Risk (60)

Wat voorafging: op een zondag staat Yvonne plots voor de deur. Robert wil haar, net als vroeger, een biertje serveren. Maar zij verkiest een wijntje, een wit wijntje.

‘Ontkurk maar een fles wit. Een chablis smaakt altijd.’

‘Ja,’ gaf hij toe, ‘een chablis smaakt altijd.’ Dat nam hij aan, hij was eerder een bierdrinker. 

Zijn vader was evenzeer een bierdrinker en niet altijd met mate, maar hij was dan ook een echte man. Zijn moeder dronk tafelbier en water, ook wel fruitsap in beperkte hoeveelheden, want ze had zwakke darmen.

Yvonne zette het glas met genoegen aan haar lippen. Dat waren de juiste woorden: met zichtbaar genoegen. Alsof ze altijd al op zondag kort voor de middag glaasjes chablis had zitten drinken. Zij die vroeger op dat moment rosbief bereidde met prinsessenboontjes en gebakken aardappeltjes. Het hele huis geurde ernaar. Het was de geur van huiselijk geluk. Geluk was vluchtig, maar de geur ervan bleef wel enkele uren in huis hangen.

Robert was nerveus. Kwam ze echt alleen maar enkele spulletjes halen? Of kwam ze kijken hoe hij het stelde? Hopelijk merkte ze dat hij een vers wit hemd had aangetrokken en een stijlvolle das. Hij was niet nieuw die das, zij had hem nog gekozen, maar toevallig was het wel één van haar lievelingsdassen. Hij keek er vertederd naar zoals je naar een troetelpoesje zou kijken.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!