Risk (18)

Wat voorafging: het gaat niet zo best met het reclamebureeau Risk. Dat bleek alvast op hun interne werkvergadering. Nam Freek zijn medestichter Robert iets kwalijk?

Noël en Karin waren terug naar hun kantoor maar aan Robert had Freek gevraagd om nog even te blijven. Moest hij nablijven als een opstandige scholier?

‘Zo,’ zei Freek, ‘zo.’ Hij aarzelde en vroeg dan hoe het met Yvonne ging. ‘De trouwe Yvonne,’ herkauwde hij. Hij kon het niet helpen dat dat ‘trouw’ enigszins onvriendelijk klonk. Freek hield van heel wat vrouwen, zijn hart was veel te groot. Trouwe vrouwen pasten minder in dat plaatje.

‘Goed,’ antwoordde Robert. Hij moest eens weten, dacht hij. Wat een geluk dat Freek de pijnlijke waarheid niet kende! Robert was echter liever terughoudend, zeg maar discreet wat zijn privéleven betrof. 

Andere werknemers namen hun privéleven mee naar kantoor. Elk woord van de partner, elk zuchtje of slecht rapport van de kinderen, zelfs een mank pootje van de hond of de kat, werd op kantoor uitvoerig behandeld en van commentaar voorzien.

Bovendien kon hij zich niet inbeelden dat Freek hem langer liet blijven om over Yvonne te praten. Yvonne waar hij tijdens een borrel wel eens een woord mee had gewisseld, maar bij Roberts weten zelden meer dan dat ene woord.

‘Fijn. Fijn om dat te horen.‘ Freek klapte potsierlijk in de handen en wreef vervolgens aan zijn neus. ‘Iemand denkt aan mij.’ Hij lachte. ‘Dat zei mijn moeder altijd: als je neus kriebelt, betekent dat dat er iemand hard aan je denkt. En mijn neus kriebelt vaak.’

Hij lachte opnieuw en ook Robert lachte, zij het wat geforceerd.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!