Heksen (18)

Wat voorafging: Magherman zit echt niet te wachten op een ontmoeting met de ex van zijn vrouw. Maar soms kan een man zijn (nood)lot niet ontlopen.

Vroeger zijn Het Katje en Magherman wel eens gaan eten voor Valentijn, slakken of kreeften of iets dergelijks bij kaarslicht. Maar de laatste jaren was het een dag die voorbijging zoals andere dagen voorbijgingen: te haastig en te vluchtig als een snelle hap in een baanrestaurant.

Magherman grijnst. ‘Mooie bloemen,’ prijst hij. Hij grijnst wat breder. ‘Bloemen verwelken, schepen vergaan…’ Meer zegt hij niet. Dat hoeft ook niet, hij heeft al genoeg gezegd, vindt hij. Er speelt zelfs een glimlach rond zijn mondhoeken. Een bescheiden, discrete glimlach. Magherman wil geen toestanden, tenzij het niet anders kan natuurlijk.

‘Ik moet nu echt gaan,’ zegt hij, ‘ik heb nog heel wat te doen.’ Ze vragen niet wat hij nog zoal te doen heeft en daar is hij dankbaar om. Je moet beleefdheidsformules niet willen uitmelken, dat geeft alleen maar narigheid.

Hij glipt weg en krijgt de kleine Hannes als een speelse keffer achter zich aan.

‘Laten we de poes eten geven,’ stelt Magherman voor. 

Als hij gespannen is, stopt hij de poes eten toe. Het is het dier aan te zien, ze is permanent overvoed. Hij loopt naar haar eetbak en rammelt met de doos vleesbrokken. Het is een hoogst uitnodigend geluid waaraan de poes zelden kan weerstaan. 

Ook nu niet, ze komt aangelopen en miauwt zachtjes. ‘Lekkere brokjes,’ zegt Magherman en giet haar eetbak overvol.    

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!