door de gordijnen van de woonkamer vielen reeds de eerste flarden licht naar binnen. 

Robert hoorde de buurman wegrijden. De buurman werkte in Brussel en vertrok extra vroeg om de files zoveel mogelijk te vermijden. Op het moment dat de meeste pendelaars tandenknarsend in Groot-Bijgaarden stonden aan te schuiven, zat buurman reeds in zijn kantoor. Er was dan verder nog niemand en hij surfte naar de websites van de populaire kranten, terwijl hij zijn boterhammen uit het aluminiumpapier haalde en ontbeet.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (83)

Wat voorafging: het gesprek aan de keukentafel tussen Yvonne en Robert Impens liep totaal uit de hand. Wat ging er echt door Robert heen? Waaraan dacht hij op dat moment? Dat wou Yvonne nu eindelijk weleens weten.

Hij keek haar vrank in de ogen. Ze had groene ogen, de vrouw met wie hij getrouwd was, met wie hij tafel en bed deelde, maar die hij niet bleek te kennen. ‘Je worst, ze is meestal onvoldoende gebakken. Maar nu is ze helemaal niet te vreten.’  

Hij zag de blik in haar ogen veranderen. Als hij niet beter wist, zou hij aangenomen hebben dat het haat was die hij in haar ogen zag. Maar liefde kan verzanden in onverschilligheid, maar voor haat was meer nodig, meer dan een worst die niet te vreten viel.

Ze nam zijn glas water vast dat nog half gevuld was. Ze klemde het glas in haar hand, alsof haar hand een klauw was en het glas haar prooi. Even dacht hij dat ze het glas in zijn gezicht zou gooien, even was hij er vrij zeker van dat ze dat zou gaan doen.

Maar toen bedacht ze zich, zette zijn glas met een schok terug op de keukentafel en keerde zich om. 

‘Ellendeling,’ hoorde hij haar mompelen, terwijl ze naar buiten stapte. Wat later hoorde hij de slaapkamerdeur dichtklappen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (82)

Wat voorafging: waarover konden Robert en Yvonne praten? Robert sprak graag over de grote maatschappelijke thema's. Maar waren die wel geschikt voor op een avond aan de keukentafel?

‘We zijn hier niet op een receptie. Wij zijn man en vrouw en we zitten samen aan de keukentafel. Aan tafel met je gezin praat je over andere dingen dan tegenover een onbekende op een receptie.’

Hij schraapte zijn keel. ‘Ik heb best al interessante gesprekken gevoerd op recepties. Laatst nog over de profeet Elia, volgens sommigen zowat een massamoordenaar. Wist jij dat hij honderden heidenen heeft laten terechtstellen? Volgens bepaalde bronnen was hij zelf de beul van dienst.’ 

Zelfs een profeet kon zich opwerpen tot een moordenaar, als hij maar de mening was toegedaan dat hij een nobel doel nastreefde.

‘Robert, even niet over Elia of over welke profeet dan ook. Zelfs niet over de evangelisten. Kan jij nooit eens een normaal gesprek voeren? Vertel nu eens eerlijk waaraan je zo-even dacht?’ 

Ze stond op en kwam vlak voor hem staan. Haar adem rook naar preisoep. Robert hield van preisoep, hij had die avond zelf een dubbele portie genomen, maar hij hield er niet van als de geur in zijn gezicht werd geblazen.

‘Wil je dat echt weten?’

‘Ja, Robert, dat wil ik echt weten. Meer dan wat ook wil ik het nu weten.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (81)

Wat voorafging: gesprekken tussen Robert en Yvonne verliepen soms moeizaam. Nochtans had Robert graag een boompje opgezet over de hongersnood in Afrika.

‘Wat weet jij over Afrika, Robert? Je hebt nooit een voet op Afrikaanse grond gezet. Zelfs in Matonge, de Congolese wijk in Brussel, ben je nooit geweest. Al jouw kennis over Afrika en de hongersnood aldaar haal je gewoon uit boeken. 

Die boeken kan iedereen zelf lezen. Of je kan naar televisie kijken of het Internet raadplegen. Je zou versteld zijn hoeveel informatie je op het Internet kan rapen.’

Hij voelde aan zijn hoofd. Zijn moeder had altijd last gehad van migraine, ze was zelfs vroeger gestopt met werken omdat de aanvallen van stekende hoofdpijn haar het leven ondraaglijk maakten. Ze nam er pilletjes voor, witte tabletjes, maar die hielden de pijn gewoon enigszins onder controle. 

Misschien moest hij ook eens bij de dokter langs. Hij was bijna nog nooit ziek geweest, geen verkoudheid of keelontsteking remde hem af. 

‘Goed,’ zuchtte hij, ‘het was maar een suggestie. We hoeven niet over de hongersnood in Afrika te praten, zelfs niet over de honger in Latijns-Amerika of waar dan ook, als jij dat niet wil. Ik wou alleen aangeven dat er interessantere gespreksonderwerpen bestonden dan jouw geouwehoer en dat ik best wel met relevante dingen bezig ben. Zaken waarover je op een receptie aardig van gedachten kan wisselen.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (80)

Wat voorafging: toen Yvonne nog bij Robert Impens woonde, hadden ze weleens een dovemansgesprek. Niet dat Robert daar van genoot.

