Robert trok de wenkbrauwen op. Was
Freek zelfs de oorsprong van hun naam vergeten? Die man was hopeloos! Alsof
zijn voorstel iets zou oplossen. ‘Zinloos,’ zei Robert kortaf. ‘Dat wordt een
praatbarak. Gebakken lucht. Pure geldverspilling.'
‘O jee,’ zei Karin, ‘ik weet niet of
mijn vriend dit wel zo leuk zal vinden. Dan moet hij zelf voor zijn kostje
zorgen. En hij kan niet eens fatsoenlijk een ei bakken.’
‘Het werk gaat voor,’ zei Freek
beslist. Een aangekoekte eierpan zou hem niet van zijn voornemen afhouden. ‘Het
werk voor alles! Dat is altijd mijn devies geweest. Ook toen ik nog als content
manager voor de commerciële televisie werkte. Ze noemden mij wel eens het
brein. Le Cerveau.’ Hij hield zijn hoofd wat schuin, zoals in de beroemde film.
Het viel maar te hopen dat zijn hersenen niet compleet wegsijpelden.
Hierna ontstak hij een sigaret.
Zolang Freek de lakens uitdeelde op kantoor hoefden ze niet te vrezen voor een
rookverbod.
‘Bovendien zie ik het ook als
teambuildingsdagen. En jij, Karin, bent mijn Maria Magdalena. En Noël is mijn
Petrus, de rots waarop ik mijn Kerk bouw.’
Iedereen
keek nu naar Robert Impens. Het werd stil. Een stilte kon helend werken maar
deze stilte werkte als een pas geslepen vleesmes. Daarop vroeg Noël of er nog
iemand koffie verlangde. En misschien een wafeltje?
Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten