Onraad in het Kriebelbos (45)

Wat voorafging: Seppe wordt het slachtoffer van zijn overmoed tijdens de boswandeling met de klas. Hij belandt volop in de modder. Eigen schuld, dikke bult, denkt Femke.

Femke had het nog altijd moeilijk om haar lach te bedwingen toen meester Lukas reeds met papieren zakdoekjes poogde Seppes gezicht en handen schoon te wrijven.

‘We zullen maar terugkeren naar de bus,’ zei de meester gelaten.

‘Misschien kunnen we Seppe in dat cafeetje achterlaten en kunnen wij nog eens terug het bos in,’ suggereerde Femke.

Meester Lukas twijfelde. ‘Dat zien we straks wel.’ Hij wendde zich opnieuw tot Seppe. ‘Het kan dat ze daar droge kleren hebben die je kan lenen. Jij had toch geld bij voor een drankje?’

Seppe was opvallend stil voor zijn doen. Hij zei niks en knikte gewoon droef. Uit zijn jaszak haalde hij een bankbiljet. Maar dat was zo beslijkt dat je niet eens meer kon zien hoeveel het waard was.

‘Het slijk der aarde,’ gniffelde Elien, die nooit op haar mondje was gevallen.

Maar Femke bedacht dat geld soms stonk. Het raadsel van het Kriebelbos was ook een stinkend zaakje. Daar was ze al een tijdje van overtuigd.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (44)

Wat voorafging: de klaswandeling door het Kriebelbos verloopt niet zonder problemen. Al denkt Seppe dat hij geen last zal hebben van de modder.

‘Nu moeten jullie heel voorzichtig zijn,’ zei meester Lukas, ‘zeker jij, Seppe. Want hier wordt het pad verschrikkelijk modderig.’

‘Geen probleem,’ reageerde Seppe zelfverzekerd. Hij zocht zich een lange tak uit. Het was een tak die bijna zo lang was als hijzelf. Volgens Femke lag die tak er al lang en was hij enigszins verdord. Maar ze vertikte het om daar iets over te zeggen. Niet dat Seppe naar haar zou geluisterd hebben.

‘Kijken jullie maar goed: ik breek het wereldrecord polstokspringen!’ riep Seppe uit. En hoewel meester Lukas hem nog probeerde tegen te houden, nam hij een forse aanloop, stootte zich af, plantte zijn stok in de modder, die kraakte en brak vervolgens, Seppe vloog kort door de lucht en landde… midden in de blubber. Met zijn hoofd voluit in het slijk.

Bedremmeld kwam hij recht. Zijn gezicht, zijn jasje, zijn broek, zijn schoenen, alles was vies en vuil. De tranen stonden hem nader dan het lachen. Hij haalde zijn zakdoek tevoorschijn om de modder van zijn gelaat te vegen, maar ook die was smerig.

‘Zwarte Piet!’ gilde Elien en zowat iedereen proestte het uit. Ook Femke. Eigen schuld, dikke bult, dacht ze de hele tijd. Was dit niet Seppes verdiende loon?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (43)

Wat voorafging: Femke bezoekt met haar klas het Kriebelbos. Het bos verbergt een aantal verrassingen, zodat het bezoek spannender wordt dan ze vooraf hadden vermoed.

Ze bleven staan bij een kruis. ‘Hier is eeuwen geleden een meisje vermoord,’ vertelde de meester. 

Aan beide kanten van het kruis was een kandelaar met een kaars ingeplant. De kaarsen hadden duidelijk al veel gebrand. Dikke slierten kaarsvet waren langs de kandelaar naar beneden gelopen. 

Iemand had een ruikertje kunstbloemen aan het kruis bevestigd. ‘Ze was bessen komen plukken in het bos en werd aangerand door een rover die zich hier schuilhield.’

‘Hier verder moeten jullie heel voorzichtig zijn,’ zei meester Lukas, ‘zeker jij, Seppe. Want hier wordt het pad verschrikkelijk modderig.’

‘Geen probleem,’ reageerde Seppe zelfverzekerd. Hij zocht zich een lange tak uit. Het was een tak die bijna zo lang was als hijzelf. 

Volgens Femke lag die tak er al lang en was hij enigszins verdord. Maar ze vertikte het om daar iets over te zeggen. Niet dat Seppe naar haar zou geluisterd hebben. Jakkes, ging het door Femke heen, ik wist niet dat het Kriebelbos zo griezelig was.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (42)

Wat voorafging: de klas van Femke bezoekt het Kriebelbos. Meester Lukas toont zich een ervaren gids met veel kennis van zaken.

Ze stapten dieper het bos in. Overal merkte Femke kruisen op de boomstammen. Zelfs op de plekken waar ze in de lente de hyacinten en de bosanemonen kwamen bewonderen of waar ze in de herfst beukennootjes raapten. Waren al die bomen veroordeeld? Ze zag ook diepe bandensporen, waarschijnlijk van een tractor. Daarvoor was het huidige pad net breed genoeg.

Af en toe hield meester Lukas halt om wat uitleg te geven. Over de bomen of de planten of de zwammen en de paddenstoelen. Femke had nooit vermoed dat meester Lukas zoveel van de natuur afwist. Misschien moest ze helemaal geen biologe worden. Juf in de klas zou ook best leuk zijn. 

Meester Lukas vertelde eveneens over de geschiedenis van het Kriebelbos. Hij wist waar er zich vroeger een watervalletje bevond vooraleer men het beekwater door een duiker had geloodst. Waar er banken hadden gestaan vooraleer jonge vandalen ze hadden vernield. Femke had de indruk dat hij een kort ogenblik Seppe en Winob aanstaarde. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Alfred

Toen ik die vrijdagavond in augustus naar huis terugkeerde met een hoofd vol administratieve kopzorgen, had ik niet verwacht dat ons gezin dat weekend zou uitbreiden. Op een bepaalde leeftijd is dat ook minder evident. Die zondagavond kwam een kitten onze tuin binnengewandeld. Miauwend, want het beestje had honger. Waar het vandaan kwam, heeft het niet verklapt. Zo discreet zijn poesjes wel.

We hebben het diertje daarop geadopteerd. Correctie, in feite heeft het ons geadopteerd, geen overbodige nuance. Bij nader inzien bleek het een katertje te zijn, dat we Alfred hebben genoemd. Mijn oudste dochter legde in die dagen immers de laatste hand aan haar masterproef over de vrouwelijke leerlingen van de kunstschilder Alfred Stevens. Bovendien schuilt in de naam een verwijzing naar de betreurde zanger Freddy Mercury.

Alfred is een hartenbrekertje. Het is een speelse poes, lief en charmant, zij het af en toe (te) ondeugend. Merkwaardig detail: als ik het woord ‘provincie’ laat vallen, begint hij prinsheerlijk te spinnen. Al durf ik niet helemaal uit te sluiten dat het helpt dat hij daarna doorgaans zijn kattenmelkje krijgt.

Nu was er in de buurt van Het Zuid, nabij het Sint-Annaplein, een broodjeszaak waar ik ’s middags weleens binnenliep. Ik werd er altijd bediend door dezelfde vriendelijke vrouw. Dat schept een band zodat je al een keer een woordje wisselt, bijvoorbeeld over een belangrijk onderwerp als het weer.

Ik nam mij voor om ook de blijde intrede van Alfred aan te halen. Tot mijn ontsteltenis bleek de shop voorgoed gesloten. Voor het raam hing de mededeling dat de uitbaters wegens het grote succes hadden moeten kiezen tussen hun twee handelszaken. Met pijn in het hart!

Mij deed het evenzeer pijn. Vooral omdat ik er niet meer terecht kon, ook wel een beetje omdat we aldus een belastingplichtige voor de provinciebelastingen verloren. Zo mercantiel ben ik wel! Het was een zoete troost dat het die vriendelijke dame voor de wind ging.

Toen ik de volgende keer passeerde, hing er evenwel een nieuwe boodschap. Een curator liet koeltjes weten dat de onderneming failliet was en dat de inboedel zou verkocht worden. Tja, soms zou je de waarheid liever niet kennen.

Ik vertelde die avond aan de keukentafel over de broodjeszaak nabij het Provinciaal Administratief Centrum. En Alfred? Die miauwde onweerstaanbaar, knipoogde kort en begon daarna vrolijk te spinnen. Hij kreeg alvast een dubbele portie melk. Nooit de intelligentie van een poes onderschatten!

PS: deze column verscheen eerder in het oktobernummer van 2019 van ProInfo, het personeelsblad van de provincie Oost-Vlaanderen.

Onraad in het Kriebelbos (41)

Wat voorafging: in het Kriebelbos staat het nagebouwde huisje van Trezeke, een zonderlinge vrouw. Er ligt ook een voorraad toeristische folders beschikbaar, die Seppe inspireert tot het maken van een papieren vliegertje dat bijna landt op het hoofd van meester Lukas.

‘Wie heeft er die folder genomen?’ vroeg meester Lukas.

‘Zij,’ wees Seppe onmiddellijk in Femkes richting. ‘Ik heb nog gezegd dat ze dat beter niet kon doen.’

‘Rotzak,’ siste Femke half luid.

Dat had meester Lukas gelukkig niet opgevangen. ‘Is dat waar, Femke? Heb jij die folder uit het rek genomen?’

‘Ja, meester, maar ik heb niet…’

Femke kreeg niet meer de kans om haar zin af te maken. Meester Lukas zwaaide vermanend met zijn wijsvinger. ‘Laat het niet meer gebeuren. Voor het papier van die folders zijn er bomen moeten sneuvelen. Dus kan je er maar beter een beetje zorg van dragen.’

‘Vind ik ook,’ zei Seppe.

‘Zwijgen jij,’ brak meester Lukas hem af. ‘Dat geldt ook voor jou.’

Seppe haalde nonchalant de schouders op. Er blonk spot in zijn ogen.

Het is niet eerlijk, dacht Femke, ik heb niets gedaan dat niet mocht.  Ik leer die etter wel nog een lesje. Haar papa zou zeggen: ik zet zijn neus tussen zijn oren. Maar zo te zien was er al iemand haar voor geweest. Hij had een joekel van een neus op zijn gezicht. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!