‘Dit gesprek bevalt me niet.’ Robert schonk zichzelf wat water in. Hij merkte dat enkele druppels had gemorst. Veel was het niet, niet genoeg om de droogte in sommige delen van de wereld mee te verhelpen, dat was het punt niet, het punt was dat hij vaak morste als hij drank uitschonk.

‘Waarover wil jij dan praten, Robert? Zeg het mij.’ Ze begon stiller te praten, er zat zelfs iets zwoel in haar stem. Hij had het moeilijk om Yvonne als zwoel te beschouwen, dat stadium was ze al lang voorbij.

‘Over boeken. Over kunst in het algemeen. Waarom niet over politiek? Men kan veel bedenkingen formuleren over Trump, maar er vallen heus ook wel zinnige dingen over hem te vertellen. En over de honger in Afrika. Daar zijn boeken over geschreven, mooie boeken, fraaie boeken. Zelfs over hongersnood kan men fraaie boeken uitgeven.’

‘Precies. Je neemt mij de woorden uit de mond.’ Ze lachte hautain, het was misschien de eerste keer dat hij Yvonne hautain had zien lachen. Niet zij, maar hij leefde met een vreemde samen. De hongersnood in Afrika was niets om hautain over te doen. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Boekentips voor een herfstige avond!

Herman Koch

Nu de dagen korter worden en de eerste herfststormen het land teisteren, kan het deugd doen om zich in een knusse fauteuil te installeren met een goede roman. Ongeacht of men zich in een onderwerp wil verdiepen of zich daarentegen net wil ontspannen of wil vluchten uit de dagelijkse sleur, er is altijd wel een goede reden te bedenken om zich terug te trekken in de (deels) fictieve wereld van de literatuur. Hier zijn alvast enkele vrijblijvende tips:

Richard Hemker, 'Hoogmoed': een literair erg hoogstaand boek. Heel mooi qua sfeerschepping ook. Het verhaal speelt zich voor een belangrijk deel af in een klein Ardens dorp, waar de hoofdfiguur zich terugtrekt in een oude pastorie en een monografie wenst te schrijven over de Italiaanse filosoof Pico della Mirandola. De sfeer in het charmante Ardense dorpje doet mij denken aan de 'Rivier der vergetelheid' van Philippe Claudel.

Jeroen Olyslaegers, 'Wil': bekroond boek over een hulpagent en dichter die tijdens de Tweede Wereldoorlog probeert te overleven in het bezette Antwerpen. Wit en zwart lopen door elkaar. 'Wil' is een intrigerend, gedeeltelijk op ware feiten gebaseerd verhaal over de houding van Antwerpen en zijn bewoners in de oorlog en hun reactie tegenover de Jodenvervolging.

Herman Koch, 'De greppel': de populaire burgemeester van Amsterdam vermoedt dat zijn buitenlandse vrouw een relatie heeft met de wethouder van milieu. Het wordt een dwanggedachte die zijn doen en laten beheerst. Wie Koch leest, weet wat hij wel en niet kan verwachten. En dit is een typische Koch: een meeslepend en boeiend verhaal dus, verteld in een vakkundige maar sobere stijl, met een vleugje maatschappijkritiek.

Risk (79)

Wat voorafging: het tafelgesprek tussen Robert en Yvonne liep destijds volledig uit de hand. Was Robert Impens werkelijk een vulkaan?

Robert beet in zijn worst die te weinig doorbakken was. Hij hield van goed doorbakken vlees, de zeldzame keren op restaurant bestelde hij steeds steak à point.

‘Waar het om gaat, is dat jij alles opkropt, dat jij vooral nooit zegt wat je denkt, wat je werkelijk denkt.’

‘Denken kan je gezondheid schaden.’

‘Zie je wel!’ Ze wees met haar hand als een advocate die zopas het bewijs van haar pleidooi heeft geleverd. ‘Of je maakt je ervan af met oneliners of reclameslogans. Maar zeg nu eens wat je werkelijk denkt?’

‘Wil je weten wat ik op dit moment denk? Wil je dat werkelijk weten?’ Hij praatte luider dan hij gewend was. Hij verhief zijn stem alleen uitzonderlijk.

‘Ja, zeg het mij, Robert. Je bent een vreemde voor mij, weet je dat? Ik woon met een vreemde samen.

En dat bevalt mij niet, dat bevalt mij helemaal niet. Steeds opnieuw vraag ik me af: wat zou hij nu echt denken? Wat gaat er in hem om? En ik kom er niet achter, je bent een gesloten boek, Robert, en om eerlijk te zijn, zelfs al wordt de kaft dan elke week afgestoft, er stijgt een duffe geur uit dat boek op.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!