Risk (134)

Wat voorafging: op paaszaterdag haalt Robert een aanzienlijke som af in een bankkantoor aan zee. De bankbediende zucht en blijft vertwijfeld achter. Wenst Robert zijn leven een nieuwe wending te geven?

Robert nam nog eens het foldertje over het beleggingsfonds door. De bankbediende bleef nu minder lang weg dan de vorige keer. Bij zijn terugkeer had hij een geldkoffertje bij, dat hij moeizaam opende.

‘Honderd, tweehonderd, driehonderd…’ Hij zuchtte alsof het zijn eigen zuur verdiende centen waren die hij moest afstaan.

Toen hij Robert had laten aftekenen, zuchtte hij nogmaals. ‘Hier krijg ik problemen mee,’ zei hij.

Daarna maakte hij een bankcheque op. Net voor hij de cheque wou overhandigen, vroeg hij of Robert soms een appartementje aan zee wou kopen. ‘We hebben op het ogenblik enkele heel interessante leningsformules. Met een heel lage rente. Wel jaarlijks herzienbaar natuurlijk.’

‘Natuurlijk.’ Robert trok de bankcheque met een rukje uit zijn handen. ‘Als het nodig is, neem ik onmiddellijk met u contact op.’

‘Dat is goed,’ zei de bankbediende. ‘Hier hebt u alvast mijn kaartje.’

‘Dank u.’ Op kantoor had Robert een hele hoop van die kaartjes liggen. Om de zoveel maanden gooide hij ze in de papiermand. Hij schudde de man de hand. ‘Tot ziens misschien.’

Dit was leven, Yvonne had gelijk. Het was misschien niets om mee uit te pakken, niets om fier op te zijn, maar het bood wel comfort.

‘Vrolijk Pasen,’ zei hij nog tot afscheid. Het klonk cynischer dan hij het bedoelde.     

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Zuivering

Gideon Rottier werkt voor een extreem poetsbedrijf, dat plekken probeert te zuiveren die niet meer te zuiveren lijken. Hij is een eenzaat met een spraakgebrek. Wanneer de vluchteling Youssef (afkomstig uit het Midden-Oosten) zijn leven redt, neemt Gideons eenzame bestaan een andere wending. Collega Youssef trekt bij hem in en zal vrij snel zijn gezin laten overkomen. Vanaf dat moment begint het mis te lopen.

'Zuivering' is een typische Lanoye, die een Vlaamse rasverteller blijft. Het boek is geschreven in de hem kenmerkende barokke taal. Het is een roman over vriendschap, maar evenzeer over trouw en verraad. Dat alles tegen een achtergrond van migratie, aanslagen en radicalisering. Een bijzondere hoofdrol is weggelegd voor het Engelse haantje Hannibal.

Fans van Tom Lanoye zullen ongetwijfeld genieten van het boek. Maar ook andere lezers zullen de roman na lectuur niet onverschillig dicht slaan.

PS:
Intussen blijf ik worstelen met een prangende vraag. Op Beloken Pasen werd er bij ons thuis ingebroken en werd het hele huis doorzocht. Na al die maanden weet ik nog steeds niet wat de dieven zochten.
Volg mijn speurtocht via de volgende link: 

https://www.de-beiaard.be/2018/09/20/column-wat-zochten-de-inbrekers-1-gastcolumn-door-stefaan-desmet/

https://www.de-beiaard.be/2018/09/23/column-wat-zochten-de-inbrekers-2-stefaan-desmet-gastcolumn/

Risk (133)

Wat voorafging: Robert Impens biedt zich op paaszaterdag aan in een bankkantoor aan de Belgische kust. Hij wenst een grote som geld op te nemen, tot verbijstering van de bankbediende die het hoofdkantoor inschakelt. Maar wat bezielt er Robert?

Na een hele tijd keerde de bankbediende terug. Hij lachte nu, het leek wel alsof hij heel erg opgelucht was.

‘Ik heb gelukkig iemand kunnen bereiken op het hoofdkantoor. Er zijn nog gekken die vandaag werken.’ Hij lachte opnieuw, dit keer smakelijk, met gekheid viel aardig te lachen. 

Robert vond het echter niet opportuun om te reageren. ‘U hebt inderdaad een volmacht op alle rekeningen van Risk. We zullen u een bankcheque meegeven, meneer Impens.’

Hij gaf de indruk alsof het een zware persoonlijke toegeving betrof.

‘Ik wens ook een deel in contanten.’

‘Duizend euro kan. In ons kantoor geven we nooit meer dan duizend euro mee. Om veiligheidsoverwegingen, weet u wel.’

‘Tweeduizend euro. Ik wil tweeduizend euro.’ Hij zei het met dezelfde beslistheid die hij zo vaak van Mike had gezien.

‘Vijftienhonderd?’ probeerde de bankbediende aarzelend. Hij klonk nu als een ordinaire sjacheraar.

‘Tweeduizend, geen cent minder.’ Robert schrok van zichzelf.

De man krabde in zijn haar. ‘Hier kan ik problemen mee krijgen. Grote problemen.’ Hij zuchtte. Robert had met de man te doen, hij herkende zich best in hem. Daarna stond hij op en verliet opnieuw het kantoortje.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Wat zochten de inbrekers? (Proloog)

Soms wou ik dat ik kon toveren. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Hocus pocus, nog een abracadabra en hop, die misvormde pompoen is al getransformeerd in een gouden koets, die bevriende koningsparen en autoconstructeurs doet stikken van afgunst. Heerlijk, niet? Zelfs Halloween wordt dan weer wat draaglijker.

Een weggegooide bonsai verandert in een nanoseconde in een afzichtelijk watermonster, waarmee je ook Japanse toeristen in dichte drommen naar de Vlaamse Ardennen kan lokken. Er schuilt zoveel ongedierte in onze beken en rivieren, waarom dan geen fotogeniek monstertje?

Rol alvast de rode loper uit, alle toeristen zijn hier van harte welkom. Meer zelfs dan in Brugge, waar hun buitensporige belangstelling voor de bier- en chocoladezaken bij de lokale bevolking enige ergernis begint op te wekken. Jazeker, ze zouden mij in het Venetië van het Noorden eeuwig dankbaar zijn. Graag gedaan, jongens, maar dan in het Japans. Tot op de Brugse Metten! Mijn goedendag ligt reeds klaar.

Bovenal zou ik als tovenaar onmiddellijk kunnen achterhalen waarom inbrekers op Beloken Pasen onze woning ondersteboven haalden. Nochtans zijn er veel riantere woningen in de buurt waar ze zoveel meer genoegen hadden kunnen aan beleven. Tja, 8 april 2018 is mijn persoonlijk 9/11. Maar toch ben ik vastbesloten om de motieven van de dieven te achterhalen. Ik hou u op de hoogte. Beloofd!

Risk (132)

Wat voorafging: Robert Impens biedt zich op paaszaterdag aan in een bankkantoor in het kustdorp en wenst een grote som geld af te halen. De bankbediende schrikt zich zowat rot en vraagt bevestiging. Heeft hij dat wel goed gehoord?

‘Ja,’ bevestigde Robert, ‘zoveel geld wil ik afhalen, inderdaad.’

‘Dan zal ik toch eerst met het hoofdkantoor moeten bellen. Ik hoop dat er daar iemand werkt op een paaszaterdag.’ Hij had zo te horen geen hoge pet op over de werkkracht op het hoofdkantoor. 

Daarna verwijderde hij zich even, blijkbaar had hij liever niet dat Robert zijn gesprek met het hoofdkantoor kon horen. Misschien belt hij wel naar zijn vrouw, naar de kapper of de slager, ging het door Robert heen.

Het duurde in elk geval een hele tijd. Aan de muur in het kleine kantoortje hingen oude obligaties en aandelen die waren ingekaderd, eentje ging zelfs terug op de kopermijnen in de vroegere kolonie. 

Robert vroeg zich af wat voor man kon werken in een kantoortje omring door vergeelde obligaties en aandelen. Aandelen die op de koop toe beduimeld waren door een bloedig verleden. Er lagen foldertjes van een nieuw beleggingsfonds die Robert begon door te nemen, hoewel de inhoud ervan niet echt tot hem doordrong.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (131)

Wat voorafging: het wordt steeds onduidelijker wat Robert Impens in het schild voert. Na de verlenging van de huur van de duinenvilla en de merkwaardige SMS naar Mike van het reclamebureau Risk, biedt hij zich nu aan in het bankkantoor.

Op paaszaterdag bood Robert zich aan in het bankkantoor. Hij droeg een keurig colbert en een das. Wie hem niet kende, zou aangenomen hebben dat hij op zijn paasbest was uitgedost, maar voor Robert Impens betrof het zijn gewone werkplunje.

Hij werd ontvangen door een gedrongen man die een bril met dikke glazen droeg.

‘Ik kom geld afhalen,’ zei Robert. ‘Geld van ons kantoor. Ik heb dringend een grote som nodig.’

De man bekeek hem argwanend vanachter zijn dikke brillenglazen. Banken rolden de rode loper uit als je geld kwam brengen, maar als je geld kwam afhalen, zelfs je eigen geld, gaven ze je het gevoel een bankovervaller te zijn.

‘
Hoeveel?’ vroeg hij.

Robert noemde een bedrag, het was een aanzienlijk bedrag, maar niet astronomisch, niet om van achterover te vallen of te duizelen. Toch floot de bijziende bankbediende. ‘Zozo,’ zei hij, ‘zoveel.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (130)

Wat voorafging: het is stilaan een mysterie wat Robert Impens van plan is. Hij heeft de huur van de duinenvilla op eigen houtje verlengd en gebruikte Karins mobieltje om Mike te sussen. Is hij uit op wraak en zo ja, wraak op wie allemaal?

Zijn hele leven was Robert Impens opgevoed om het goede na te streven. Al van kindsbeen af. Altijd met twee woorden spreken, zwijgen in de rij, oude dametjes helpen de straat oversteken, boodschappen doen voor bejaarde buren, niet snoepen tijdens de vasten. Hij kleurde nooit naast de lijntjes, hij was even voorspelbaar correct als weinig populair.

Wraak was verwerpelijk, maar nu was hij een dienaar van de wraak, geen slaafse knecht, geen gedachteloze lakei, ook geen wraakengel, maar toch een dienaar van de wraak. 

Wie ooit onrecht was aangedaan, zou hem best begrijpen. En wie was nooit onrecht aangedaan? Wie?

Oké, er waren gradaties in het onrecht. De vernietigingskampen waren beslist andere koek, maar dat veegde niet al de rest van tafel. Je kon niet blijven je andere wang aanbieden, ook die andere wang begon na verloop van tijd behoorlijk pijn te doen. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!