Het mocht geen verbazing wekken dat
Freek hoopte om over afzienbare tijd naar een vernieuwde kantoorruimte in het
Gentse Internationaal Congrescentrum te verhuizen. Hij onderhandelde alsof zijn
leven ervan afhing, maar voorlopig viel de gevraagde huurprijs te hoog uit.
Voor zichzelf had hij alvast een optie genomen op een kantoor met twee dubbele
ramen, vier hoog. Je zag er alle torens van Gent, de Sint-Baafskathedraal, het
belfort, de Sint-Niklaaskerk en de Boekentoren van architect Henry Van de
Velde. Zelfs als je niks te vertellen had, vooral dan, kon je de bezoekers nog
altijd imponeren met de skyline van de stad.
Een paar kasten uit het rommelhok
waren naar de gang verhuisd. Alleen de bezemkast en een volgestouwde
vitrinekast waren achtergebleven, zodat het verleden toch nog tastbaar bleef.
Zelfs voor een trendy reclamebureau was het verleden niet betekenisloos.
In de
vitrinekast zaten alle documenten van de geslaagde campagne waarmee Risk het
imago van Oostende, de toenmalige Koningin der Badsteden, nieuw leven had
ingeblazen. Die campagne had de naam van het kantoor gevestigd, het was hun
visitekaartje.
Wie Belga queen zei, dacht aan Risk en vice versa. Het had hen
zelfs een award opgeleverd, een verguld beeldje dat nu op Freeks bureau prijkte
en waarvan hij persoonlijk wekelijks het stof afborstelde. Het beeldje was niet
zo fraai als een Oscar, maar de schoonmaakster die het durfde te betasten, had
haar ontslagbrief getekend.
Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten