Alleen Magherman noemt zijn vrouw het Katje. Hij is de enige die beseft, die weet zelfs dat
ze in een vroeger leven een katje was. Niet het meest aanhankelijke poesje,
eerder een verwilderde kattin met scherpe klauwen, maar een kat ongetwijfeld.
Hij alleen weet het omdat hij de enige is die haar zo goed kent, die haar beter
kent dan ze zichzelf kent.
‘Vrouwen
vergeten hun vorige vlam nooit,’ zegt hij. ‘Oude liefde roest niet. Vrouwen
keren vaak terug naar hun eerste liefde.’ Magherman heeft weet van diverse
gevallen. Het is geen epidemie zoals de griep, maar het is ook minder
onschuldig. Hier helpt geen spuitje tegen.
Zijn
vrouw schudt het hoofd. ‘Ik keer niet terug naar Swa. Nooit. Waar haal je het?’
Say never never again, denkt hij. Alsof
hij de blik in haar ogen niet opmerkt als ze over Swa praat. De blik van een licht
ontvlambaar tienermeisje, de blik die hem niet meer gegund is. Weet ze dan niet
dat hij haar zoveel beter kent dan ze zichzelf kent?
Hij neemt een nijdige hap van zijn boterham en
kijkt naar het prikbord waarop de vakantiekaartjes hangen. Het zijn veelal
vrolijke kaartjes, verstuurd vanuit zonnige en exotische oorden, waar het warm
is en de alcohol aardig naar binnenloopt.
Tussenin hangt een foto van Hannes. Ze hebben de jongen voor de
foto van zijn spel weggerukt. Zijn kleren zijn beslijkt alsof ze hem eerst als
een kindsoldaat door de blubber hebben gejaagd. Hannes kijkt alsof er geen
vogeltje maar een monstertje uit het toestel ontsnapt. Een monster uit een
Amerikaanse cartoon, want dat zijn de enige vreemde wezens waarin hij nog wil geloven.
Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten