Heksen (7)

Wat voorafging: Magherman heeft lang door het raam gekeken. Maar nu kruipt hij eindelijk bij zijn vrouw in bed.

Hij knoopt zijn hemd los en trekt zijn hemd uit. Magherman draagt een streepjespyjama, het soort pyjama dat je soms in films ziet, maar dan niet in vrolijke films.

Als hij naast het Katje ligt, vraagt hij haar het nachtlampje te doven.

‘Ik voel me veiliger als het brandt,’ zegt zij.

‘Voor wie ben je bang?’ vraagt hij. Hij drukt zich dicht tegen haar aan. ‘Ik zal je wel beschermen.’ Hij is haar beschermengel, haar engelbewaarder zoals zijn moeder het vroeger uitdrukte. Magherman legt alvast bereidwillig een hand op haar linkerborst.

‘Ik heb een knobbeltje. Voel je het niet?’

Magherman kneedt en kneedt haar borst, maar nee, hij voelt niets. ‘Voor wie of wat ben je bang?’ dringt hij aan.

‘Beloof je mij niet te lachen?’ vraagt het Katje. Ze rolt zich tegen hem aan. Hij is werkelijk haar beschermengel, hij speelt het nu niet meer, hij is het echt geworden. Sommige mensen spelen hun leven lang een rol, maar Magherman is één geworden met zijn rol. 

Dit zou geluk moeten zijn, denkt hij. Sterker nog, dit is geluk. Misschien niet het volmaakte geluk, niet het grote Geluk met een hoofdletter dat zo erg aan het grote gelijk doet denken. Nee, een toefje geluk, een haalbaar geluk, een eilandje van geluk in een poel van menselijke ellende. Opnieuw legt hij een hand op de linkerborst van zijn vrouw. Deze keer is het een onbeschaamd begerige hand.

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Op 5 mei is deze blog precies twee jaar oud! Nog te jong dus om uitgebreid achterom te blikken, maar wel een gelegenheid om dankbaar vooruit te kijken...